Ιστορικό ορόσημο στους μεγαλειώδεις εκείνους λαϊκούς αγώνες, όπως τότε υπογράμμιζε η ηγεσία του παράνομου Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας, υπήρξε η γενική πολιτική απεργία της 27 Ιούλη. Σ' αυτήν, παρά την κινητοποίηση εναντίον της ολόκληρου του κρατικού μηχανισμού, την επιστράτευση μιας σειράς εργατοϋπαλληλικών κλάδων, τη μεταφορά ενόπλων δυνάμεων στην πρωτεύουσα, συμμετείχαν μαζικά εργάτες και υπάλληλοι των βασικότερων βιομηχανικών κέντρων και περιοχών, οι οικοδόμοι όλης της χώρας, διανοούμενοι, επιστήμονες, επαγγελματίες και βιοτέχνες. Είχε τη συμπάθεια, την αλληλεγγύη και τη συμπαράσταση όλων των στρωμάτων του πληθυσμού. Στην πραγματικότητα λοιπόν, επρόκειτο για ένα ευρύτατο μέτωπο της εργατικής τάξης, της αγροτιάς, των μεσαίων στρωμάτων της πόλης, των διανοούμενων, της μεγάλης πλειοψηφίας της νεολαίας, που στην πρωτοπορία της βρισκόταν η Οργάνωση της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη.

Ο λαός μας αντιστεκόταν σθεναρά στα σχέδια της αντίδρασης, ντόπιας και ξένης. Πολύ δύσκολο να χωρέσουν στις λίγες αυτές γραμμές εκείνη η μεγαλειώδης αγωνιστική ατμόσφαιρα που κυριαρχούσε στην ελληνική πρωτεύουσα, καθώς και τα προχωρημένα, πολλές φορές, πολιτικά συνθήματα, που αυθόρμητα ξεπηδούσαν από το στόμα κάποιων διαδηλωτών για να τα αγκαλιάσουν και να τα βροντοφωνάζουν οι εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου. Για παράδειγμα: Το σύνθημα "Δημοψήφισμα, Φρειδερίκη πάρε το γιο σου και φύγε", ακούστηκε για πρώτη φορά στην αρχή της Σταδίου από έναν διαδηλωτή εκείνο το απόγευμα που ο αρχηγός της Ενωσης Κέντρου, Γεώργιος Παπανδρέου, κατέβηκε από το Καστρί στα Γραφεία του Κόμματός του. Αμέσως, το άρπαξαν οι διαδηλωτές για να το κάνουν στη συνέχεια ένα από τα κεντρικά συνθήματα της μεγαλύτερης διαδήλωσης που έγινε τις μέρες εκείνες στην Αθήνα.

Λαός και νεολαία λοιπόν φέρονταν αμετάκλητα αποφασισμένοι να μην επιτρέψουν να εγκαθιδρυθεί στη χώρα μας καθεστώς φασιστικής τυραννίας. Αγωνίζονταν καθημερινά με πρωτοφανές πάθος και συνέπεια για ένα ριζικό εκδημοκρατισμό της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, για πραγματική εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική πρόοδο.

H θυελλώδης αυτή ανάπτυξη του μαζικού λαϊκού κινήματος, κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα της τότε πολιτικής ζωής, ανατρέπει τα σχέδια των κύκλων της ανωμαλίας, βάζοντας έτσι τη σφραγίδα του στις αμέσως επόμενες πολιτικές εξελίξεις. Για πρώτη φορά μεταπολεμικά κινητοποιήθηκαν από κοινού με τα ίδια συνθήματα, με σταθερότητα, επιμονή και ενότητα, κομμουνιστές, αριστεροί, κεντρώοι δημοκράτες, συνδικαλιστές, παλεύοντας δίπλα δίπλα με αγωνιστικό πάθος, για ριζικό εκδημοκρατισμό. Οι κομμουνιστές, τα μέλη και οι οπαδοί της Αριστεράς, υπήρξαν αληθινοί πρωτοπόροι στους μαζικούς αυτούς λαϊκούς αγώνες. Με την καθημερινή τους ακούραστη πάλη, με αυταπάρνηση και ηρωισμό, με την αδιάκοπη δραστηριοποίησή τους μέσα στις εργαζόμενες μάζες εμψύχωναν και κρατούσαν το υψηλό αγωνιστικό επίπεδο στους μαζικούς αυτούς αγώνες.

Κύρια κοινωνική δύναμη, μοχλός της ενότητας όλων των δημοκρατικών δυνάμεων αναδείχτηκε η εργατική τάξη της χώρας μας. Η εργατική τάξη, παρά τη διάσπαση των επαγγελματικών συνδικαλιστικών οργανώσεων, που ήταν το αποτέλεσμα της πολύχρονης διασπαστικής δράσης της Δεξιάς και των πρακτόρων της μέσα στο εργατικό κίνημα, αλλά και συνέπεια του διμέτωπου που καλλιεργούσε η ηγεσία της Ενώσεως Κέντρου, βρήκε όλη τη δύναμη στην περίοδο αυτή να υπερνικήσει στη δράση της σε μεγάλο βαθμό τις διαφορές που υπήρχαν στις γραμμές της, μπαίνοντας έτσι επικεφαλής του πλατιού λαϊκού κινήματος.