Πολύς ο λόγος, το τελευταίο διάστημα, περί της "ηθικής της πολιτικής". Πολύς, αλλά επιδερμικός, ανούσιος και - γι' αυτό - μάλλον ανώδυνος. Ανώδυνος γι' αυτούς που, ακόμα και με το θόρυβο γύρω από ένα τέτοιο ζήτημα, αυτό που πράγματι θέλουν να πετύχουν είναι να κρύψουν με τα διάφορα "πρέπει" και τα "διά ταύτα", τη βαθιά ανηθικότητα του ίδιου του συστήματος, του οποίου αποτελούν στυλοβάτες ή εξαρτήματα.

Πόσο, για παράδειγμα, απασχολεί τη συζήτησή τους περί "ηθικής", το "ηθικό δικαίωμα" αυτών που έχουν στα χέρια τους τα μέσα παραγωγής, να παίρνουν ταυτόχρονα στα χέρια τους την ίδια τη ζωή του εργαζόμενου; Τη μια οδηγώντας τον από τη μηχανή στην αναπηρία ή και στον ίδιο το θάνατο. Και την άλλη - την πιο συνηθισμένη, την πιο καθημερινή - οδηγώντας τον στην κόλαση της ανεργίας; Συγκλονιστικά είναι τα στοιχεία που δόθηκαν χτες στη δημοσιότητα, από το ίδιο το υπουργείο Εργασίας. Μέσα στο 1994 απολύθηκαν 254.000 εργαζόμενοι! Κάθε μέρα του περασμένου Δεκέμβρη απολύονταν 1.063 εργάτες..!

Και όμως, το δικαίωμα στη δουλιά, όπως και πολλά άλλα, είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο. Η ζωή και η πραγματικότητα όμως, απέχουν πολύ από τις συνταγματικές διακηρύξεις. Οσο απέχουν και οι διάφορες υποκριτικές φωνές περί ηθικής, από την πραγματική ουσία του ζητήματος.