Η αγροτική ζωή, όσο δύσκολη κι αν είναι, δε φαίνεται να άφησε πάνω του τα σημάδια της. Ο 76χρονος σήμερα Μιλτιάδης Μπογιατζής, ήταν μόλις δύο ετών, όταν μαζί με τους γονείς του, ήρθε από τα Μικρασιατικά παράλια στη Ραφήνα. Και ρίζωσε σ' αυτόν τον τόπο, δουλεύοντας κοπιαστικά, δουλεύοντας αδιάκοπα. Γιατί ο μπαρμπα - Μιλτιάδης, το ομολογεί, αφιέρωσε όλη του τη ζωή στα αμπέλια του. Κάθε χρόνο, με την ίδια τρυφερότητα, με το ίδιο μεράκι σκύβει πάνω τους, απλώνει το χέρι να κόψει τους καρπούς τους, πάντα με τη σκέψη "μην τυχόν και πάθουν τίποτα". Γιατί για τον Μ. Μπογιατζή "το αμπέλι δεν είναι μόνο επιβίωση, είναι και κάτι παραπάνω"...

"Εχουν αλλάξει οι εποχές. Παλιά ήταν διαφορετικά τα πράγματα", λέει συνεχώς ο 76χρονος αμπελοκαλλιεργητής. Και κάθε φορά που θυμάται μια εικόνα από το παρελθόν, σαν να μην μπορεί να αντισταθεί, κάνει τη σύγκριση με το παρόν. Οσο για το μέλλον δε δείχνει να τον φοβίζει, αφού "όσο ζω, θα ζουν και τα αμπέλια μου". Του ζητάμε να μας αφηγηθεί, να θυμηθεί στιγμές από το μάζεμα των σταφυλιών παλιότερα. Τότε που ο τρύγος ήταν ακόμα γιορτή. "Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς", λέει χαμογελώντας. Και ξεκινά απ' το τραγούδι: "Ο τόπος "γέμιζε" απ' το τραγούδι μας. Ο τρύγος δεν ήταν τότε αγγαρεία, δεν ήταν καν δουλιά. Ηταν γλέντι. Από νωρίς το πρωί που ξεκινούσαμε, έως αργά το απόγευμα μαζεύαμε τα σταφύλια, πίναμε κρασί από τον προηγούμενο χρόνο, τρώγαμε ό,τι είχαμε και τραγουδούσαμε. Ηταν χαρούμενοι τότε οι άνθρωποι, είχαν κέφι και διάθεση για ζωή... ". Αναπόφευκτα κάνει τη σύγκριση: "Σήμερα έχουμε μηχανήματα, η δουλιά γίνεται στο πι και φι, δεν κουραζόμαστε όπως παλιά. Αλλά το άγχος μάς έχει κυριεύσει. Η ξεγνοιασιά έχει χαθεί, το κέφι δεν υπάρχει. Ο τρύγος σήμερα δεν είναι γιορτή. Είναι δουλιά", λέει μελαγχολικά ο μπαρμπα - Μιλτιάδης.

Προπολεμικά ο τρύγος κρατούσε σχεδόν ένα μήνα. Συνήθως ως "ημερομηνία έναρξης" οι παλιοί είχαν την 14η Σεπτέμβρη, του Σταυρού. Κι ήταν ο ωραιότερος μήνας για τους αμπελοκαλλιεργητές. "Δεν ήταν μόνο η "τελετή" - γιατί ο τρύγος τότε τελετή ήταν. Ηταν κυρίως το γεγονός ότι οι καρποί ενός χρόνου, το αμπελάκι μας έβγαζε ασπροπρόσωπους. Γέμιζαν οι τσέπες μας λεφτά. Γέμιζε το σπίτι μας ψώνια, μπορούσαμε να ζήσουμε τις οικογένειές μας, να βγάλουμε πέρα τις υποχρεώσεις μας. Σήμερα πρέπει να πουλήσεις τέσσερα κιλά σταφύλια για να πιεις έναν καφέ. Απαράδεκτα πράγματα", τονίζει ο Μ. Μπογιατζής.

Το πιο μεγάλο του παράπονο, όμως, δεν είναι αυτό. Είναι που ο κόσμος σήμερα δεν πίνει κρασί. "Το κακό έχει παραγίνει. Φτάσαμε να λέμε "κάθε πέρσι και καλύτερα". Ολοι - ακόμα και τα παιδιά μας - πίνουν μπίρα και κόκα - κόλα. Και δεν είναι μόνο η γεύση, η ελληνική παράδοση που χάνεται. Αυτό που εξαφανίζεται σταδιακά είναι η παρέα. Γιατί το κρασί θέλει παρέα, θέλει καλαμπούρι, θέλει συζήτηση. Κι αν χαθούν τελείως αυτά, αλίμονό μας", επισημαίνει ο Μ. Μπογιατζής. Και καταλήγει με μια ευχή, με μια "πρόποση" θα μπορούσαμε να πούμε: "Να ξαναγεμίσουν τα αμπέλια με τραγούδι. Να ξαναγεμίσουν τα καφενεία με παρέες. Να τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους, να πίνουν το κρασάκι τους και να μοιράζονται τα προβλήματά τους. Το κρασί όντως ευφραίνει τις καρδιές. Και τα βάσανα της ζωής γίνονται πιο ελαφρά όταν τα μοιραστούμε με το διπλανό μας. Ο κόσμος δεν πρέπει να απομονωθεί κι άλλο. Πρέπει να ξαναβρεί την ξεγνοιασιά εκείνης της δύσκολης αλλά όμορφης εποχής"...