Ηταν ένα πυροτέχνημα τα μέτρα που εξάγγειλε (9.4.1997) η κυβέρνηση για τα ναρκωτικά, καθώς η πρόληψη μένει γράμμα κενό ή εκείνο το περιορισμένο κομμάτι που ανακοίνωσε η κυβέρνηση μετατίθεται στις πλάτες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Η απεξάρτηση μετακυλίεται προς την υποκατάσταση και τη συντήρηση του προβλήματος, ενώ την ίδια ώρα τα κονδύλια προς τις θεραπευτικές κοινότητες περικόπτονται δραματικά. Ενώ για την αποκατάσταση των απεξαρτημένων η κυβέρνηση απευθύνθηκε στην ευαισθησία των εργοδοτών - με το αζημίωτο βέβαια, καθώς μπορούν να εκμεταλλευτούν προγράμματα του ΟΑΕΔ.

Η κυβέρνηση και στον ευαίσθητο αυτό τομέα εναρμονίζεται με τις επιδιώξεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ιδού τι είπε ο διευθυντής του ΚΕΘΕΑ, Χ. Πουλόπουλος, σε εκδήλωση του Εθνικού Συμβουλίου Κατά των Ναρκωτικών (11.4.1997): "Τα τελευταία χρόνια ολοένα και περισσότερο τα εθνικά κέντρα λήψης των αποφάσεων επηρεάζονται από αποφάσεις που λαμβάνονται εκτός των ορίων ενός κράτους και γίνεται μια προσπάθεια για τη χάραξη μιας ενιαίας πολιτικής και στρατηγικής στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Παρατηρούμε στη χώρα μας μια μεταστροφή της κοινωνικής πολιτικής που αφορά στα προγράμματα που απευθύνονται στους χρήστες τοξικών ουσιών. Η Ευρωπαϊκή Ενωση, στο πνεύμα της γενικότερης μείωσης των κοινωνικών δαπανών, όλο και λιγότερο προσβλέπει στο χώρο της απεξάρτησης και της κοινωνικής επανένταξης και περιορίζει την πολιτική της στη μείωση της βλάβης. Η πολιτική αυτή αποτελεί μια εκδήλωση της γενικότερης στάσης για άρνηση της αντιμετώπισης των βαθύτερων αιτιών του φαινομένου της χρήσης ουσιών. Οι εξαρτημένοι βρίσκονται στα όρια του κοινωνικού αποκλεισμού, είτε με την κατασταλτική αντιμετώπιση, είτε με τη φαρμακευτική, είτε με την ιδρυματοποίηση που από πολλούς επιχειρείται".

Η τοξικομανία ως τρόπος ζωής, ένα πρωτίστως κοινωνικο - πολιτικό πρόβλημα, μπορεί να αντιμετωπιστεί με την απάλειψη εκείνων των αιτίων που οδηγούν τους νέους να γεμίζουν τις άδειες πλευρές της ζωής τους. Κι ενώ οι φραγμοί και τα εμπόδια πληθαίνουν σε όλα τα επίπεδα, βγαίνει ο πρωθυπουργός της χώρας Κ. Σημίτης και αντί να αντιμετωπίσει βασικά προβλήματα των νέων ανθρώπων, όπως η ανεργία, προτείνει την πολιτική των "απασχολήσιμων". Αντί, δηλαδή, για τη στέρηση της εργασίας που έχει ο άνεργος να έχει το υποκατάστατό της, που θα το μοιράζεται με κάποιον άλλο! Λογική, δηλαδή, υποκαταστάτων σε όλα.