Ο "κοινωνικός διάλογος" αποτελεί το όχημα μέσα από το οποίο η κυβέρνηση θέλει να επιβάλει ένα σύγχρονο μεσαίωνα, ένα αντιδραστικό απαρτχάιντ στα εργασιακά, κοινωνικά, ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα των εργατών. Είναι ο "κωδικός" μιας εφ' όλης της ύλης κεφαλαιοκρατικής εκστρατείας εναντίον των λαϊκών στρωμάτων. Από τα τελευταία, μέσα από τη διαδικασία του "μονόδρομου" - μονολόγου του κεφαλαίου, που επιδιώκει να τα σύρει η κυβέρνηση, αναζητείται η συνενοχή, η συναίνεση και το άλλοθι, ώστε, όλη αυτή η αναχρονιστική επέλαση να μετατραπεί, χωρίς αντιστάσεις, σε "κοινωνικό δίκαιο".

***

Πρώτον,προσπαθεί να ενδύσει τον "κοινωνικό διάλογο" με το φωτοστέφανο μιας, δήθεν, "πρωτόγνωρης", "δημοκρατικής" και "εκσυγχρονιστικής" έμπνευσης.

Δεύτερον,προβάλλει σαν σημείο - κλειδί του "κοινωνικού διαλόγου" την αποδοχή από τους εργαζόμενους της αρχής πως "ό,τι είναι παραγωγικό και κερδοφόρο για τους πλουτοκράτες, είναι και για τους υπαλλήλους τους"! Με άλλα λόγια, εμπρός να συμφωνήσουμε με τη μείωση των αποδοχών μας, με τη μείωση της ασφαλιστικής μας κάλυψης, με την κατάλυση του χρόνου εργασίας μας, με μείωση κάθε κοινωνικής προστασίας που δημιουργεί "κόστος" στους επιχειρηματίες. Τότε το ΑΕΠ θα αυξηθεί, η παραγωγικότητα θα αυξηθεί και τα κέρδη των αφεντικών θα γίνουν δικά μας κέρδη!

Στην περίπτωση, τώρα, που οι εργάτες δεν αποδεχτούν να παίξουν το παιχνίδι της κυβέρνησης, η πρακτική του "μαστιγίου" - το οποίο αποτελεί πάντα το εργαλείο των εξουσιαστών για την εγκαθίδρυση της... κοινωνικής δικαιοσύνης - συνεπάγεται την αναγόρευση των απεργών σε "γαϊδούρια", σε "συντεχνίες" που καταδυναστεύουν τα υπόλοιπα κοινωνικά στρώματα επιδεικνύοντας "αντεθνική συμπεριφορά" κλπ.

***

Θα μπορούσε να είναι και κουίζ το ερώτημα "ποιος είπε και πότε;" την παρακάτω φράση: "Κοινωνική δικαιοσύνη όμως δε σημαίνει άκριτη αποδοχή κλαδικών αιτημάτων, όταν αυτά δε συνδυάζονται με θετικές επιπτώσεις σε μια σειρά από κοινωνικές ομάδες ή όταν κλονίζουν τη συνολική προσπάθεια. Οι αντιθέσεις και οι κοινωνικές διαφορές δεν καταργούνται με αφορισμούς ή με κρατική επιβολή. Μόνο ο οργανωμένος δημοκρατικός διάλογος μπορεί να μετασχηματίσει αντιθέσεις, να χαράξει τελικά το δρόμο με την πιο πλατιά λαϊκή συναίνεση".Η απάντηση είναι: Ο Αντρέας Παπανδρέου κατά την ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων της πρώτης του κυβέρνησης, το 1981! Να πόσο "νέος" είναι ο "κοινωνικός διάλογος". Να πόσο "νέα πολιτική σύλληψη" είναι η αναζήτηση της συναίνεσης των εργατών στα αντιλαϊκά σχέδια. Να πόσο "νέες" είναι οι πρακτικές αναγόρευσης των αγροτών σε "εχθρούς" των ναυτεργατών κλπ. Εκείνος, δε, ο "δημοκρατικά οργανωμένος διάλογος" και τα "συμβόλαια με το λαό" του Α. Παπανδρέου οδήγησαν σε απαγορεύσεις στις αυξήσεις των μισθών, στα σταθεροποιητικά προγράμματα και στα πραξικοπήματα στη ΓΣΕΕ. Βέβαια, ο σημερινός "κοινωνικός διάλογος", που ως όρο εισήγαγε πάλι ο Α. Παπανδρέου το 1992, θέλει πολύ περισσότερα: Θέλει να καταστήσει το αντιλαϊκό "πραξικόπημα" σε καθεστώς απρόκλητης καταλήστευσης και μόνιμης περιθωριοποίησης του λαού.

***

Βέβαια, το ότι δεν μπορείς να προσθέτεις το εισόδημα του Βαρδινογιάννη με το εισόδημα του υπαλλήλου του και να παίρνεις μετά το... αδιάβλητο "εθνικό εισόδημα" ως κριτήριο για την άσκηση εισοδηματικής και κοινωνικής πολιτικής και "απόδειξη της ανόδου του βιοτικού επιπέδου του λαού" (!), μόνο "λεπτομέρεια" δεν είναι για τους πολιτικούς ιπποκόμους των Βαρδινογιάννηδων. Είναι κλασική απάτη καπιταλιστικής σύλληψης.

Ας δούμε όμως πώς έχει λειτουργήσει αυτή η θεωρία περί "παραγωγικότητας", στο όνομα της οποίας επιδιώκεται η κατάλυση των κοινωνικών κατακτήσεων, εντός και εκτός συνόρων:

• Το 1958 στην Ελλάδα το ΑΕΠ ήταν 114 δισ. δραχμές και το 1973 είχε φτάσει στα 314,7 δισ. δραχμές. Δηλαδή, παρουσίασε μια αύξηση, σε σταθερές τιμές του 1970, της τάξης του 175% και σε τρέχουσες τιμές, αύξηση της τάξης του 416%! Με άλλα λόγια, τις δεκαετίες που εξετάζουμε, ο μέσος ετήσιος ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ στην Ελλάδα κινήθηκε σε εκπληκτικά επίπεδα της τάξης του 8%. Κι όμως οι δεκαετίες του '50, του '60 και του '70 είναι χαραγμένες στη μνήμη του ελληνικού λαού ως οι δεκαετίες της μαζικής μετανάστευσης στο εξωτερικό, της μαζικής μετανάστευσης στα αστικά κέντρα, της "οικοδόμησης" των παραγκουπόλεων και του περιθωρίου, της φτώχειας και της ανέχειας. Το ποιος κέρδισε από την αύξηση της παραγωγικότητας το γνωρίζουν όλοι.
• Τη δεκαετία του '80, η επέλαση του νεοφιλελεύθερου θατσερισμού είχε ως συνέπεια στη Λατινική Αμερική, ενώ οι χρηματιστηριακοί δείκτες παρουσίαζαν αύξηση 10%, οι μισθοί των εργαζομένων να μειώνονται κατά 25%.
• Το διάστημα μεταξύ 1977 και 1992, ενώ η μέση παραγωγικότητα των εργατών στις ΗΠΑ αυξήθηκε πάνω από 30%, ο μέσος πραγματικός μισθός τους έπεσε κατά 13%. Οσο για την ανεργία που τα "στατιστικά εκτρώματα" των πολυεθνικών θέλησαν να... εξαφανίσουν, έφτασαν το 1994 στις ΗΠΑ το 9,3%. στη Βρετανία το 12,3% και στην Ιαπωνία το 9,6%.
• Από το 1985 μέχρι και το 1991, στο όνομα της "τόνωσης της παραγωγικότητας", τα ανώτατα κλιμάκια της φορολογίας εισοδήματος μειώθηκαν παντού (από 61% ως 44% στις χώρες του ΟΟΣΑ). Ομως, όπως ομολογεί το ΔΝΤ τον Απρίλη του 1994, οι κεφαλαιούχοι δεν εδέησαν να επενδύσουν, αφού το μέτρο λειτούργησε "χωρίς να ενισχυθεί σε σημαντικό βαθμό η παρακίνηση σε επενδύσεις".
• Οσο για το άλλο "παραγωγικό" και "φιλικό προς τους ανέργους" μέτρο των ιδιωτικοποιήσεων, επί του οποίου επίσης ζητείται η συμφωνία των εργαζομένων στα πλαίσια του "κοινωνικού διαλόγου", υπολογίζεται, σύμφωνα με μελέτες του Κέμπριτζ, ότι θα οδηγήσει μέσα στο 1998 σε απώλεια 800.000 θέσεων εργασίας στην Ευρώπη.

***