• "Σε ένα σύγχρονο και αποτελεσματικό Κράτος Στρατηγείο".
• "Στην ισχυρή παραγωγική και ανταγωνιστική βάση της Οικονομίας".
• "Σε σύγχρονους ευέλικτους διαφανείς θεσμούς".

Αυτό σημαίνει επιδίωξη για να αναπτυχθεί στις σύγχρονες συνθήκες ισχυρή καπιταλιστική οικονομία. Να ικανοποιούνται απρόσκοπτα οι επιδιώξεις του πολυεθνικού κεφαλαίου για ιδιωτικοποιήσεις - ένταση της εκμετάλλευσης με λιτότητα μονόπλευρη, αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, αφαίρεση κατακτήσεων του εργατικού κινήματος, πλήρης εφαρμογή των επιλογών της ΕΕ και της "Λευκής Βίβλου", συνολικά της επιδίωξης για αναδιάρθρωση του καπιταλισμού. Στο κεφάλαιο "Παραγωγική αναδιάρθρωση", αυτή η προοπτική γίνεται πιο συγκεκριμένη:

"Ομως παράλληλα οι μηχανισμοί του ανταγωνισμού της αγοράς έχουν θέσει σε δοκιμασία ολόκληρους τομείς του παραγωγικού δυναμικού της χώρας και οδηγούν στο περιθώριο σημαντικά τμήματα των παραδοσιακών κοινωνικών τάξεων. Δραστηριότητες του αγροτικού χώρου, των μικρομεσαίων, εργάτες της παραδοσιακής βιομηχανίας, κατηγορίες μισθωτών, σημαντικά τμήματα της νέας γενιάς, αντιμετωπίζουν τις συνέπειες αυτής της διαδικασίας.

Η μακρο - οικονομική πολιτική από μόνη της είναι φανερό ότι δεν μπορεί να οδηγήσει αυτόματα στην αναδιάρθρωση που απαιτείται. Χρειάζονται εξειδικευμένες παρεμβάσεις και σχεδιασμένες πρωτοβουλίες, ώστε να ενσωματωθούν οι πληττόμενες σήμερα τάξεις σε μια νέα παραγωγική προοπτική. Σε μια σύγχρονη οικονομική δομή που θα ανταποκρίνεται τόσο στην αδήριτη ανάγκη της ανταγωνιστικότητας της εθνικής οικονομίας, όσο και στον αναγκαίο νέο καταμερισμό της εργασίας. Απαιτείται ακόμα να επιταχυνθούν και να ολοκληρωθούν οι πολιτικές ανασυγκρότησης των φθινουσών περιοχών που πλήττονται από την αποβιομηχάνιση και την ανεργία.

Το κράτος οφείλει σε αυτό το πλαίσιο να λειτουργήσει στρατηγικά. Να προβλέψει και να προσδιορίσει τους μεσοπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους κοινωνικούς και αναπτυξιακούς στόχους και να χαράξει αποτελεσματικές πολιτικές για την προώθηση και την υλοποίηση των στόχων αυτών στα πλαίσια ενός ευρύτερου συντονισμού με τους επενδυτικούς φορείς, το τραπεζικό σύστημα και τους εργαζόμενους".

Σε αυτό το μέρος του κειμένου φαίνεται η ουσία της λειτουργίας και του περιεχομένου του ΚΜΚ. Κράτος και λειτουργίες του για ρυθμίσεις ανάπτυξης της δράσης του πολυεθνικού κεφαλαίου και θεσμοί ενσωμάτωσης των εργαζομένων, "ενσωμάτωση στη νέα παραγωγική προοπτική".

Ταυτόχρονα για το κόστος της ανάπτυξης της καπιταλιστικής οικονομίας καλούνται οι εργαζόμενοι και να πληρώσουν και να προσαρμοσθούν συναινώντας ως κοινωνικοί εταίροι.

"Το κόστος ενός τέτοιου μετασχηματισμού πρέπει να κατανεμηθεί δίκαια, ώστε να διαμορφωθεί μια δυναμική ανάπτυξη που θα στηρίζεται στην κοινωνική συναίνεση και θα διασφαλίζει ταυτόχρονα την κοινωνική συνοχή.

Σε αυτό το πλαίσιο οφείλουν να συναφθούν κοινωνικές συμφωνίες όπου οι παραγωγικές ομάδες θα συμφωνήσουν στους στόχους και στα μέσα μιας καθορισμένης πορείας ανάπτυξης, επενδύσεων, αύξησης της παραγωγικότητας, σύγχρονων συνθηκών εργασίας".

Ολα αυτά αναφέρονται αναλυτικά στο κεφάλαιο "Κοινωνία αλληλεγγύης" που μεταφράζεται σε κοινωνία υποταγής των εργαζομένων στην εντεινόμενη καπιταλιστική εκμετάλλευση. Το ΠΑΣΟΚ αρνείται το λεγόμενο κοινωνικό κράτος που προωθούσε στο παρελθόν η σοσιαλδημοκρατία.

"Το Κράτος Πρόνοιας με τη σύγχρονη αντίληψη και πολιτική, δεν μπορεί να ταυτιστεί με το μεταπολεμικό κεϋνσιανό μοντέλο. Ούτε με κράτος φιλανθρωπίας που δίνει ευκαιριακά και αποσπασματικές παροχές ανάλογα με την οικονομική συγκυρία. Αντίθετα οι θεσμοί του, πρέπει να είναι ενταγμένοι στη συνολική πορεία ανάπτυξης και αναδιάρθρωσης των παραγωγικών δραστηριοτήτων. Θεσμοί ικανοί να διασφαλίσουν νέες θέσεις εργασίας. Νέες εξειδικευμένες απασχολήσεις. Νέες πολιτικές ασφάλισης, περίθαλψης και πρόνοιας. Και να κατοχυρώνουν κατώτατα επίπεδα διαβίωσης ανθρωπίνως ανεκτά".

"Να υπάρξει ακόμα συστηματική προσπάθεια αύξησης των εσόδων και περιστολής των δαπανών του δημοσίου, αλλά και ποιοτικής τους ανασύνθεσης ώστε, να εξοικονομηθούν πόροι που θα προσανατολιστούν στους κρίσιμους τομείς".

Ουσιαστικά εξυπηρέτηση του διεθνοποιημένου ελληνικού κεφαλαίου στη δράση του έξω από τα σύνορα της χώρας, αναβάθμιση του ρόλου του, μέσω της συμμετοχής στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, στα πλαίσια του διεθνούς ανταγωνισμού και των προϋποθέσεων που διαμορφώνονται με τη "νέα τάξη πραγμάτων". Δηλαδή, εκδήλωση από την ενδιάμεση θέση της Ελλάδας στο σύστημα του ιμπεριαλισμού, ιμπεριαλιστικών τάσεων. Τις συνέπειες αυτής της πολιτικής, τις αισθάνονται ήδη βαριές οι εργαζόμενοι που απαντούν με τους αγώνες τους. Η ενίσχυση αυτών των αγώνων και του ταξικού τους προσανατολισμού, θα ανοίξει το δρόμο της ρήξης με το σύστημα.

Στέφανος ΛΟΥΚΑΣ