Το τέλος του 1994 συνοδεύτηκε απ' το θλιβερό απολογισμό: Ο "λευκός θάνατος" θέρισε 147 άτομα, κυρίως νέους.

Πολλοί απ' αυτούς τους θανάτους έγιναν πρωτοσέλιδα και άλλοι μονόστηλα, όπως λέμε στη δημοσιογραφική γλώσσα. Αλλοτε έθεσαν τους αρμόδιους προ των ευθυνών και άλλοτε πέρασαν στο "ντούκου". Γενικός, πάντως, επίλογος ήταν η βουβή στάση της πολιτείας, ή, για να ακριβολογούμε, ακούστηκε εν πολλοίς το αντίδοτο των υποκαταστάτων. Μάλιστα, παρουσιάστηκε με τέτοιο τρόπο που στην κοινή γνώμη έχει πολιτογραφηθεί ως πανάκεια. Μια τέτοια αποδοχή αυτού του "μηνύματος" τρομάζει και τους ίδιους τους εμπνευστές του πειράματος. Μήπως, δηλαδή, η προσέλευση είναι τέτοια και δεν μπορέσουν να ανταποκριθούν στη "ζήτηση".

Πέρα, όμως, απ' τους διαλογισμούς του περιορισμού της βλάβης - όπως διατυπώθηκε απ' το υπουργείο Υγείας - υπάρχει και η ουσιαστική, "καθαρή" αντιμετώπιση των ναρκωτικών, που γίνεται σε πρακτικό επίπεδο απ' τις θεραπευτικές κοινότητες, αλλά και σε θεωρητικό επίπεδο από ειδικούς και επιστήμονες.