"Σ' ευχαριστώ σύντροφε"! | ΡΕΠΟΡΤΑΖ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

"Σ' ευχαριστώ σύντροφε"!

"Αναλαμβάνω εγώ την ευθύνη να παραδώσω τον ύποπτο στον αρχηγό... ", τους λέει και στην άρνησή τους, βγάζει το πιστόλι και τον αρπάζει απ' τα χέρια των Χιτών που τον δέρνουν, χωρίς αφορμή, αλύπητα. Τον οδηγεί λίγο πιο μακριά και τον προστάζει:

"Φύγε γρήγορα και μην ξαναπατήσεις εδώ...".

Κι ο άλλος τρομοκρατημένος ξεμακραίνει με βιάση. Δέκα βήματα πιο πέρα σταματάει. Γυρίζει το κεφάλι προς τον σωτήρα του και του λέει:

"Σ' ευχαριστώ σύντροφε"! Το βάζει στα πόδια κι εξαφανίζεται στα σοκάκια της γειτονιάς. Από τότε δεν ξαναπάτησε στο Θησείο και πιο πολύ στη γειτονιά του Αη - Θανάση...

Ετσι θα μπορούσε να ξεκινήσει η περιγραφή μιας πολύ απλής αληθινής ιστορίας, που αναφέρεται στα χρόνια της γερμανικής κατοχής. Θα 'παιρνε μάκρος. Οι αληθινές ιστορίες, όμως, μπορούν να γραφτούν και με λίγα λόγια, χωρίς προλόγους και τ' άλλα απαραίτητα για το είδος αυτό του γραπτού λόγου.

Τα κεντρικά πρόσωπα της ιστορίας, είναι δύο 17άρικα, άντε 18άρικα τότε, παλικαρόπουλα. Τους χωρίζει η ταξική προέλευση, που καθορίζει και τη διαφορετική επιλογή στον τρόπο που αντιμετωπίζουν τον κατακτητή. Ο ένας πρέπει να 'ταν οργανωμένος στην ΟΚΝΕ ή στην ΕΠΟΝ - δε μαθεύτηκε ποτέ. Ο άλλος οργανωμένος στη φιλοβασιλική "Χ" με έδρα το Θησείο, αρχηγό τον Γρίβα και υπαρχηγό τον παπα - Αλέξανδρο, που, μαζί με τους Πανωλιάσκους, διαφέντευε την περιοχή και ήταν ο φόβος και ο τρόμος των κατοίκων του Θησείου και των Πετραλώνων.

Θυμήθηκα την ιστορία αυτή, όταν, παρακολουθώντας απ' τα κανάλια τις "εργασίες" του Συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ, άκουγα τους ομιλητές να συναγωνίζονται ποιος θα πει περισσότερες φορές τις λέξεις "σύντροφοι και συντρόφισσες". Ηξεραν μόνο, ότι η λέξη αυτή πουλάει, συγκινεί...

"Σύντροφος", όμως, σημαίνει να θυσιάζεσαι για τον ομοϊδεάτη σου, που παλεύει στο ίδιο με σένα μετερίζι. Οι πραγματικοί σύντροφοι μοιράσανε κάποτε ένα κομμάτι ψωμί στα δύο, κουβάλησαν στην πλάτη ο ένας τον άλλο ανήμπορο.

Να ξαναγυρίσουμε όμως στην ιστορία του Θησείου, όπως μας τη διηγήθηκε πριν από χρόνια ο ένας απ' τους δύο νεολαίους πρωταγωνιστές, ο Χίτης! Ο άλλος, ο ΕΠΟΝίτης, ποιος ξέρει; Ζει; Πέθανε; Η ευχή, να 'ναι καλά και να νιώθει "σύντροφος".

Ο Χίτης όμως ζει, δεν ξεμάκρυνε, παλεύει με τον τρόπο του. Οχι μέσα απ' τις γραμμές των απογόνων και των προεκτάσεων της "Χ" και της εθνικοφροσύνης, μα ούτε καν μέσα απ' τις γραμμές της συντηρητικής παράταξης και των παραφυάδων της. Μεγάλωσε, σπούδασε, έγινε επιστήμονας, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο. Ομως πάνω απ' όλα αυτά τα επιστημονικά του επιτεύγματα και τους τίτλους, απόκτησε και τον πιο ακριβό, τον πιο τιμητικό τίτλο που θα τον συνοδεύει σ' όλη του τη ζωή. Εγινε σύντροφος.

"Σ' ευχαριστώ, σύντροφε! Ηταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που με αποκαλούσαν"σύντροφο". Ενιωσα τη στιγμή αυτή κάτι να σπάει μέσα μου. Ενιωσα περηφάνια και ευθύνη. Αρχίζω ν' αναρωτιέμαι για το δρόμο που ακολουθούσα μέχρι εκείνη την ώρα".

Είναι λόγια του νεολαίου τότε Χίτη, που αρχίζει να ψάχνει και να ψάχνεται, για να βρει το δρόμο που του ταιριάζει. Ενα δύσκολο αλλά κι όμορφο δρόμο που τον ακολουθεί και τον περπατάει μαζί με τις χιλιάδες, τα εκατομμύρια των αληθινών συντρόφων του.

Μεγάλη η σημασία της λέξης σύντροφος. Καθοριστική για το σεβαστό καθηγητή. Πού να φανταζόταν ότι ύστερα από 53 χρόνια θα εξευτελιζόταν κι αυτή από αδίστακτους άρπαγες και του λεξιλογίου ακόμη του ΚΚΕ.

Δημήτρης ΣΕΡΒΟΣ