Αδιαμφισβήτητο, πάντως, είναι το γεγονός ότι οι βαθύτατες ανησυχίες, από τις οποίες διακατέχονται σήμερα οι Βούλγαροι εργαζόμενοι, έχουν πραγματικές και βάσιμες αιτίες. Από τις αρχές του Ιούλη, που αυξήθηκε ο συμπληρωματικός φόρος κατά 4%, φθάνοντας έτσι στο 22%, η χώρα - όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζουν οικονομικοί ειδικοί - βρίσκεται κάτω από την ασφυκτική πίεση των συνεχών ανατιμήσεων. Το ρεύμα, για παράδειγμα, φορολογήθηκε κατά 118%, ενώ οι τιμές του νερού κατά 40%-50%. Ταυτόχρονα, στα ύψη αναρριχήθηκαν οι τιμές στα μέσα διατροφής, καθώς και των εισιτηρίων στα αστικά μέσα συγκοινωνίας.

Σήμερα, οι διακοπές στη θάλασσα για πάρα πολλούς Βούλγαρους πολίτες αποτελούν πλέον "μια όμορφη ανάμνηση...". Μόνο για μερικές διανυκτερεύσεις σ' ένα απλό ξενοδοχείο είναι υποχρεωμένος να καταβάλει κανείς σχεδόν έναν ολόκληρο μισθό. Είναι φανερό πως η σημερινή κυβέρνηση του Σοσιαλιστικού Κόμματος Βουλγαρίας βρίσκεται σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση. Η δυσφορία των λαϊκών μαζών ενάντια στην πολιτική της δυναμώνει συνεχώς. Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι οι κατώτατοι μισθοί στη Βουλγαρία από 3.000 λέβα που ήταν αυξήθηκαν σε 4.000, δηλαδή σε 40 μάρκα το μήνα.

Οπως είναι σε όλους γνωστό, πίσω από την πραγματική αυτή "θύελλα των τιμών" βρίσκονται οι εντολές και οι απαιτήσεις των αδηφάγων πολυεθνικών χρηματιστικών κύκλων της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά και τα συνδικάτα της Βουλγαρίας, τα οποία, όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζεται, δεν είναι καθόλου διατεθειμένα να συμβάλουν στην πρωτοφανή αυτή ψυχρολουσία των εργαζομένων της χώρας. Και τα οικονομικά προβλήματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα, αν λάβει κανείς υπόψη του τον πληθωρισμό, ο οποίος συνεχώς εκτινάσσεται στα ύψη...

Ετσι, λοιπόν, συνδικαλιστικά στελέχη φθάνουν στο σημείο να καλούν τους εργαζόμενους της χώρας ακόμα και σε μποϊκοτάζ κατά του κράτους, συμβουλεύοντάς τους να μην καταβάλλουν καθόλου φόρους. Ο πρόεδρος, μάλιστα, της Συνομοσπονδίας Συνδικάτων δηλώνει δημόσια ότι οι κοινοβουλευτικές μορφές αντίστασης ενάντια στην ασταμάτητα ανερχόμενη ακρίβεια και τη διαφθορά - που όπως είναι ήδη γνωστό πήρε επικίνδυνες διαστάσεις στη Βουλγαρία - έχουν εξαντληθεί. Η μοναδική σωτηρία για τους εργαζόμενους βρίσκεται στην παν-βουλγαρική απεργία, αφού ο διάλογος με την κυβέρνηση "έχει πεθάνει...". Είναι γεγονός, όμως, ότι μέχρι σήμερα και παρά την αυξανόμενη αντικειμενικά λαϊκή δυσαρέσκεια, τέτοιες προσκλήσεις δε βρίσκουν ουσιαστική ανταπόκριση από τους εργαζόμενους της χώρας. Η εξήγηση βρίσκεται, βέβαια, σε μια σειρά παράγοντες. Ενας απ' αυτούς είναι το χαμηλό κύρος της ηγεσίας των συνδικάτων. Γεγονός, που εντείνεται ακόμη περισσότερο από τη φανερή - στον ένα ή άλλο βαθμό - πολιτική υστεροβουλία των αγωνιστικών της εκκλήσεων, αφού είναι γνωστές οι σχέσεις της με τη συντηρητική αντιπολίτευση. Δεύτερος παράγοντας είναι το εμφανές λίγο - πολύ πολιτικό αδιέξοδο για τους Βούλγαρους εργαζόμενους, αφού τη σημερινή αντιπολίτευση την έχουν ήδη δοκιμάσει και πρόσφατα απορρίψει. Κι ένας τρίτος, τέλος, ανασχετικός παράγοντας είναι η βάσιμη ανησυχία των Βούλγαρων εργαζόμενων από τις διαφαινόμενες - αν και υπόγειες κυρίως ακόμη - κινήσεις και σχέδια αντιδραστικών κύκλων, τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στο εξωτερικό, που φθάνουν μέχρι και στην παλινόρθωση της μοναρχίας.

Δίπλα σ' αυτή τη δύσκολη και ιδιαίτερα σύνθετη και περίπλοκη οικονομικο-πολιτική κατάσταση, που αντιμετωπίζει σήμερα η πρώην αυτή σοσιαλιστική χώρα, έρχεται να προστεθεί τώρα και η χειρότερη σοδειά της άλλοτε υποδειγματικής συνεταιριστικής αγροτικής οικονομίας της. Πρόκειται, όπως σημειώνουν ειδικοί, για τη χειρότερη σοδειά των τελευταίων 30 χρόνων. Η συγκομιδή σταριού θα φθάσει, με τους πιο αυστηρούς υπολογισμούς, στα 2 εκατομμύρια μόνο τόνους. Ενώ για να καλυφθούν οι ανάγκες, για το ψωμί των κατοίκων, θα πρέπει οπωσδήποτε η χώρα να εισαγάγει άλλες 500.000 τόνους.

Κατά τα άλλα, ακόμα και στην περίπτωση, που το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έβλεπε να εκπληρώνονται όλες οι απαιτήσεις που έχει προβάλει στη σημερινή βουλγαρική κυβέρνηση και χορηγούσε και την πίστωση των 150 εκατομμυρίων δολαρίων, η οποία έχει συμφωνηθεί, τότε, όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζεται, τα χρήματα αυτά δε θα ήταν παρά μια "σταγόνα πάνω σε μια πέτρα που καίει...", ενώ θα δημιουργούσαν προϋποθέσεις για νέες εξαρτήσεις της Βουλγαρίας από το ξένο ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο.

Η σημερινή κυβέρνηση της Βουλγαρίας, όπως αναφέρεται, "ελπίζει να πάρει κάποια ανάσα..." από τις ιδιωτικοποιήσεις μερικών δεκάδων κρατικών επιχειρήσεων και το ξεπούλημά τους σε ξένους επενδυτές. Τώρα, με ποιους όρους θα γίνει το ξεπούλημα αυτό των πρώην σοσιαλιστικών επιχειρήσεων θα το δείξει το άμεσο μέλλον. Η πείρα όμως έχει δείξει ότι οι όροι αυτοί καθορίζονται σε τελευταία ανάλυση από το ξένο κεφάλαιο, όταν δεν υπάρχει ο απαιτούμενος πολιτικός προσανατολισμός αποφασιστικής αντίστασης στην επιχειρούμενη ιμπεριαλιστική "νέα τάξη πραγμάτων".

Οι ενδεχόμενες, όμως, μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, και μάλιστα με τέτοιους όρους, θα σημάνουν ταυτόχρονα και μαζική απώλεια θέσεων εργασίας και κατά συνέπεια νέα αύξηση της ήδη μαζικής ανεργίας, η οποία σήμερα φτάνει στα 600.000 άτομα περίπου και ξεπερνά το 10% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού της πρώην αυτής σοσιαλιστικής χώρας. Είναι, λοιπόν, επόμενο και φυσιολογικό - στη βάση όλων αυτών των στοιχείων - να βρίσκεται η Βουλγαρία μπροστά σ' ένα θερμό φθινόπωρο...

Νίκος ΗΛΙΑΔΗΣ - ΗΛΙΟΥΔΗΣ