Την ώρα ακριβώς που, προχτές, έπεφτε σαν "βόμβα" επί της κεφαλής των μισθωτών της χώρας μας η νέα "απανταχούσα" του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, συνέπεσε να ανακοινώνουν την προσχώρησή τους - παρά τω πλευρώ της ΠΑΣΚΕ - στο τραπέζι του σικέ "κοινωνικού διαλόγου", οι εκπρόσωποι των ΔΑΚΕ - "Αυτόνομη Παρέμβαση" στη ΓΣΕΕ. Μια σύμπτωση αρκετά επώδυνη για τα εν λόγω στελέχη, αφού κάθε άλλο παρά σύμπτωση είναι το γεγονός ότι τα μέτρα - φωτιά που εισηγείται το ΔΝΤ είναι ακριβώς αυτά που προωθεί η κυβέρνηση μέσω του συγκεκριμένου "διαλόγου".

Και το ερώτημα που μπαίνει και που θα μπαίνει όλο και πιο πιεστικά για όσους επέλεξαν το ρόλο του διακοσμητικού στοιχείου στην προσπάθεια της κυβέρνησης να εξωραϊσει τις επιλογές και τις ειλημμένες αποφάσεις της, είναι: Με πιο ηθικό, πολιτικό και συνδικαλιστικό δικαίωμα παίρνουν μέρος σ' αυτό το στημένο παιχνίδι, που ένα δεδομένο έχει, την αφαίρεση όσο το δυνατόν περισσότερων δικαιωμάτων και κατακτήσεων των εργαζομένων; Και αυτό το ξέρουν ΟΛΟΙ τους. Το επισημαίνουν, άλλωστε, όχι μόνο μέσα στα κομματικά όργανα, αλλά και δημόσια, στελέχη της κυβερνητικής παράταξης. Και αν γι' αυτά ισχύει ο - αδιανόητος βεβαίως για τέτοιου είδους θεμελιακά ζητήματα - όρος της"κομματικής πειθαρχίας", για τα στελέχη των άλλων παρατάξεων, τι παρεμβάλλεται; Μήπως τελικά η πειθαρχία στην προκειμένη περίπτωση των συγκεκριμένων κομμάτων, είναι διακομματική και υπερκομματική, καθότι άπτεται των γενικών στρατηγικών επιλογών του κεφαλαίου και των κοινοτικών "εταίρων" τους;