Σ' εκείνα τα "πολλαπλά" και μονίμως... αόρατα "κέντρα", αναφέρθηκε πάλι προχτές ο πρωθυπουργός, για να κηρύξει τον... ανένδοτο ενάντια σε όσους "εκχυδαφιζουν την πολιτική ζωή". Κλήθηκε, επί ματαίω, να τα κατονομάσει. Κατέφυγε στην αποποίηση από μέρους του, του ρόλου του "αστυνόμου", ώστε να αποφύγει το ερώτημα. Και πολύ καλά έκανε. Διότι οι κανόνες του παιχνιδιού, που ονομάζεται "κράτα με να σε κρατώ", και το οποίο παίζεται ανάμεσα στα "κέντρα" της πολιτικής εξουσίας, της οικονομικής ολιγαρχίας και των συγκροτηματαρχών του Τύπου, θέτουν σαφή όρια.

Σαφέστερο, όμως, είναι το αβάσταχτο αυτής της αφόρητης υποκρισίας. Διότι το να εμφανίζεται η σημερινή κυβέρνηση - όπως και η χτεσινή - ως τιμητής της "ηθικής" της πολιτικής και ορκισμένος εχθρός των σκανδαλολογούντων και των παραπολιτικολογούντων, παραπάει. Πού πατάει, όμως, ο Α. Παπανδρέου; Πατάει ακριβώς στο φαινόμενο που δημιουργούν οι "διαμορφωτές της κοινής γνώμης", σε αγαστή συνεργασία με τους πολιτικούς συναγελαζόμενούς τους. Πρόκειται για το φαινόμενο - επιχείρηση απαξίωσης, γενικά, της πολιτικής και των πολιτικών. Βασικό τους δόγμα είναι το "όλοι ίδιοι είναι", όλοι είναι αναξιόπιστοι, όλοι μετέρχονται τη διγλωσσία κ.λπ. κ.λπ.

Ακριβώς στο ίδιο δόγμα βασίζεται και ο Α. Παπανδρέου και διεκδικεί, μάλιστα, το ρόλο του "μαχητή", που προστατεύει "όλο" τον πολιτικό κόσμο, "όλη" την πολιτική. Ενα ρόλο, που μπορεί - αν θέλει - να τον παίζει για τον αστικό πολιτικό κόσμο, αλλά καλά θα έκανε να εξαιρέσει απ' αυτή την... εθελοντική προσφορά τους κομμουνιστές. Οχι μόνο γιατί οι κομμουνιστές δε συναλλάσσονται με τα διάφορα "κέντρα", που αναλαμβάνουν μεγάλα έργα, που έχουν αλώσει τον Τύπο, που χτίζουν Μέγαρα, που επωφελούνται από τις θεσμοποιημένες ή όχι μίζες των κρατικών προμηθειών. Αλλά και γιατί δεν υπάρχει "ενιαία" πολιτική. Γιατί η πολιτική τους δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική της δικομματικής ηγεσίας. Την κυρίαρχη, δηλαδή, πολιτική και τους φορείς της, που και δίγλωσσοι είναι και αναξιόπιστοι και ποτίζουν με την τακτική τους το εύφορο έδαφος του συστήματος για την παραγωγή σκανδάλων. Αυτής της πολιτικής συνήγορος είναι ο πρωθυπουργός. Κάποιοι, βέβαια, θέτουν το "δίλημμα": Είστε με εκείνους που συντηρούν τη σκανδαλολογία και την παραπολιτική ή με τους πολιτικούς που καταγγέλλονται ως "κλέφτες"; Ε, λοιπόν, δεν είμαστε με κανέναν, γιατί και οι δυο πλευρές αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία.