Παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων

Οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ξεκίνησαν τη δεκαετία του 1960 με πιο έντονο τρόπο, ενώ τη δεκαετία του '80 άρχισαν να γίνονται συστηματικές. Από τα μέσα της δεκαετίας του '80 και μέχρι σήμερα άρχισαν να γίνονται συστηματικά εξαφανίσεις και σφαγές.

"Οταν μιλάμε για σφαγές, εννοούμε τη δολοφονία πάνω από 5 ατόμων τη φορά. Αλλά στην περίπτωση του Ουραμπά έχουμε και μαζικές σφαγές 43 ατόμων τη φορά. Σήμερα στην Κολομβία υπάρχει γύρω στο 97% ατιμωρησία των ενόχων. Ακόμα και όταν είναι γνωστοί οι ένοχοι, δεν περνάνε από δίκη. Το 1988 άρχισαν να εμφανίζονται στην Κολομβία οι λεγόμενοι "συνεταιρισμοί ασφαλείας". Αυτές είναι περιοχές όπου οι κάτοικοι μπορούν να κατέχουν όπλα, δήθεν, για την προστασία τους, όμως στην πραγματικότητα είναι παραστρατιωτικοί, που αφ' ενός έχουν ως στόχο να διώχνουν τον κόσμο έξω από τις περιοχές για να παίρνουν τους κλήρους και τη γη οι γαιοκτήμονες και αφ' ετέρου να χτυπάνε το αντάρτικο και να δολοφονούν ό,τι προοδευτικό κυκλοφορεί στην περιοχή".

Στους "συνεταιρισμούς ασφάλειας" κηρύχτηκαν από την κυβέρνηση το Μάη "ζώνες δημόσιας τάξης", όπως ονομάζονται, και αφορούν ολόκληρες περιοχές όπου ισχύει στρατιωτική δικτατορία από τις παραστρατιωτικές οργανώσεις. Ουσιαστικά αυτό σημαίνει απαγόρευση της κυκλοφορίας μετά τις 7 το απόγευμα, στρατιωτικό έλεγχο για την είσοδο και έξοδο από τα αστικά κέντρα, απαγόρευση των διαδηλώσεων, πορειών και συγκεντρώσεων, καθώς επίσης και την αγορά βασικών ειδών, όπως τσιμέντο, πετρέλαιο κλπ. με το δελτίο.