Θεωρεί ότι "οι καλές δουλιές δεν έχουν ημερομηνία λήξης" και ότι "κάποια στιγμή παίρνουν την "εκδίκησή" τους". Ο λόγος για τον Μιχάλη Δημητριάδη,τον τραγουδιστή που μας ταξίδεψε "Στων αγγέλων τα μπουζούκια", βοηθώντας μας ν' ανακαλύψουμε μια πηγαία, λαϊκή φωνή, που αγαπά και σέβεται το τραγούδι. Αυτό το είδος που μάγεψε τον Μ. Δημητριάδη από τα πρώτα χρόνια της ζωής του για να τον συντροφεύσει από τότε παντοτινά. Ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές όταν κάποιοι ήθελαν να του κόψουν τα φτερά και κάποιοι άλλοι τον συμβούλευαν να τα παρατήσει.

Μεγαλωμένος σε μια λαϊκή συνοικία, στην Καλογρέζα, δέχτηκε τα πρώτα του ερεθίσματα από τον πατέρα του. "Ο άνθρωπος, λέει, που χωρίς να το επιδιώξει, έγινε δάσκαλός μου και μ' έκανε ν' αγαπήσω το λαϊκό τραγούδι ήταν ο πατέρας μου, ο οποίος ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με το τραγούδι και τη μουσική. Κάθε απόγευμα, όταν σχολούσε από τη δουλιά του, έπαιρνε το μπουζούκι κι έπαιζε. Εγώ δίπλα του, τον άκουγα, τραγουδούσα". Εκτός από τη "θητεία" του στο πλάι του πατέρα του, ο Μ. Δημητριάδης παίρνει μαθήματα μπουζουκιού από τον Θόδωρο Δερβενιώτη, που τον βοηθούν να καταλάβει "πόσο χρήσιμο είναι να έχεις μια μουσική κατάρτιση που να βοηθάει τη φωνή".

Στα 17 του αποφασίζει να ζητήσει δουλιά σε κάποιο νυχτερινό μαγαζί. "Η πρώτη ακρόαση, λέει, ήταν και το πρώτο μου μεροκάματο σαν τραγουδιστής. Δούλεψα σε αρκετά μαγαζιά μέχρι που το 1981 μπαίνω στο δρόμο της δισκογραφίας με ένα δίσκο των Στέλιου Φωτιάδη και Πάνου Φαλάρα". Η συμμετοχή του, δύο χρόνια αργότερα, στις ζωντανές εμφανίσεις των Γ. Νταλάρα και Ελ. Δήμου στον "Ορφέα", σηματοδοτεί και την επίσημη είσοδό του στους συναυλιακούς χώρους, εκεί "όπου τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά από τα νυχτερινά μαγαζιά. Στις συναυλίες δε χρειάζεται να λες τραγούδια χορευτικά και μόνο. Ο κόσμος έρχεται ν' ακούσει και άλλου είδους τραγούδια, νιώθεις μια ευχαρίστηση που δεν υπάρχει στα κέντρα".

Την ίδια χρονιά συνεργάζεται με τον Σταμάτη Σπανουδάκη στο δίσκο "Μέρα Οργής" και ακολουθούν τα "Λαϊκά Τραγούδια 1986" του Θόδωρου Δερβενιώτη,καθώς και ένας δίσκος με τον Τάκη Σούκα.Οι δουλιές αυτές δε σημείωσαν εμπορική επιτυχία. "Δεν το έβαλα κάτω, λέει ο Μ. Δημητριάδης, αν και βρέθηκαν διάφοροι που με συμβούλεψαν να τα παρατήσω, ή που προσπάθησαν να μου κόψουν τα φτερά και να με απογοητεύσουν ακόμη περισσότερο. Ομως, είχα πίστη στον εαυτό μου, γερό στομάχι και δύναμη ν' αντέξω". Μέχρι το 1993, τη χρονιά που ο λαϊκός τραγουδιστής βαδίζει "Στων αγγέλων τα μπουζούκια" μέσα από τη δισκογραφική δουλιά του Χρήστου Νικολόπουλου"Ξημέρωμα 2000 μ.Χ. " (παραγωγός ο Κώστας Χατζηδουλής). Ενας δίσκος, που "έγινε με πολλή δουλειά, μεράκι, αγάπη και μου έδωσε την ηθική ικανοποίηση για τους κόπους και την επιμονή μου".

Φέτος, τρία χρόνια μετά, η φωνή του Μ. Δημητριάδη θα συναντήσει το λόγο μιας μεγάλης δημιουργού, στα "Δώδεκα ανέκδοτα της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου"."Μπαίνοντας στο στούντιο, λέει, ένιωσα κάτι ονειρικό. Παράλληλα, ένιωσα το βάρος και την ευθύνη να μεγαλώνουν μπροστά στα τραγούδια αυτής της μεγάλης ποιήτριας - στιχουργού. Πρόκειται για ένα δίσκο συλλεκτικό, καθώς συγκεντρώνει δώδεκα τραγούδια της. Οπως ξέρουμε, τα περισσότερα τραγούδια της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου ηχογραφήθηκαν σε δισκάκια 45 στροφών. Αν και τα χειρόγραφά της έχουν έναν ιδιότυπο χαρακτήρα γραφής, αυτά είχα μπροστά μου στο αναλόγιο μέσα στο στούντιο. Τα χειρόγραφα με βοήθησαν να προσεγγίσω περισσότερο τους στίχους, να μπω βαθύτερα στο πνεύμα τους".

- Τι ήταν αυτό που σας άγγιξε περισσότερο στους στίχους της;

"Η απλότητα και η αμεσότητα του λόγου".

- Κάποιος στίχος, που σας συγκίνησε ιδιαίτερα;

"Το παραμύθι με τη Ζεϊρέ, που είναι σκλαβωμένη στο παλάτι του Πασά, όπως και το δεύτερο κουπλέ από το "Ουσάκ Σπανιόλικο". "Ο πόνος μου είναι βαρύς μ' ανθρώπου δεν το λέω/ τον κόσμο τον αρνήθηκα/ στο έρμο σπίτι κλείστηκα και καρτερώ και κλαίω", γράφει η Ευτ. Παπαγιαννοπούλου. Πόσοι άνθρωποι δεν είναι σήμερα κλεισμένοι στα σπίτια τους, στον εαυτό τους και ζουν ο καθένας το δικό του δράμα, τη δική του ιστορία; Οι στίχοι της Ευτυχίας έχουν αρχή και τέλος, διαβάζεις το πρώτο κουπλέ και θέλεις να διαβάσεις τη συνέχεια. Υπάρχει αρχή και τέλος, υπάρχει βίωμα, κάτι που λείπει από τους νέους στίχους.Δυστυχώς, όμως ορισμένοι νέοι στιχουργοί έχουν το θράσος να βγαίνουν και να σχολιάζουν αρνητικά τους στίχους της.

- Με δεδομένο ότι οι εποχές έχουν αλλάξει, θεωρείτε ότι παραμένουν επίκαιρα τέτοια βιωματικά τραγούδια;

"Πιστεύω ότι είναι επίκαιρα γιατί οι ψυχές, οι αγωνίες των ανθρώπων είναι ίδιες. Αυτά τα τραγούδια γράφτηκαν πριν 30 - 40 χρόνια, όμως μπορούν να ανταγωνιστούν οποιοδήποτε επίκαιρο τραγούδι, κυρίως αυτά που συνήθως προβάλλονται. Κακά τα ψέματα, πρέπει να σεβόμαστε το τραγούδι που αγαπάει ο λαός, να γράφουμε τραγούδια τα οποία να μπορεί να τραγουδήσει ο κόσμος σε αυτές τις δύσκολες εποχές που περνάμε".

- Πώς βλέπετε το ρόλος του τραγουδιού, αλλά και του καλλιτέχνη στην εποχή μας;

"Πιστεύω ότι το τραγούδι μπορεί να κάνει τη ζωή μας πιο ανθρώπινη, αρκεί να είναι αξιοπρεπές. Ο κόσμος δε θέλει να μπερδεύεται με όλα αυτά τα δήθεν, τα οποία δεν αφήνουν στο τέλος τίποτα. Το τραγούδι πρέπει να προσφέρει αγαλλίαση και πάνω απ' όλα να μη θίγει και να μη μειώνει τον ακροατή. Δυστυχώς, το μάρκετινγκ, ο καταναλωτισμός που προωθείται προσπαθούν να εισάγουν πράγματα στη ζωή μας, τα οποία δε σέβονται τους ακροατές, το λαό γενικότερα. Το εμπορικό σύστημα που επικρατεί στη δισκογραφία ποτέ άλλοτε δεν ήταν πιο ρηχό. Και παλιότερα έβγαιναν εύκολα σουξέ, αλλά είχαν μια γνησιότητα, μια σφραγίδα, μια αλήθεια. Τα σημερινά σουξέ δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν, παρά μόνο να μπερδέψουν και να αποπροσανατολίσουν τη νεολαία κυρίως.Σίγουρα τα πράγματα θα γίνονταν καλύτερα αν η νεολαία άρχιζε σιγάσιγά να μαθαίνει το παλιό λαϊκό τραγούδι και να προσέχει τις καλές δουλιές. Βέβαια, δεν είναι εύκολο αυτό, χρειάζεται χρόνος... Η παραγωγή είναι τόσο μεγάλη, που μέσα στη δίνη του πλασαρίσματος και τους βιαστικούς ρυθμούς που κυριαρχούν, χάνονται και δίσκοι ιδιαίτερα αξιόλογοι. Εξάλλου, υπάρχουν και άνθρωποι που δεν μπορούν να γίνουν μαϊντανοί, να βγαίνουν καθημερινά στην τηλεόραση, στις πρωινές, μεσημεριανές, απογευματινές και βραδινές εκπομπές για να προωθήσουν τη δουλιά τους. Ετσι, όποιος δε θέλει να προδώσει όσους τον πιστεύουν, κάνοντας τέτοια αλισβερίσια, αρκείται στην τύχη του και στην ελπίδα ότι ο κόσμος θ' αναγνωρίσει κάποια στιγμή τη δουλιά του. Οι καλές δουλιές, εξάλλου, δεν έχουν ημερομηνία λήξεως, κάποια στιγμή παίρνουν την "εκδίκησή τους"".

Ρουμπίνη ΣΟΥΛΗ