Με την "ευρωπαϊκή ολοκλήρωση να ανήκει στις προτεραιότητές" της και με"αμετακίνητο στόχο της οικονομικής πολιτικής ...τη συμμετοχή στο τελικό στάδιο της ΟΝΕ", η κυβέρνηση Σημίτη δεσμεύτηκε, κατά τις προγραμματικές δηλώσεις, "να δώσει έμφαση στην ενεργητική προώθηση της απασχόλησης και όχι μόνο στην επιδότηση των ανέργων. Να ενθαρρύνει τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας με την επιδότηση επιχειρήσεων... Να αναμορφώσει το υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο για τους αλλοδαπούς εργαζόμενους" κλπ. Τα παραπάνω θα υλοποιηθούν "με την κινητοποίηση του ιδιωτικού κεφαλαίου, την κατάργηση των γραφειοκρατικών εμποδίων και αντικινήτρων...", με την "αποκρατικοποίηση", που δήθεν "διασφαλίζει τη διαφάνεια, την αύξηση του ανταγωνισμού και της αποτελεσματικότητας και λαμβάνει υπόψη της τις προοπτικές απασχόλησης που δημιουργούνται στις νέες συνθήκες". Ο ισχυρισμός του πρωθυπουργού περί διαφοράς της πολιτικής του από αυτήν της "νεοφιλελεύθερης βιασύνης", καταρρίπτεται από την εμπειρία, που έχουν οι εργαζόμενοι από την επί δεκαετίες ασκούμενη πολιτική απασχόλησης του δικομματισμού, αλλά και από το βάρος των ίδιων του των δηλώσεων για ενίσχυση του θεσμού της τριμερούς συνεργασίας, της γνωστής συναίνεσης, που οδηγεί με ακρίβεια τους φορείς των εργαζομένων σε χωρίς όρους συνθηκολόγηση με το κεφάλαιο.

Αξία, ίσως μεγαλύτερη των όσων ειπώθηκαν, έχουν κι αυτά που δε λέχτηκαν από τον Κ. Σημίτη. Μεταξύ των άλλων, ο πρωθυπουργός αναγνώρισε τις αρνητικές επιδράσεις, που υφίσταται ο "κόσμος της εργασίας", τις απέδωσε όμως στην αναδιοργάνωση της παραγωγής και των κοινωνικών σχέσεων. Μίλησε για οικονομική περιθωριοποίηση και ανάγκη διασφάλισης ανεκτών ορίων διαβίωσης, χωρίς όμως να καταδείχνει τον αίτιο αυτών των προβλημάτων, που δεν είναι άλλος από τον καπιταλισμό, που, στις συνθήκες εξαρτημένης οικονομίας της χώρας μας, οξύνει ακόμη περισσότερο τις κοινωνικές αντιθέσεις. Η ανεργία λειτουργεί και σαν μέσο ρύθμισης των όρων απασχόλησης και οι εκπρόσωποι του συστήματος αυτό το γνωρίζουν καλά και το αξιοποιούν. Αραγε, τι περισσότερο εκφράζει το "Λευκό Βιβλίο" της ΕΕ, για το οποίο δε βρέθηκε χρόνος και λόγος να ειπωθεί μια λέξη, από τη συντονισμένη επίθεση στο ζωτικό και πανανθρώπινο δικαίωμα στην εργασία, από το μοίρασμα της ανεργίας και την αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων; Πώς μπορεί να "ευθύνεται" η τεχνολογία για τον τρόπο εφαρμογής και αξιοποίησής της; Η μόνη "απόφαση", που μπορεί να πάρει μια ψηφιακή εργαλειομηχανή ή ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής, αφορά τον αναγκαίο χρόνο εκτέλεσης της μιας ή της άλλης εργασίας. Εξάλλου και πριν την έκρηξη της επιστημονικοτεχνικής επανάστασης, οι χώρες του καπιταλισμού μαστίζονταν από την ανεργία, την ανορθολογική εκμετάλλευση του ανθρώπινου δυναμικού, τη φτώχεια. Η λήψη αποφάσεων ανήκει και θα ανήκει αποκλειστικά και μόνο στη σφαίρα της ανθρώπινης δραστηριότητας. Η ύπαρξη 425 χιλιάδων επίσημα καταγραμμένων ανέργων, από τους οποίους πάνω από το 60% είναι απόφοιτοι μέσης, ανώτερης και ανώτατης εκπαίδευσης, είναι πραγματική και συνειδητή επιλογή της άρχουσας τάξης της Ελλάδας.

Η επιστήμη και η τεχνική ανοίγουν νέες δυνατότητες αύξησης της παραγωγικότητας και του συνολικού κοινωνικού προϊόντος, μείωσης του χρόνου εργασίας και βελτίωσης των συνθηκών ζωής της εργατικής τάξης. Η υποταγή τους στις ανάγκες εξυπηρέτησης του κεφαλαίου αίρει σε μεγάλο βαθμό αυτές τις δυνατότητες, οδηγεί σε αύξηση της εκμετάλλευσης και σε απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων. Αυτές τις ανάγκες έρχεται να υλοποιήσει και η "νέα" κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που με τις προγραμματικές δηλώσεις επανέλαβε τις ταξικά προσανατολισμένες θέσεις της. Τα προβλήματα της απασχόλησης και της ανεργίας δεν μπορούν να λυθούν στο πλαίσιο του συστήματος, που τα γεννάει. Αντίθετα, οι σημαντικές κατακτήσεις του σοσιαλισμού, όπως τον γνώρισε η ανθρωπότητα τον εικοστό αιώνα, δείχνουν τη ρεαλιστικότητα των στόχων πάλης των κομμουνιστών. Οι αντικειμενικές συνθήκες μείωσης του χρόνου εργασίας, στο πλαίσιο του 5ήμερου, με αναπροσαρμογή των μισθών σύμφωνα με τον τιμάριθμο, τις απώλειες των προηγούμενων χρόνων και την αύξηση της παραγωγικότητας της κοινωνικής εργασίας, έχουν ωριμάσει. Το αίτημα των ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων για 35ωρο - 5ήμερο με αύξηση των αποδοχών, ανταποκρίνεται στο επίπεδο ανάπτυξης των σύγχρονων παραγωγικών δυνάμεων της Ελλάδας και στην ανάγκη αύξησης των θέσεων απασχόλησης (για τη χώρα μας, έχει υπολογιστεί, ότι μια μείωση του χρόνου εργασίας κατά μια ώρα θα δώσει δυνατότητα απασχόλησης σε 100 χιλιάδες άτομα), βρίσκει υποστηρικτές σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα, μπορεί να αποτελέσει τη βάση συσπείρωσης και δράσης του συνδικαλιστικού κινήματος. Προϋπόθεση για την υλοποίηση ενός τέτοιου στόχου είναι η μαζική ένταξη στα σωματεία, η ένταση της πάλης, η ανατροπή του σημερινού αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων.