Εστω και 42 χρόνια μετά, η γενέτειρα του κομμουνιστή ηγέτη Νίκου Πλουμπίδη, τα Λαγκάδια Αρκαδίας, αποφάσισε να τιμήσει τον αγωνιστή που έκανε το μπόι του ανθρώπου να φαίνεται ψηλότερο. Με συνδιοργανωτή την Παναρκαδική Ομοσπονδία Ελλάδας, ο Δήμος Λαγκαδίων τίμησε το βράδυ της Παρασκευής, στη θέση "Λεύκα" τον Ν. Πλουμπίδη. Παρόντες στην εκδήλωση η γυναίκα του Ν. Πλουμπίδη, Ιουλία, ο γιος του Νίκος, αντιπροσωπεία του ΚΚΕ με επικεφαλής τον Θ. Τζιατζή μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, από το ΠΑΣΟΚ ο Γ. Δασκαλάκης, από τον ΣΥΝ ο Ν. Χουντής και από την ΠΕΑΕΑ ο Φ. Τσέκερης.

Στην ομιλία του ο δήμαρχος Λαγκαδίων Β. Μακρής είπε πως ο Ν. Πλουμπίδης "είναι ελκυστικός πόλος σπουδής για τους νέους σε μια εποχή που λείπουν τα πρότυπα", ενώ ο πρόεδρος της Παναρκαδικής Ομοσπονδίας Π. Μουρούτσος δήλωσε πως "ήταν καιρός μετά από 42 χρόνια σιωπής τα Λαγκάδια να εκφράσουν το θαυμασμό τους προς την ηρωική και τραγική μορφή του Ν. Πλουμπίδη".

Ο "Ρ" δημοσιεύει σήμερα ολόκληρη την ομιλία του Θ. Τζιατζή:

"Αγαπητοί φίλοι,

Σε τούτα εδώ τα χώματα που είναι ποτισμένα με τόσες ιστορικές μνήμες, μαζευτήκαμε σήμερα για να τιμήσουμε το γιο μιας φτωχής αγροτικής οικογένειας από τα Λαγγάδια. Τον Νίκο Πλουμπίδη.Το λαϊκό αγωνιστή, το ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ που έδωσε κυριολεκτικά όλη του τη ζωή, για να 'χει αυτός εδώ ο τόπος, η πατρίδα μας, ο λαός μας, εμείς οι νεότεροι, καλύτερες μέρες.

Η ζωή του Νίκου Πλουμπίδη ήταν ένα σχολείο. Σ' αυτό φοίτησε ο ίδιος και σαν μαθητής και σαν δάσκαλος. Πήρε απ' αυτό ό,τι καλύτερο είχε η εργατική τάξη, ο λαός μας, και έδωσε ό,τι καλύτερο είχε ο ίδιος και ό,τι απέκτησε μέσα στην πάλη για τη μόρφωση του λαού, την οργάνωση και την απελευθέρωσή του.

• Αγωνίστηκε για το ψωμί, τα δικαιώματα της φτωχολογιάς στην πόλη και στο χωριό.
• Αγωνίστηκε για να απαλλαγεί η πατρίδα μας, η ζωή μας από το φασίστα ξένο κατακτητή.
• Αγωνίστηκε και έδωσε τη ζωή του γιατί πίστευε ότι πρέπει και μπορεί η πατρίδα μας να είναι ανεξάρτητη, η ζωή μας να είναι απαλλαγμένη από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, χωρίς πολέμους, χωρίς φτώχεια, πείνα και δυστυχία.
• Αγωνίστηκε και έδωσε τη ζωή του, γιατί ήθελε μια κοινωνία με το λαό πραγματικά λεύτερο - κυρίαρχο - μια κοινωνία σοσιαλιστική που δε θα τη στιγματίζει η βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Μακρόχρονη η αγωνιστική παρουσία του. Πολύπλευρη η δράση του για τα λαϊκά συμφέροντα πριν τον πόλεμο, κατά τη διάρκειά του, στην περίοδο της αντίστασης και μετά, πάντα μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ, που από το 1926 είναι μέλος του.

Ολο αυτό το διάστημα ακούραστα αγωνίζεται για την ανάπτυξη, την ισχυροποίηση του κόμματός του μέσα στις διαφορετικές συνθήκες, έχοντας βαθιά συνείδηση για τον αναντικατάστατο ρόλο του στην ελληνική κοινωνία.

Γι' αυτή την πίστη του, γι' αυτόν τον αγώνα του, για τις βαθιά ανθρωπιστικές αξίες, τις αρχές και τα ιδανικά του κόμματός του, του ΚΚΕ, στήθηκε στο απόσπασμα. Αυτά φοβόταν, αυτά - μάταια - ήθελε να τσακίσει το καθεστώς της αμερικανοκρατίας, του ιμπεριαλισμού που επιβλήθηκε μεταπολεμικά στην πατρίδα μας.

Η ιδεολογία του, η αδιαλλαξία του στον ταξικό αντίπαλο για τα συμφέροντα του λαού, η πίστη και η αφοσίωσή του στο Κόμμα του, τις αρχές του, δεν ήταν μόνο η αιτία της καταδίκης του. Ηταν αυτή που στις πιο δύσκολες συνθήκες για κομμουνιστή του έδωσε δύναμη, τον κράτησε όρθιο και τον ανέβασε στο πάνθεον των αθανάτων, τελικό νικητή απέναντι στις δυνάμεις του αντικομμουνισμού, το καθεστώς της υποτέλειας και της εξάρτησης.

Με τη δίκη, την καταδίκη και την εκτέλεσή του οι διώχτες ήθελαν να συκοφαντήσουν τους κομμουνιστές και το ΚΚΕ. Ηθελαν να τρομοκρατήσουν την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους και να αποθαρρύνουν τις αγωνιστικές τους διεκδικήσεις για τα δικαιώματά τους.

Ηθελαν να απομονώσουν το ΚΚΕ από το λαό. Να εμποδίσουν την ανασύνταξη των δυνάμεών του, να τσακίσουν γενικότερα το δημοκρατικό λαϊκό κίνημα.

Ηθελαν τέλος, να περάσουν ένα ευρύτερο κλίμα τρομοκρατίας και απέναντι στους ανθρώπους εκείνους που δε συμμερίζονταν το καθεστώς τρομοκρατίας και διώξεων.

Τα σχέδιά τους, όμως δεν πέρασαν, όπως το ήθελαν. Και δεν πέρασαν γιατί η στάση του Ν. Πλουμπίδη ήταν αγωνιστική, πατριωτική, κομμουνιστική.

Ακριβώς σ' εκείνες τις δύσκολες στιγμές αναδείχτηκε ακόμη πιο καθαρά η μεγάλη φυσιογνωμία, η προσωπικότητα, η ανωτερότητα της ηθικής ενός κομμουνιστή ηγέτη, κερδίζοντας έτσι την αθανασία στο πάνθεον των αγωνιστών του κομμουνιστικού κινήματος.

Αντιμετώπισε με νηφαλιότητα και αποφασιστικότητα τους στρατοδίκες. Και όταν αυτοί προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν την κατηγορία που του είχε αποδώσει τότε το Κόμμα του, ατάραχος απαντούσε:

"Δε με τρομάζει ο θάνατος. Θα παραμείνω για πάντα πιστός στο Κόμμα μου και θα πεθάνω κομμουνιστής!

Φεύγω ήσυχος, γιατί έκανα το χρέος μου και ξέρω ότι χιλιάδες νέοι Ελληνες θα πάρουν τη θέση μου μέχρι την τελική νίκη του λαού.

Τιμή μου έχω την τιμή του Κόμματός μου. Εχω εμπιστοσύνη στην τελική κρίση του!"

Με τη στάση του, την πίστη του, τα λόγια του, τον ηρωικό θάνατό του, ο Ν. Πλουμπίδης έγινε σύμβολο αντίστασης και πάλης ενάντια στον ταξικό εχθρό και τους ξένους δυνάστες. Εγινε σύμβολο ευψυχίας και καρτερίας, ακλόνητης πίστης στο Κόμμα του, στην κομματική ηθική και δικαιοσύνη που δεν μπορούσε, παρά τις οποιεσδήποτε δοκιμασίες, να λάμψει μια μέρα και πραγματικά έλαμψε.

Εμείς οι κομμουνιστές δεν έχουμε ανάγκη να δημιουργήσουμε μύθους. Στο πρόσωπο και με την πράξη χιλιάδων κομμουνιστών ξεπεράσαμε χιλιάδες φορές κάθε μύθο. Με την πραγματικότητα.

Ενα από τα κορυφαία περιστατικά - μπορεί το κορυφαίο - να ήταν του Ν. Πλουμπίδη, μα δεν ήταν μοναδικό. Ηταν όμως βέβαια το παράδειγμα: "Τιμή μου είναι η τιμή του Κόμματος. Εχω εμπιστοσύνη στην τελική κρίση του!".

Εμείς πιστεύουμε ότι σ' αυτό το συγκλονιστικό παράδειγμα περικλείεται η πίστη στο δίκιο του αγώνα μας και στην τελική νίκη. Περικλείεται επίσης η βαθιά πίστη, η αισιοδοξία για τη δυνατότητα της αναγέννησης του Κομμουνιστικού Κινήματος σε κάθε απότομη στροφή της ιστορίας.

Ετσι ο Ν. Πλουμπίδης δεν είναι απλά μια καθαγιασμένη μορφή από το ηρωικό χτες του Κόμματός μας. Είναι μια ματιά στο μέλλον του εργατικού μας κινήματος, στο μέλλον του ΚΚΕ, γιατί εκφράζει την πίστη, την αισιοδοξία για τις αυριανές νίκες μέχρι την τελική δικαίωση.

Τι μπορεί να είναι πιο χαρακτηριστικό από μια τέτοια στάση, για μια τέτοια ανάγκη από τη συνειδητή επιλογή της αντίστασης μέχρι θανάτου που διάλεξε!

Γιατί αυτή η επιλογή δεν έγινε σε στιγμές έκρηξης, σε στιγμές εξόρμησης του μαζικού κινήματος, αλλά σε στιγμές που ο Νίκος Πλουμπίδης φύλαγε Θερμοπύλες, ξέροντας ότι έχει κιόλας αρχίσει η επέλαση της αντίδρασης.

Μια τέτοια στάση είναι ιδιαίτερα διδαχτική και επίκαιρη. Γιατί και σήμερα η επίθεση ενάντια στις σοσιαλιστικές ιδέες είναι στην πρώτη γραμμή. Ο χλευασμός στη συλλογικότητα και την οργανωμένη πάλη είναι καθημερινό φαινόμενο. Αξίες και ιδανικά θεωρούνται ουτοπία, ρομαντισμός μέχρι και πισωδρόμηση. Ετσι και σήμερα προβάλλει η αναγκαιότητα για το νέο ηρωισμό της εποχής μας που έχει σχέση με τη συνέπεια στον αγώνα και τη σταθερότητα σε αρχές που δίδαξε ο Νίκος Πλουμπίδης.

Γιατί οι Εφιάλτες έχουν κάνει τη δουλιά τους και οι σύγχρονοι βάρβαροι της ιμπεριαλιστικής Νέας Τάξης σπέρνουν στο διάβα τους νέα δεσμά, νέα δεινά για το λαό μας, για τους λαούς όλου του κόσμου.

Γιατί είναι γεγονός ότι με στρατοδίκες σήμερα τους πρωτεργάτες της Νέας Τάξης και του καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού ο κόσμος όλος πάει να γίνει ένα απέραντο στρατοδικείο για τους κομμουνιστές, όσους συνεχίζουν να αντιστέκονται, να διεκδικούν μια δίκαια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση.

Κι εδώ, από την πλευρά μας, σ' αυτή τη σεμνή τελετή, τιμώντας σήμερα τον Νίκο Πλουμπίδη, ανανεώνουμε την υπόσχεση ότι θα εντείνουμε την προσπάθειά μας για να καταξιώσουμε στις σύγχρονες συνθήκες τον αγώνα του, στις αξίες για τις οποίες έδωσε τη ζωή του.

Γιατί στις μέρες μας προβάλλει καθαρά η ανάγκη ενός άλλου δρόμου για το λαό μας. Εξω από τη λογική της υποταγής στην ιμπεριαλιστική παντοκρατορία των Αμερικανών που με τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές δε διστάζουν να αιματοκυλούν λαούς και χώρες, για να διευρύνουν τις ζώνες επιρροής τους, να μεγαλώνουν τα κέρδη τους.

Γιατί αυτός ο δρόμος για τα συμφέροντα του λαού μας βρίσκεται σε αντίθεση με το δρόμο που υπαγορεύει στη χώρα μας η Νέα Ιερή συμμαχία του Μάαστριχτ. Με την ορατή μακροχρόνια λιτότητα, με την κατάργηση των όποιων κοινωνικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων, για να θησαυρίζουν οι έχοντες και κατέχοντες.

Και όσον αφορά εμάς, υποκλινόμαστε στη θυσία του, συνεχίζοντας τον αγώνα αυτών που έπεσαν σε άνιση μάχη και αγώνα.

Και κάτι ακόμα. Ξέρουμε ότι μέσα στο πατριωτικό μεγαλείο του ΚΚΕ, δεν έλειψαν, κάτω από ορισμένες συνθήκες, και αναποδιές και αδικίες. Τα σπουδαία και τα μικρά, οι επιτυχίες και οι πικρές στιγμές, τα σωστά και τα λάθη, έγιναν στη διάρκεια της σκληρής πάλης. Γιατί το ΚΚΕ δεν ήταν ποτέ απών, στις πιο κρίσιμες ώρες, όταν όλα τα σκιαζε η φοβέρα, όταν άλλοι τα δίπλωναν και λιποταχτούσαν.

Απ' όλη την ιστορία μας ξέρουμε να αντλούμε πείρα και δύναμη, σε αντίθεση με μια στείρα λαθολογία που καλλιεργούν οι αντίπαλοί μας, που μηδενίζει τα πάντα, που αδυνατεί να φωτίσει το σήμερα.

Φτάνουμε και στη θυσία, αν χρειαστεί, γιατί είμαστε ελεύθεροι και τη συνείδηση μας, την ιδεολογία μας δεν την έχουμε για εμπόρευμα, δεν την πουλάμε στην καπιταλιστική αγορά, δεν την αλλάζουμε με το χρήμα, ούτε με την απειλή και το φόβο μπροστά στο αδύνατο.

Ετσι τιμάμε πραγματικά τον Νίκο Πλουμπίδη".