Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εκθέσεις του ΔΝΤ έχουμε δει αρκετές. Τα τελευταία χρόνια οι κυβερνώντες, ανεξάρτητα αν είναι ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, έχουν πάψει, για τους δικούς τους πολύ κατανοητούς λόγους, να θεωρούν το περιεχόμενο αυτών των εκθέσεων εφτασφράγιστο μυστικό. Εχουν όμως δίκιο όσοι λένε ότι η τωρινή έκθεση, έχει κάτι διαφορετικό. Τι; Πρώτον, μιλώντας για την Ελλάδα, συμπυκνώνει την πείρα άλλων χωρών στις οποίες γρηγορότερα από ό,τι στη χώρα μας "θριάμβευσαν" οι ιδέες του πλέον αντιδραστικού νεοφιλελευθερισμού και μπορούν ήδη να παρατηρηθούν... θετικά συμπεράσματα: Επιτάχυνση της ανακατανομής εισοδημάτων υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου, επιβολή της αντίληψης της κοινωνικής - ταξικής συναίνεσης, σάρωμα των εργασιακών σχέσεων και της κοινωνικής ασφάλισης, εξασφάλιση μεγάλων στρατιών ανέργων, οικονομικοκοινωνική περιθωριοποίηση σημαντικών ομάδων του πληθυσμού που ανά πάσα στιγμή μπορούν να λειτουργήσουν και σαν εφεδρεία του συστήματος. Δεύτερον, κωδικοποιεί και εξειδικεύει, με πολύ πιο αναλυτικό - σε σχέση με προηγούμενες εκθέσεις - τρόπο τα αντιλαϊκά μέτρα που εντέλλεται να επιβάλουν οι "εκσυγχρονιστές" του ΠΑΣΟΚ. Τρίτον, βάζει, όσο ποτέ άλλοτε, γερή "πλάτη" στην κυβέρνηση να αξιοποιήσει τα κείμενα του ΔΝΤ, για να επιβάλει υποτίθεται πιο αποτελεσματικά και με μεγαλύτερη συνέπεια την αντιλαϊκή της πολιτική. Αυτό γίνεται τόσο με τα εύσημα που απονείμει για τα μέχρι τώρα αποτελέσματα της κυβερνητικής πολιτικής, όσο και με τη στήριξη της γραμμής πλεύσης που έχει χαράξει ο Κ. Σημίτης, σύμφωνα με την οποία δήθεν, "τώρα είναι η στιγμή για τολμηρά μέτρα" και πως αν δεν παρθούν θα το μετανιώσουμε τάχα πικρά...

Αν κάποιος αποτολμούσε να "δέσει" ιστορίες, όπως η προτροπή του Γ. Παπανδρέου για ατομικές καλλιέργειες χασίς και τον βρικόλακα της Θεσσαλίας που επιχείρησε να ξανασταυρώσει τον Καζαντζάκη, με το περιεχόμενο των εκθέσεων των ιμπεριαλιστικών οργανισμών και τις αντίστοιχες κυβερνητικές επιδιώξεις, στην καλύτερη των περιπτώσεων θα τον λοξοκοιτούσαν. Θα 'χαν άδικο, αφού όλες οι περιπτώσεις στη βάση τους στηρίζονται σε ένα ιδιόμορφο μιθριδατισμό, ως διαδικασία εξοικείωσης με το κάθε είδους δηλητήριο και κατ' επέκταση με τον ίδιο τον εθισμό. Σε τελική ανάλυση, δεν υπάρχει χάσμα ανάμεσα στην αντίληψη που θέλει να μπαίνει σε διάλογο η νομιμοποίηση της χασισοκαλλιέργειας στα μπαλκόνια, στο ενδεχόμενο "ρίψης στην πυρά" των βιβλίων του Καζαντζάκη, ή την επιζήτηση της συναίνεσης των εργαζομένων στην απαλλοτρίωση των πλέον ελαχίστων και στοιχειωδών δικαιωμάτων τους. Σε κάθε μία και σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, εκείνο που επιχειρείται να θεοποιηθεί είναι η ιδέα, η αντίληψη και η συνείδηση της ατομικής, της συλλογικής και κοινωνικής, εν τέλει, υποταγής στη λογική του "σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω". Και από αυτή την άποψη είναι ενδεχομένως δευτερεύον να εντοπιστεί ποια περίπτωση υποταγής είναι χειρότερη, ή ποια προηγείται της άλλης.

Παραμονές του 21ου αιώνα και με δεδομένη την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, μόνο στην επιβολή σκοταδισμού αποβλέπει ο συνεχής βομβαρδισμός από διεθνείς οργανισμούς, κυβέρνηση και μεγαλοεπιχειρηματίες, ότι για να εξασφαλιστεί η ευημερία, πρέπει να αποδεχτούμε την κλιμάκωση των αντιλαϊκών μέτρων που οδηγούν τις κοινωνίες σε παραπέρα υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου. Μόνο εξαρτημένοι και χειραγωγημένοι πολίτες και κοινωνικές ομάδες μπορούν να αποδεχτούν την ιδέα ότι η φτώχεια και η εξαθλίωση είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν με τη συνεχή μείωση των εισοδημάτων των εργαζομένων, την αύξηση των ορίων ηλικίας, την περικοπή των συντάξεων. Μόνο υποταγμένοι στις αντιλήψεις της άρχουσας τάξης είναι δυνατόν να συμφωνήσουν πως η ευημερία των λαών περνάει μέσα από την ασυδοσία του μεγάλου κεφαλαίου και την αύξηση των υπερκερδών του με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου. Αλλά και το γεγονός ότι όλες αυτές οι σκέψεις για αντιλαϊκά μέτρα, για περιορισμό κάθε είδους δικαιώματος των εργαζομένων, για προσπάθεια αναβίωσης του εργασιακού Μεσαίωνα, λανσάρονται πλέον όπως μεταδίδονται οι διαφημίσεις για σαπούνια και μπισκότα και εξυπηρετούν το στόχο του εθισμού της κοινής γνώμης στα σχέδια που σε βάρος της απεργάζεται η άρχουσα τάξη.

Σκοπός των διεθνών ιμπεριαλιστικών οργανισμών, όπως είναι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και ο ΟΟΣΑ, είναι να έχουν πάντα και πλήρως ενεργοποιημένο το "μάτι" τους στην πορεία της παγκόσμιας οικονομίας και των οικονομιών των χωρών ολόκληρου του πλανήτη. Αυτό σαν πρώτο βήμα, ώστε να μεταφέρονται προς τη διεθνή άρχουσα τάξη και την ολιγαρχία, εικόνες και πληροφορίες άκρως απαραίτητες ώστε επί πραγματικών δεδομένων να χαράζονται οι αναγκαίες - για την απόσπαση μεγαλύτερων καπιταλιστικών κερδών - κατευθύνσεις και πολιτικές. Ο άλλος, και ενδεχομένως σπουδαιότερος ρόλος, είναι η επεξεργασία και διατύπωση προτάσεων και ο συστηματικός έλεγχος για την πορεία υλοποίησής τους, έργο το οποίο ανατίθεται κατ' αποκοπή στους ανά τη Γη πράκτορές τους. Οι οργανισμοί, δηλαδή, επεξεργάζονται και διατυπώνουν "συμπεράσματα" και "παραινέσεις", "συμβουλές" και "οδηγίες" με τη μορφή των εκθέσεων, που στις συνθήκες της "παγκοσμιοποιημένης" οικονομίας και της Νέας Τάξης Πραγμάτων έχουν αποκτήσει χαρακτήρα ΕΝΤΟΛΩΝ. Και οι διάφορες κυβερνήσεις, που πρακτορεύουν στις χώρες τους τα συμφέροντα των οργανισμών αυτών, αναλαμβάνουν τη "μαύρη δουλιά". Να βρουν δηλαδή τρόπους να χειραγωγήσουν όσους έχουν αντιτιθέμενα με το μεγάλο κεφάλαιο συμφέροντα και να επιβάλουν, στο χώρο "ευθύνης" τους, όσο πιο αποτελεσματικά γίνεται τις επιλεγμένες πολιτικές.

Στα πλαίσια ακριβώς των σχέσεων που διαμορφώνονται ανάμεσα στον προϊστάμενο - Οργανισμό και τον υφιστάμενο - κυβέρνηση, οι εκθέσεις του ΔΝΤ ταυτόχρονα ελέγχουν και στηρίζουν την εφαρμοζόμενη πολιτική. "Ρίχνονται" στη δημοσιότητα προς άγραν εντυπώσεων, ενώ ταυτόχρονα προετοιμάζονται οι μηχανισμοί για την επιβολή των σχετικών μέτρων. Και τα μέτρα που προτείνονται, τα μέτρα δηλαδή που έχει η κυβέρνηση στο οπτικό πεδίο της, είναι φωτιά. Αρκεί ν' αναλογιστούμε ότι απαιτούν "συγκράτηση των μισθολογικών αυξήσεων", μείωση ή και κατάργηση κάποιων συντάξεων και αναπηρικών επιδομάτων, "επέκταση του χρόνου βάσης για τον καθορισμό των συντάξεων των δημοσίων υπαλλήλων, περιορισμό στα κίνητρα πρόωρης συνταξιοδότησης, αυστηρότερη διαδικασία επαναπιστοποίησης για όσους λαμβάνουν αναπηρικές συντάξεις", "μεγαλύτερη ελαστικότητα στα ωράρια εργασίας, χαμηλότερο ελάχιστο ημερομίσθιο για νεότερους εργαζόμενους, πιο αποκεντρωμένη διαδικασία διαπραγματεύσεων, καθώς και απελευθέρωση των κανονισμών για τις προσλήψεις και τις απολύσεις".

Αυτό είναι το όραμά τους. Αυτά όλα θα πρέπει να έχουν υπόψη τους οι εργαζόμενοι όταν παρακολουθούν τις κινήσεις και την πολιτική των αρχιτεκτόνων του απεχθούς και εφιαλτικού αύριο. Και εν πάση περιπτώσει, η συσπείρωση που έχει πετύχει διεθνώς ο πόλος της πιο μαύρης αντίδρασης και του σκοταδισμού, μπορεί να αποτελεί σημείο αναφοράς για άλλου είδους συσπειρώσεις και αγώνες. Για κοινωνικοπολιτικό μέτωπο με σαφή αντιιμπεριαλιστικό και αντιμονοπωλιακό χαρακτήρα που θα βάλει, πριν είναι αργά, φραγμό στα σχέδια θεσμοθέτησης και νομιμοποίησης της φτώχειας, της ανέχειας και - κυρίως - της υποταγής των λαών στις ορέξεις του μεγάλου κεφαλαίου.