Η "κρίση των πυραύλων", όπως καθιερώθηκε να λέγεται, που τις τελευταίες μέρες εκδηλώθηκε στην Κύπρο, έφερε στην επιφάνεια το σύνολο του κυπριακού προβλήματος και των εμπλεκομένων πλευρών, παράλληλα δε, στάθηκε αφορμή για ιστορικές αναφορές που σχετίζονται με τους χειρισμούς, που κατά καιρούς επιλέγονται.

Οι τελευταίες εξελίξεις γύρω από το Κυπριακό ανέδειξαν, για άλλη μια φορά, τον επικίνδυνο για τους λαούς και την εθνική τους ανεξαρτησία ρόλο των ΗΠΑ, της Μ. Βρετανίας, της Γερμανίας και άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που θεωρούν δικαίωμά τους να επεμβαίνουν στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων χωρών και να καθορίζουν ακόμα και το είδος και την προέλευση του πολεμικού τους εξοπλισμού. Οι πρόσφατες δηλώσεις και ενέργειές τους αποτελούν παραπέρα κλιμάκωση της επέμβασης αυτής και νέα απόδειξη για τις ολέθριες συνέπειες της πολυθρυλούμενης αμερικανικής και δυτικοευρωπαϊκής "πρωτοβουλίας" σχετικά με το Κυπριακό.

Το δικαίωμα ενός ανεξάρτητου κράτους να θωρακίζει την άμυνά του, όταν αυτό δε συμπορεύεται με τα σχέδια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, είναι ένα απαγορευμένο δικαίωμα. Χαρακτηριστική, η περίπτωση της Κύπρου. Τώρα, τους έπιασε ο πόνος γιατί δήθεν... τροφοδοτείται η ένταση με την αμυντική θωράκιση της Κύπρου. Το ότι οι ίδιοι είναι αυτοί που επί τόσα χρόνια τροφοδοτούν την τουρκική επιθετικότητα και εξοπλίζουν Ελλάδα και Τουρκία αυτό δεν ενοχλεί. Προφανώς, αυτό εντάσσεται στα σχέδιά τους.

Το όλο κλίμα επιβεβαιώνει, για μια ακόμα φορά, μια πραγματικότητα: Αυτό, που πρώτα και κύρια έχει ανάγκη η Κύπρος, αναγκαία προϋπόθεση και για την ίδια την αμυντική της θωράκιση, είναι να θωρακιστεί απέναντι στην αμερικανική πρωτοβουλία και στα σχέδια της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Μέσα από αυτό το πρίσμα, μπορεί να δει κανείς και το πραγματικό πρόβλημα άμυνας της Κύπρου, αλλά και της Ελλάδας.

Εξάλλου, και η ίδια η Ελλάδα επί τόσα χρόνια εξοπλίζεται ως το λαιμό, το αποτέλεσμα όμως είναι να βρίσκεται σε μια πορεία διαρκούς διολίσθησης θέσεων και να χάνει σε συνθήκες μη πολέμου αυτά, που, υποτίθεται, θα υπερασπιζόταν με τα όπλα, τα οποία τα χρυσοπληρώνει στους Αμερικανούς. Το ζήτημα των εξοπλισμών δεν μπορεί να το δει κανείς μέσα σε στενά στρατιωτικά - τεχνοκρατικά πλαίσια. Είναι ζήτημα καθαρά πολιτικό και αυτό έχει αποδειχθεί περίτρανα μέσα από την όλη εξέλιξη των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Για τους λόγους αυτούς, ακριβώς, η όποια πρωτοβουλία αμυντικής θωράκισης εμπεριέχει τον κίνδυνο, αν δεν εντάσσεται σε μια στρατηγική που να προσανατολίζει σε καθαρούς ορίζοντες, να μεταβληθεί σε μπούμερανγκ. Η Κύπρος έχει προϊστορία τέτοιων κινήσεων, που για αλλού, υποτίθεται, ξεκίνησαν και αλλού κατέληξαν. Οι φόβοι να έχει ανάλογη εξέλιξη και η υπόθεση της αγοράς των ρωσικών αντιαεροπορικών πυραύλων τύπου S - 300 PMU - 1 δεν είναι αβάσιμοι.

Αρκεί να θυμίσουμε ανάλογη υπόθεση στην Κύπρο την περίοδο 1964 - '65,που και τότε είχε να κάνει με την αγορά οπλικών συστημάτων από τη Σοβιετική Ενωση και μάλιστα πυραύλων. Το Σεπτέμβρη του 1964, μετά τις συγκρούσεις του καλοκαιριού, όπου τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις χτύπησαν την Κύπρο, ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Κύπρου Σπ. Κυπριανού μεταβαίνει στη Μόσχα, με ενδιάμεσο σταθμό την ΑΘήνα, και υπογράφει συμφωνία για την προμήθεια σοβιετικών όπλων, ανάμεσά τους και πυραύλων. Βέβαια, οι σοβιετικοί πύραυλοι και τα άλλα οπλικά συστήματα που περιλάμβανε η παραγγελία ποτέ δεν έφτασαν στην Κύπρο. Οι πιέσεις που στο μεταξύ ασκήθηκαν από Αμερικανούς και λοιπούς "συμμάχους" έφεραν αποτέλεσμα. Ο Γ. Παπανδρέου, που επέμενε στην αρχή ότι η Κύπρος έχει το δικαίωμα να εξοπλίζεται από οποιαδήποτε πηγή, ανέλαβε να πείσει τον Μακάριο να μην πάρει τα σοβιετικά όπλα. Η τότε ελληνική κυβέρνηση "υπέκυψε" στις πιέσεις των ΗΠΑ ή, πιο σωστά, έμεινε συνεπής στην υποτέλειά της.

Και σήμερα, όμως, δεν είναι καθαρό αν οι υπό παραγγελία ρωσικοί πύραυλοι φθάσουν ποτέ στην Κύπρο. Τα σχέδια, που έχουν καταστρωθεί στα επιτελεία της "νέας τάξης πραγμάτων" και, ήδη, έχουν αρχίσει να ξετυλίγονται, είναι άλλα. Σε καμία περίπτωση, δε θέλουν αμυντική θωράκιση της Κύπρου. Θέλουν όμως, για να ανοίξει ο δρόμος για την εφαρμογή τους, τη δημιουργία εντάσεων που θα προετοιμάσουν το έδαφος για τη διχοτόμηση και τη ΝΑΤΟποίησή της. Και το κλίμα των τελευταίων ημερών βοηθάει σε αυτή την κατεύθυνση.

Η εγκατάσταση των S - 300 PMU - 1 στην Κύπρο είναι γεγονός ότι διαμορφώνει ένα άλλο κλίμα, όσον αφορά τις αμυντικές δυνατότητες του νησιού. Το σύστημα αυτό, όταν βρεθεί σε πλήρη ανάπτυξη, προσφέρει στην Κύπρο απόλυτη προστασία από την τουρκική αεροπορία, καλύπτοντας με ασφάλεια την "αχίλλειο πτέρνα" της άμυνάς της. Εχει τη δυνατότητα να εντοπίζει τους στόχους - αεροσκάφη από απόσταση μέχρι 300 χιλιομέτρων, δηλαδή τα τουρκικά αεροπλάνα πριν ακόμα απογειωθούν από τα απέναντι παράλια και στη συνέχεια να τα πλήττει από απόσταση 150 χιλιομέτρων, δηλαδή πριν πλησιάσουν τις κυπριακές ακτές. Ενα σύστημα S - 300 PMU - 1 έχει τη δυνατότητα να εγκλωβίζει και να πλήττει ταυτόχρονα 100 στόχους, με ελάχιστες πιθανότητες αποφυγής του βλήματος. Η ταχύτητά τους είναι 10.000 χιλιόμετρα την ώρα και μπορούν να χτυπήσουν στόχο από ύψος 10 μέτρων μέχρι 27.000 μέτρα. Σημαντικό πλεονέκτημα του συστήματος είναι η δυνατότητα που έχει να προστατεύει τα βλήματα από τα ηλεκτρονικά αντι-μέτρα του στόχου.

Κυριάκος ΖΗΛΑΚΟΣ