Η καταστροφική πορεία της οικονομίας της Ουκρανίας συνεχίζεται ασταμάτητα, γεγονός που επιδεινώθηκε ακόμα πιο δραματικά από τις πρώτες χιονοθύελλες που εκδηλώθηκαν με την έναρξη του παγερού χειμώνα: Το πραγματικό Ακαθάριστο Προϊόν θα υποχωρούσε μέχρι τέλους του 1994, σύμφωνα με τις επίσημες αναλύσεις των τραπεζών, κατά 10%. Αλλά, ήδη ακόμα και στη διάρκεια του 1993 αυτό είχε μειωθεί κατά 18% περίπου, ενώ το 1992 η πτώση αυτή κυμαίνονταν μεταξύ 13-15%. Ακρως, όμως, δραματικές ήταν οι εξελίξεις στον τομέα της βιομηχανικής παραγωγής, η οποία, σύμφωνα με την οικονομική αρθρογραφία του Τύπου, παρουσίασε μια κάθετη πτώση της τάξης του 36%.

Ο ενεργειακός τομέας, όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζεται, αποδείχτηκε σαν η "αχίλλειος πτέρνα" της ήδη βαριά χτυπημένης οικονομίας. Και το πολύ χιόνι δεν είναι βέβαια σε θέση να εξηγήσει αποκλειστικά τις τεράστιες δυσκολίες που έχουν δημιουργηθεί στον τομέα του ανεφοδιασμού, αλλά απλά και μόνο τις οξύνει. Το χρονικό αυτό διάστημα δε θερμαίνονται τα δημόσια κτίρια, ούτε οι επιχειρήσεις, που, άλλωστε, λειτουργούν μόνο κατά ορισμένα χρονικά διαστήματα. Ταυτόχρονα, εξέχουσα θέση στην ημερήσια διάταξη των σοβαρών προβλημάτων της Ουκρανίας καταλαμβάνουν και οι συχνές διακοπές στο συγκοινωνιακό δίκτυο. Οι κανονικές πληρωμές του προσωπικού περιπλέκονται όλο και περισσότερο, αφού, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, σαν αμοιβή τούς χορηγούνται καταναλωτικά αγαθά, όπως, για παράδειγμα, ηλεκτρικές σκούπες.

Στα πλαίσια της δραματικής αυτής κατάστασης που έχει δημιουργηθεί, θα πρέπει να προστεθούν και οι αυξήσεις των τιμών, που δε συγκρατούνται πια: Οι τιμές στα καταναλωτικά αγαθά στη διάρκεια του 1994 θα αυξάνονταν εκ νέου κατά 2.000% περίπου, τη στιγμή που το ποσοστό του πληθωρισμού το 1993 ήταν ήδη 3.000%, ενώ, στη διάρκεια του 1992, ήταν της τάξης του 2.500%. Βασική αιτία του προβλήματος αυτού, όπως αναφέρεται, είναι το έλλειμμα του προϋπολογισμού της τάξης του 30% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος, γεγονός που εξηγείται από τη χορήγηση πιστώσεων σε δραστηριότητες μη οικονομικές. Μέχρι στιγμής και με τον τρόπο αυτό, έγινε δυνατόν να αποφευχθεί ένα ανοιχτό ξέσπασμα της ανεργίας, κάτι που αναμφισβήτητα θα όξυνε επικίνδυνα τις κοινωνικές και πολιτικές εντάσεις. Ετσι, αυτή τη στιγμή, επίσημα ανακοινώνεται ένα ποσοστό αύξησης της ανεργίας της τάξης του 0,5%, τη στιγμή που η λανθάνουσα γενική υποαπασχόληση αποτελεί πλέον καθημερινή πραγματικότητα. Ετσι λοιπόν, αδιαμφισβήτητο είναι πλέον το γεγονός ότι η κοινωνική θέση του ουκρανικού πληθυσμού χειροτερεύει όλο και περισσότερο. Μάλιστα δε, πολλοί Δυτικοί παρατηρητές απορούν και αναρωτιούνται μέχρι πού θα τραβήξει η κατάσταση αυτή για τους Ουκρανούς εργαζόμενους, οι οποίοι σήμερα κατορθώνουν και επιβιώνουν με στοιχειώδη οικονομικά μέσα.

Ετσι λοιπόν, δεν είναι λίγοι εκείνοι σήμερα στην Ουκρανία που επίμονα τονίζουν την αναγκαιότητα εξεύρεσης λύσεων και διεξόδων για το μέλλον της πρώην αυτής δεύτερης μεγαλύτερης Δημοκρατίας της Σοβιετικής Ενωσης. Και ο νέος Πρόεδρος της Ουκρανίας Λεονίντ Κούτσμα, μετά τον "βραδυπορούντα" και ομώνυμο προκάτοχό του Λεονίντ Κραβτσιούκ, εκφράζει τη θέληση να πραγματοποιήσει "ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις", κάτι, βέβαια, που συχνά ερμηνεύεται μόνο σαν ελεύθερη διαμόρφωση τιμών και μια τυπική ιδιωτικοποίηση, που "προχωρούν στο κενό...". Ταυτόχρονα, εντελώς αβέβαιο παραμένει το κατά πόσο η τρέχουσα μεταρρυθμιστική κατεύθυνση δε θα μπλοκαριστεί και πάλι σε θύελλα πολιτικών συγκρούσεων και στην έλλειψη χρημάτων αναγκαίων για την πραγματοποίηση των παραπάνω μεταρρυθμίσεων σε κατεύθυνση καπιταλιστικής παλινόρθωσης. Και για το λόγο αυτό, όπως υπογράμμιζαν τις μέρες αυτές πολιτικοί παρατηρητές, είναι "κατανοητό" το Κίεβο να στηρίζει τις ελπίδες του στην υποστήριξη της Δύσης, γενικά, και των ΗΠΑ "που ενδιαφέρονται για ένα δυνάμωμα της Ουκρανίας σαν γείτονα της ρωσικής αρκούδας".

Πράγμα που σημαίνει ότι οι αυξανόμενες οικονομικές δυσχέρειες κάνουν όλο και πιο ανασφαλή τη θέση της ίδιας της ανεξαρτησίας της Ουκρανίας.