Είναι κανόνας απαράβατος σε όλες τις χρονικές περιόδους και σε όλες τις χώρες, η κυρίαρχη τάξη ή μερίδα της, να επιχειρούν να μετατρέπουν τα σχέδιά τους σε "οράματα", "μεγάλες ιδέες", "εθνικούς στόχους" κλπ. Με αυτόν τον τρόπο ελπίζουν τόσο στο κουκούλωμα των αληθινών σκοπών τους, όσο και στην εξασφάλιση της συνενοχής από όσο το δυνατόν μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού. Ετσι, κατά περίπτωση επιλέγεται η μέθοδος της απευθείας εξαγοράς, ή το τάξιμο της "καλύτερης τύχης" και "καινούριων δυνατοτήτων", ή διάφορες κατασκευασμένες ιδεοληψίες που χρησιμοποιούνται σαν "ιδεολογίες" και "απόλυτες" αλήθειες.

Η υπόθεση ανάθεσης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στην Αθήνα και οι μέθοδοι που ήδη δρομολογήθηκαν, για άλλη μια φορά αποδεικνύουν πως "παλιός γάιδαρος, καινούρια περπατησιά δε γίνεται...". Αν και όλα συνηγορούν πως η κυβέρνηση, η αστική τάξη και οι πολυεθνικές προετοίμασαν το "μεγάλο φαγοπότι", ή έλαβαν "ανέλπιστο δώρο", ανάλογα το ρόλο του καθενός στην υπόθεση, ταυτόχρονα επιχειρείται η καλλιέργεια μιάς καινούριας "μεγάλης ιδέας" για να στριμώξει - συνενώσει "όλους" τους Ελληνες. Ξαφνικά προέκυψε ένας καινούριος μηχανισμός, οικονομικής, πολιτικής, ιδεολογικής και κοινωνικοψυχολογικής πίεσης του λαού, με δεδομένη ή μάλλον σκληρότερη την ακολουθούμενη πολιτική. Σαν να μην έφταναν τα ψευτοοράματα της "ενιαίας αγοράς" του Μάαστριχτ και της ΟΝΕ, που στο όνομά τους ταλανίζεται ο λαός, τώρα βρέθηκε επιπρόσθετο παραμύθι με πολλούς "καλούς" αλλά και "δράκους"...

Για παράδειγμα, δεν είναι μόνο ότι η ίδια η επιλογή της Αθήνας, φορτισμένη με συναίσθημα και ιστορικά δεδομένα, δείχνει μία τάση των πολυεθνικών να "ξεπλύνουν" το θεσμό από τις αμαρτίες τους, αλλά ταυτόχρονα και η κυβέρνηση επιχειρεί να ξεπλύνει τις εντυπώσεις τής δικής της πολιτικής για να μπορέσει να τη συνεχίσει με μεγαλύτερη σκληρότητα με συνήγορο τάχα τη λαϊκή συναίνεση. Το "αρχαίο πνεύμα αθάνατο", τα αγκαλιάσματα μπροστά στις κάμερες, τα ζεϊμπέκικα, τα τραγουδάκια στο αεροπλάνο, τα πυροτεχνήματα, οι συνεντεύξεις - δηλώσεις διάδοσης ιδεοληψιών της αστικής τάξης, τα πανηγυράκια θριάμβου κ.ά., μπορεί να κρύβουν προσωρινά, αλλά δεν αλλάζουν πραγματικότητες.

Πραγματικότητα για παράδειγμα είναι εκτός από την ακολουθούμενη γενική πολιτική της κυβέρνησης που τη βιώνουμε καθημερινά, η κατάσταση του ελληνικού αθλητισμού σήμερα και δεδομένη η κατεύθυνση τής όλο και μεγαλύτερης αλλοίωσης του ρόλου του, με την άνευ όρων παράδοσή του στις διαθέσεις του κεφαλαίου για πολύμορφη εκμετάλλευση. Το κλίμα και τα διάφορα "ταξίματα" των ημερών για "διαφορετικούς Ολυμπιακούς" κ.ά., δίνουν την εντύπωση πως άλλοι κυβερνούσαν στην πραγματικότητα μέχρι σήμερα τη χώρα και επίσης άλλοι είναι αυτοί που την κυβερνούν από την ώρα της ανάθεσης και για τα επόμενα επτά χρόνια...

Επειδή όμως πρόκειται για τα ίδια πρόσωπα και τις ίδιες γνωστές πολιτικές, όχι μόνο δεν μπορούν να απαιτούν συναίνεση - συνενοχή στα σχέδιά τους, αλλά από άλλον, αντίθετο δρόμο ο λαός πρέπει να προετοιμάζει την ανατροπή ακριβώς αυτών των σχεδίων. Αν κάτι τελικά περισωθεί όσον αφορά τους οικονομικούς και ιδεολογικούς σχεδιασμούς ή ακόμα την αναβάθμιση του αθλητισμού και του πολιτισμού στη χώρα, δε θα δοθεί χάρισμα από κανέναν, αλλά θα κερδηθεί με αληθινή ενημέρωση, μαζική αντίσταση και αγώνα.