Βραδάκι, όχι νύχτα μεστή. Βράδυ, λίγες μόνο ώρες πριν το φεγγάρι πάρει θέση. Γέρνεις αναπαυτικά στην πολυθρόνα πίσω απ' το γραφείο κερασιάς. Το χρειάζεσαι. Είχες πολλά στο νου σου τώρα τελευταία, άγχος πολύ μεγαλύτερο από το συνηθισμένο. Σερβίρεσαι ένα φλιτζάνι τσάι και φαντάζεσαι, εσένα, τον Τόνι Μπλερ, να πίνεις το τσάι σου την επόμενη βδομάδα, στην πρωθυπουργική κατοικία πια. Ενα αυτάρεσκο χαμόγελο κρέμεται από τα χείλη σου. Ξάφνου νιώθεις αναζωογονημένος. Ναι! Πρέπει να βιαστείς να ετοιμάσεις την ομιλία σου, για τη μέρα του θριάμβου. Δεν πρέπει να ξεχάσεις να συμπεριλάβεις οπωσδήποτε τα σημεία εκείνα που σου έδωσαν το χρίσμα. Αυτά που είπες και στους οικονομικούς και χρηματιστηριακούς κύκλους του Σίτι του Λονδίνου, και αφορούσαν τις απεργίες και τα συνδικάτα, την οικονομία της αγοράς και την ΕΕ. Σπεύδεις να τα σημειώσεις και το μάτι σου πέφτει στην τελευταία δημοσκόπηση. Διακρίνω μια σκιά στο βλέμμα σου; Μήπως φοβάσαι ότι ο Μέιτζορ θα αποδειχτεί, για άλλη μια φορά, εφτάψυχος και θα μπορέσει να ανατρέψει τα προγνωστικά; Οχι. Δεν έχεις λόγο να ανησυχείς. Εδώ κατάφερες να μετατρέψεις το Εργατικό Κόμμα σε κόμμα των Businessmen. Σε έχει σημαδέψει βλέπεις αυτή η ιστορία, που συνήθιζε να σου λέει ο πατέρας σου όταν ήσουν μικρός. "...Ο Ντίζι Γκιλέσπι κάθισε μια μέρα κατά λάθος πάνω στην τρομπέτα του. Ζντουπ! Την επομένη, έπαιζε τελείως καινούριους ρυθμούς...". Ετσι, απλά.

Χαμογελάς. Νιώθεις υπερήφανος. Μόλις 43, ωραίος, αποφασιστικός, με το μέλλον μπροστά στα πόδια του. Στα αυτιά σου, ήδη, αντηχούν οι διθύραμβοι των ΜΜΕ την επόμενη μέρα. Πλησιάζεις το παράθυρο για μια πρόβα τζενεράλε. Θα ανέβεις στο βάθρο, θα απλώσεις τα χέρια και θα αρχίσεις να ευχαριστείς...

Χοντρές στάλες βροχής χτυπούν με δύναμη το τζάμι. Πάλι βρέχει. Σ' αυτήν την πόλη βροχή δε σταματά ποτέ. Πικρός καιρός, ίσα για να σε αποτελειώσει. Λες και το Σύμπαν συνωμοτεί εναντίον σου αυτό το βράδυ. Βλέπεις τον άστεγο, στη γωνία. Φτωχός σαν τον Ιώβ, με ένα μπαλωμένο παπούτσι, ξένο στο πόδι του, από κάποια χωματερή, ίσως. Με ένα στεγνό, σταχτί, νοτισμένο πρόσωπο και μάτια κάρβουνο, άθυρμα θανάτου ο άνθρωπος...Δεν άντεξες το βλέμμα του. Για μια ατέλειωτη στιγμή, απλώς κάθεσαι, με χέρια που παλεύουν να κρατήσουν το φλιτζάνι στο τρεμάμενο πιατάκι του, με μάτια ορθάνοιχτα και καρφωμένα στο κενό. Μετά τινάζεσαι, έτοιμος για επίθεση. "Ανάθεμά τους! Πότε θα ησυχάσουμε από δαύτους!", μουρμουράς και καταβρέχεις με τσάι το χαλί σε μια αδέξια μεταβολή.

Το κουδούνισμα του τηλεφώνου διακόπτει τη νεκρική σιωπή. Σηκώνεις το ακουστικό τρέμοντας, σαν νευρικός εραστής. Ο Πρόεδρος Κλίντον, για να σου ευχηθεί και με τη νίκη. Ουφ! Ηταν ό,τι χρειαζόσουν. Καλός φίλος ο Μπιλ, αν δεν είχε και αυτή τη βλάχικη προφορά, που κάνει το Τόνι, να ακούγεται "Τόρι", όλα θα ήταν τέλεια...