Μεγάλη κινητικότητα παρατηρείται τις τελευταίες μέρες για τη συνεύρεση ή σύγκληση της λεγόμενης κεντροαριστεράς. Από τις εμβρυακές μορφές των ευχών και των δηλώσεων βρεθήκαμε στο επίπεδο των συγκεντρώσεων και συζητήσεων παραγόντων, τάσεων και πολιτικών ομάδων. Η δραστηριοποίηση σ' αυτή την κατεύθυνση της "Αριστερής Μεταρρυθμιστικής Προοπτικής", τάσης που λειτουργεί στα πλαίσια του "ΣΥΝ", αλλά και της "Πολιτείας", πολιτικής κίνησης που δημιουργήθηκε με στόχο να συμβάλει στη συνένωση των "κεντροαριστερών" δυνάμεων, δίνει το μέτρο αυτής της κινητικότητας. Η δε συμμετοχή σ' αυτές τις εκδηλώσεις πρώτων στελεχών από το χώρο του ΠΑΣΟΚ, αλλά και του "ΣΥΝ", καθώς και αρκετών "πρώην", που κινούνται στις παρυφές αυτών των πολιτικών φορέων, μαρτυρούν τους μύχιους πόθους αυτών των στελεχών, αλλά και τη δρομολόγηση δημιουργίας του κατάλληλου κλίματος, ώστε - όποτε τα πολιτικοοικονομικά συμφέροντα θεωρήσουν σκόπιμο - να καρπίσουν ανάλογα σενάρια.

Δεν πρωτοτυπούν βέβαια οι Ελληνες σοσιαλδημοκράτες και "νεοαριστεροί" όλων των τάσεων και αποχρώσεων, που συνδιαλέγονται για το μέλλον του - έτσι κι αλλιώς - ενιαίου, πολιτικο-ιδεολογικά, χώρου τους. Εχουν προηγηθεί οι Ευρωπαίοι ομόλογοί τους σε αρκετές χώρες, ενώ φαίνεται να ξεκινούν και στις υπόλοιπες. Εχει γίνει συνείδηση στους κυρίαρχους πολιτικοοικονομικούς κύκλους των Βρυξελλών και των άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων ότι μεγάλα τμήματα των λαών της Ευρώπης ξεπέρασαν το ξάφνιασμα που ένιωσαν από την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων, κατανόησαν ότι οι πολιτικές που εφαρμόζονται οξύνουν, αντί να οδηγούν σε λύση, τα τεράστια προβλήματα που η κρίση του καπιταλισμού έχει συσσωρεύσει στους ώμους τους και ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ. Αντιστέκονται όλο και πιο μαζικά, πιο μαχητικά, πιο συντονισμένα. Δυσκολεύουν έτσι την υλοποίηση των αντιλαϊκών σχεδίων τους και αμφισβητούν όλο και πιο έντονα τις κυρίαρχες επιλογές τους, όπως π. χ. τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.

Οι Ελληνες εργαζόμενοι, ο ελληνικός λαός έχει καταπιεί κατά καιρούς "σκευάσματα" και "σκευάσματα". Είναι λοιπόν σε θέση - από την ίδια του την πείρα - να ξεχωρίζει το φάρμακο από το δηλητήριο. Ολο και πιο συχνά διαπιστώνει ότι το μοναδικό φάρμακο που φέρνει αποτελέσματα είναι αυτό του ενωμένου αγώνα. Του ενιαιομετωπικού αγώνα, που θα αμφισβητεί τις φιλομονοπωλιακές πολιτικές, που του στερεί στοιχειώδη δικαιώματα και την ιμπεριαλιστική Νέα Τάξη Πραγμάτων, που διαιρεί τους λαούς και σπέρνει τους ανέμους του πολέμου μεταξύ τους. Της συγκρότησης τελικά του Μετώπου του. Ας το έχουν αυτό κατά νου οι εγχώριοι σεναριογράφοι των "κεντροαριστερών" λύσεων και οι φιλόδοξοι πρωταγωνιστές τους. Αλλωστε το δηλητήριο, όσο και αν το ντύσουν με ζαχαροειδή πασπαλίσματα και καραμελοειδείς συσκευασίες, δηλητήριο θα παραμείνει.