Θα ήταν τουλάχιστον οξύμωρο, αν δεν ήταν μια συνειδητή προσπάθεια παραπλάνησης. Ετσι, εν μέσω "βομβών" για το ασφαλιστικό, τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, το οχτάωρο, άρχισε να δεσπόζει η συζήτηση για το "35ωρο". Κυβερνητικοί και άλλοι παράγοντες, εμφανίζονται με κάποια δήθεν συμπάθεια ως προς το θέμα, όσο και αν στο "διά ταύτα", αυτό που λένε, μόνο στο αίτημα των εργαζομένων δεν απαντά. Αντίθετα, εκείνο που προβάλλει, είναι η λυσσαλέα προσπάθεια να χρησιμοποιήσουν το καθ' όλα δίκαιο αίτημα για μείωση του χρόνου εργασίας ως δόλωμα, προκειμένου να προωθήσουν τον μεγάλο στόχο του κεφαλαίου για πλήρη "ελαστικοποίηση" του χρόνου εργασίας και συνολική αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων.

Δεν είναι, βέβαια, η πρώτη φορά που ένα αίτημα της εργατικής τάξης διαστρεβλώνεται από τους μηχανισμούς της άρχουσας τάξης, για να καεί. Και στο θέμα του 35ωρου, αυτό είναι κάτι παραπάνω από φανερό. Πρώτα πρώτα αυτό που βαφτίζουν και εμφανίζουν ως "35ωρο", μόνο τέτοιο δεν είναι. Διότι 35ωρο, θα πει 7 ώρες δουλιά την ημέρα σε πενθήμερη εργάσιμη βδομάδα, με πλήρη ασφαλιστική κάλυψη. Επίσης, όχι μόνο χωρίς μείωση αποδοχών, αλλά αντίθετα με αύξηση αποδοχών μέσα από την υπογραφή ικανοποιητικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Αυτό είναι το αίτημα των εργαζομένων, που βεβαίως συνοδεύεται με μια σειρά ακόμα αιτήματα του αγώνα που έχουν να κάνουν με τη συνολική βελτίωση της θέσης της εργατικής τάξης, τη μείωση της εκμετάλλευσης και αιτήματα για την ουσιαστική προστασία των ανέργων, αλλά και τον ίδιο τον τύπο της ανάπτυξης. Ετσι, γεννήθηκε τώρα, αλλά και ιστορικά, το αίτημα για τη μείωση του χρόνου εργασίας, σ' αυτή τη βάση ξεδιπλώθηκαν από το Σικάγο έως τα σήμερα οι μεγάλοι ταξικοί αγώνες γύρω από αυτό.

Δυστυχώς, όμως, το αίτημα δε διαστρεβλώνεται μόνο από τους μηχανισμούς της άρχουσας τάξης, δεν προβάλλεται μ' έναν σκόπιμα θολό και ψευδεπίγραφο τρόπο μόνο από πολιτικούς σχηματισμούς, όπως ο ΣΥΝ. Το ίδιο γίνεται και από την ίδια την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Ετσι, εμφανίζεται η τελευταία να διαπραγματεύεται - λέει - τη λεγόμενη "συνολική διευθέτηση" του χρόνου εργασίας "μόνο στα πλαίσια του 35ωρου"! Ερχεται έτσι, όχι μόνο να υπονομεύσει το αίτημα για 35ωρο - 7ωρο - πενθήμερο, αλλά να τορπιλίσει το ίδιο το οχτάωρο, το ίδιο το κανονικό και συμβατικό ωράριο εργασίας. Ερχεται να κλείσει... πονηρά το μάτι στο μεγάλο στόχο του κεφαλαίου για την πλήρη αποδιάρθρωση του χρόνου εργασίας. Για την επιβολή ενός καθεστώτος, όπου οι εργαζόμενοι δε θα γνωρίζουν ούτε 7ωρο, ούτε 8χτάωρο, ούτε 35ωρο, ούτε 40ωρο, αλλά μια βαρβαρότητα, όπου θα δουλεύουν όταν, όπως και για όσο θέλει ο καπιταλιστής.

Μια τέτοια εφιαλτική προοπτική είναι φανερό ότι θα εντείνει στο έπακρο την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης στο όνομα του κάλπικου επιχειρήματος που προβάλλουν ότι δήθεν έτσι θα αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της ανεργίας. Αντίθετα, δημιουργείται η δυνατότητα χρησιμοποίησης της εργατικής δύναμης με όρους "μηχανής που μιλά". Είναι, λοιπόν, επιτακτική ανάγκη παράλληλα με την επιθετική διεκδίκηση του 35ωρου - 7ωρου - πενθήμερου, πλάι στα άλλα αιτήματα της εργατικής τάξης, οι ταξικές αγωνιστικές δυνάμεις να εντείνουν την προσπάθεια για την αποκάλυψη του πραγματικά ζητούμενου από όσους ανοιχτά ή πιο συγκαλυμμένα αξιοποιούν συνθηματικά το "35ωρο", ως όχημα για ένα πισωγύρισμα σε "προ Σικάγου" συνθήκες.