Πρώτα τους φουντάρουν, έπειτα πετούν στις οικογένειές τους κάποια εκατομμύρια (από την αστρονομική ασφάλεια που εισπράττουν για ν' αποκτήσουν γρήγορα καινούριο σκαρί) και, τελικά, οι υποθέσεις "πολύνεκρα ναυάγια" θάβονται στη σιωπή και την ατιμωρησία. Ετσι, ακριβώς, έγινε και στην περίπτωση του "COTY I", που πάτωσε στον Κάβο Μαλιά στις 6 - 1 - 1993, παίρνοντας στον υγρό τάφο του 17 ανθρώπινες ζωές. Ο σκυλοπνίχτης του Θεόδωρου Βενιάμη είχε φορτώσει τσιμέντο από τη Χαλκίδα με προορισμό τη Σικελία. Στο Μυρτώο Πέλαγος έπνεαν άνεμοι 9 - 10 μποφόρ. Το φορτίο μετατοπίστηκε. Σημειώθηκε κλίση. Ο πλοιοκτήτης, με τον οποίο o καπετάνιος βρισκόταν σε επαφή, ούτε την αποστολή σήματος κινδύνου δεν επέτρεψε. Το τσιμεντάδικο βούλιαξε.

Αυτά έλεγε το κατηγορητήριο, που έστειλε τον Θ. Βενιάμη προχτές στο εδώλιο του 1ου Τριμελούς Πλημμελειοδικείου της Αθήνας. Ομως, το δικαστήριο πίστεψε τον ισχυρισμό του κατηγορουμένου ότι δεν έφταιγε για το ναυάγιο, γιατί "το πλοίο ήταν χρονοναυλωμένο στην ιταλική εταιρία "Μάρεντιλ", από την οποία έπαιρνε οδηγίες ο καπετάνιος", και τον απάλλαξε λόγω αμφιβολιών.

Πόσο αποτιμάται, κύριοι δικαστές, η ανθρώπινη ύπαρξη, που εξοντώνεται με τόσο άδικο τρόπο; Ολοι του κόσμου οι θησαυροί αξίζουν όσο ο άνθρωπος; Πόσο μάλλον όταν ο άνθρωπος αυτός είναι δικός μας. Τι πέραση μπορεί να έχουν τα λεφτά στην καρδιά που έχει λαβώσει αγιάτρευτα ο πνιγμός του αγαπημένου; Σκεφθείτε να ήταν ο αδελφός, ο πατέρας, ο γιος σας ανάμεσα στους 17 του "COTY I". Ποια θα ήταν, στην περίπτωση αυτή, η ετυμηγορία σας; Αθώωση και ατιμωρησία;