Ο Αλέξης Δαμιανός όταν περνά το κατώφλι της κινηματογραφικής δημιουργίας, το κάνει έχοντας "ζυμώσει" μέσα του, σε ένα σώμα, τις αταίριαστες και αντίρροπες δυνάμεις που περιδιαβαίνουν και συγκρούονται στο νεοελληνικό μας χάρτη. Από το "Μέχρι το πλοίο",την "Ευδοκία" και την τελευταία πράξη αυτής της περιπλάνησής του, τον "Ηνίοχο,νιώθει κανείς την προσωπική του ανάγκη, να μαθητεύσει στο δύσβατο, και χορταριασμένο μονοπάτι της ιστορικής μας μνήμης. Από τον "Ηνίοχο,το αρχαϊκό αυτό κεφάλι, δανείζεται το διαχρονικό του σύμβολο. Το μήνυμα της ελπίδας, που στα χέρια του μεταμορφώνεται σε διακήρυξη για την αποκατάσταση της αλήθειας. Μιας αλήθειας ατροφικής, δύσκαμπτης και διαστρεβλωμένης από τους σύγχρονους παραχαράκτες της, που η γνώση της απαιτεί απόλυτη σεμνότητα, ταπεινή και άδολη αγάπη και όχι επιδεικτικές ακροβασίες και ιδεολογικούς αφορισμούς.

Η ψυχή του "Ηνίοχου",αναδύεται μέσα απ' τα σωθικά της ελληνικής συνείδησης. Εκεί που βρίσκεται αγκυροβολημένη η ελπίδα της φυλής μα και της ανθρωπότητας. Γιατί ο δικός του ήρωας, "δεν είναι πια ένας αγωνιστής για τη ζωή, αλλά ένας αγωνιστής του αγώνα, της άμιλλας".Ο Δαμιανός προσπαθεί να δει μέσα από τα σκοτάδια. Από τα μπουντρούμια των φυλακών και τα κολαστήρια του αγώνα, αντικρίζει τα αιώνια και άφθαρτα της ύπαρξης. Μετουσιωμένα σε ελπίδα, σε φως που αποκαλύπτει μέσα απ' τα σκοτεινά, τα απλά και ανθρώπινα. Ο Δαμιανός δε σκηνοθετεί. Εξάλλου αρνείται αυτό το "αξίωμα", γιατί η σκηνοθεσία γι' αυτόν είναι ανάγκη, όπως ανάγκη είναι το φαφι, ο έρωτας και η χαρά. Κι όμως μέσα σ' αυτή τη μέθεξη της εικόνας, η ποίηση φτάνει στον υψηλότερο στόχο της. Κατεβαίνει από την κορφή του Ολύμπου και φτιάχνει τη φωλιά της μέσα στον άνθρωπο. Θα λέγαμε ότι είδαμε στην ταινία του, από τις πιο όμορφες και ποιητικές στιγμές του Ελληνικού κινηματογράφου. Και όμως ο ίδιος δεν κομπάζει γι' αυτό. Σεμνός, απλός, προβάλλεται μόνο στον καθρέφτη της δημιουργίας του.

Η μουσική της ταινίας, συγκεντρώνει πάνω της την τραγωδία της Ελλάδας, επική και αντρίκεια. Ανθρώπινη και θεϊκή. Καθ' ολοκληρία διονυσιακή. Οι ερασιτέχνες - ήρωες δεν υποκρίνονται. Δεν επιδεικνύουν καμία ερμηνευτική ικανότητα. Στα χέρια του Δαμιανού μαθαίνουν. Σπουδάζουν την κίνηση. Τη γλώσσα του βλέμματος. Αφαιρούν από πάνω τους το ξεχωριστό. Δε διακρίνεται κανένας, γιατί όλοι τους είναι κομμάτια της συλλογικής μνήμης. Ο "Ηνίοχος" είναι μια ταινία που αφορά όλους τους Ελληνες, μα κι όλους τους ανθρώπους.Αυτούς που θέλουν να ζεσταίνονται με τη φωτιά της ταπεινής μα μοναδικής ελπίδας. Την ανθρωπιά. Αξίζει να διαβούμε το δρόμο που άνοιξε με τον "Ηνίοχο" ο Αλέξης Δαμιανός.

• "Μόγλι: θρύλοι από το βιβλίο της ζούγκλας" είναι ο τίτλος της ταινίας της "Γουόλτ Ντίσνεϊ", που βασίζεται στις αγαπημένες σύντομες ιστορίες του συγγραφέα Κίπλιγκ και σκηνοθέτησε ο Στίβεν Σόμερς.Η ταινία παρουσιάζει τη γνωστή ιστορία του μικρού Μόγλι που μεγάλωσε και ανατράφηκε από τα ζώα της ζούγκλας. Μια δροσερή κινηματογραφική ματιά, που μέμφεται την υποκρισία των ανθρώπων, την καταστροφή της φύσης και την εξόντωση των ζώων. Ενα μεγάλο παραμύθι, που μας ταξιδεύει στη μαγεία της Ινδίας, μέσα από τα αθώα παιδικά μάτια του μικρού ήρωά της.

Γεράσιμος ΒΑΚΡΟΣ