Η κρατική βία και ο κυβερνητικός αυταρχισμός γνωρίζουν νέες στιγμές "δόξας". Φτάσαμε πια στο σημείο, σε εποχές "νέου" ύφους και ήθους, να εισάγεται στον κοινωνικό βίο μια πρωτοφανέρωτη πρακτική ωμότητας και καταστολής: Η πρακτική της... προληπτικής τρομοκρατίας! Με αυτόν ακριβώς τον τρόπο, οι κυβερνώντες επιχειρούν να "διαφυλάξουν την τάξη", έναντι του... μεγάλου εχθρού. Του λαού! Στα πλαίσια αυτής της... προληπτικής (!) κατατρομοκράτησης των λαϊκών στρωμάτων, οι κατέχοντες την εξουσία έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα δρόμου για το ποιος θα απειλήσει με... αποτελεσματικότερο τρόπο τους αγρότες. Από τον πρωθυπουργό μέχρι τον υπουργό Γεωργίας και από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο μέχρι τον υπουργό Δικαιοσύνης, οι κρατούντες, κραδαίνοντας το "φραγγέλιο" - το και "ματσούκι" κατά το κοινώς λεγόμενον - λυσσομανούν και κραυγάζουν: "Η θα υποταχτείτε στην πολιτική μας ή θα σας τσακίσουμε"!

Τα όσα διαδραματίζονται στον τόπο το τελευταίο διάστημα και κυρίως η ανακήρυξη της καταστολής σε επίσημο μέσο "δημοκρατικής και σοσιαλιστικής πειθούς" αποτυπώνουν ανάγλυφα το μέγεθος των κυβερνητικών ευθυνών για το τι μέλλει γενέσθαι. Πρόκειται για ευθύνες, τις οποίες η κυβέρνηση αναλαμβάνει ακέραιες. Είναι δικό της έργο η οικονομική εξόντωση των λαϊκών στρωμάτων. Είναι δικό της έργο η κατάλυση των κατακτήσεων και των δικαιωμάτων τους. Είναι δικό της έργο η ποινικοποίηση των αγώνων τους. Είναι δικό της έργο η εκτόξευση του δηλητηρίου ενός τεχνητού "κοινωνικού εμφύλιου" ως "όπλου" για το πέρασμα της πολιτικής της. Είναι δικό της έργο η αναγόρευση των κατασταλτικών μηχανισμών σε εμπροσθοφυλακή του... "εκσυγχρονισμού". Είναι, τελικά, αποκλειστικά υπεύθυνη και υπόλογη η κυβέρνηση για όλα.

Αντί, όμως, η κυβέρνηση να δείξει ότι συναισθάνεται στοιχειωδώς τις ευθύνες της, εκείνο που κάνει είναι να ενεργεί ως ενεργούμενο των πολυεθνικών κέντρων, των εφοπλιστών και της εγχώριας χρηματιστικής ολιγαρχίας, με μια βασική επιδίωξη. Το πέρασμα της πολιτικής των εν λόγω κέντρων, ακόμα και αν το αποτέλεσμα θα είναι... "γαία πυρί μειχθήτω". Στα πλαίσια αυτής της "στρατηγικής", η κυβέρνηση Σημίτη έχει αναγάγει, αφ' ενός, τον αυταρχισμό και, αφ' ετέρου, τον αποπροσανατολισμό σε επίσημα δεκανίκια της. Από τη μια μεριά, λοιπόν, οι "κοινωνικά ευαίσθητοι", και κυρίως"δημοκράτες", της κυβερνητικής εξουσίας επιτίθενται κατά των ξωμάχων. Τους συκοφαντούν. Θέλουν να τους εκφοβίσουν και μαζί με αυτούς επιδιώκουν την τρομοκράτηση όλης της κοινωνίας. Ολων όσοι αμφισβητούν το "δικαίωμά" τους να"κυβερνούν και να δέρνουν". Από την άλλη μεριά οι κυβερνώντες κάνουν τα πάντα, ώστε να διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα. Να παραπλανήσουν την κοινή γνώμη. Θέλουν να παρουσιάσουν τον αγροτικό ξεσηκωμό σαν "ρεβάνς", την οποία επιδιώκει "μια μεμονωμένη ομάδα αγροτών" και το ΚΚΕ! Ομως, η αλήθεια είναι πολύ ορατή. Διότι αυτοί που αγωνίζονται δεν είναι κάποιοι "μεμονωμένοι", "ξεροκέφαλοι" και "υποκινούμενοι". Είναι το σύνολο των αγροτών, εκ των οποίων το 50% θέλει να το "ξεπαστρέψει" η κυβέρνηση και το δηλώνει επιδεικτικά! Διότι, υπόλογο απέναντι στην κοινωνία και τους αγρότες δεν είναι το ΚΚΕ, αλλά η κυβέρνηση. Η κυβέρνηση είναι που τους εξωθεί στον αφανισμό και όχι το ΚΚΕ. Από την κυβέρνηση διεκδικούν οι αγρότες και όχι από το ΚΚΕ. Οσο για το ΚΚΕ, τη μια και μόνη διεκδίκηση που έχουν οι αγρότες απέναντί του, δηλαδή την αμέριστη συμπαράσταση στους αγώνες τους, την εκπλήρωσε, την εκπληρώνει και θα την εκπληρώνει. Πάντα.