Η υπόθεση στο κόμμα θα λυθεί μέσω της κυβέρνησης. "Η πορεία της κυβέρνησης δεν είναι διαπραγματεύσιμη για τον Κ. Σημίτη με το οποιοδήποτε "κογκλάβιο" υψηλόβαθμων κομματικών στελεχών". Αυτή είναι η "γραμμή" που, όπως δηλώνουν συνεργάτες του, επιλέγει ο Κ. Σημίτης για να αντιμετωπίσει τα εσωκομματικά του προβλήματα. Τι σημαίνει αυτό; Οπως έλεγαν προς το "Ρ" υψηλόβαθμα κυβερνητικά στελέχη, ο πρωθυπουργός έχει επιλέξει να συνδεθεί η διακυβέρνησή του και το όνομά του με την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ και ταυτόχρονα με την προώθηση εξελίξεων σε ό,τι αφορά ανοιχτά θέματα της περιοχής, που εξ αντικειμένου σχετίζονται με τα Ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό. Εφόσον επιτύχει σε αυτά, συμπληρώνουν, στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ το 1999 "δε θα έχει αντίπαλο", διότι "καμία συνεδριακή πλειοψηφία δε θα τα βάλει με την κοινωνία"...

Η ...αποκρυπτογράφηση των παραπάνω είναι, πράγματι, ενδιαφέρουσα. Πρώτον,ο Κ. Σημίτης προωθεί ταχέως τη δημιουργία ενός κλασικού κόμματος στα πρότυπα της σημερινής ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, που θα λειτουργεί ως σφραγίδα "νομιμοποίησης" της κυβερνητικής πολιτικής και άρα της ηγεσίας που τη διαχειρίζεται. Ολα αυτά, φυσικά, στο όνομα της εναρμόνισης του κόμματος με την κοινωνία. Μόνο που η κοινωνία, πριν "συμφωνήσει" με τον πρωθυπουργό και για να "συμφωνήσει" μαζί του, θα έχει υποστεί την απαιτούμενη πλύση εγκεφάλου, μέσω των προπαγανδιστικών μηχανισμών που κατέχει η κυβέρνηση. Αν, λοιπόν, η κοινωνία υπαχθεί στην κατηγορία του κομπάρσου και του "αντίλαλου" των προπαγανδιστικών κυβερνητικών μεγαφώνων, αν αρχίσει να φωνάζει "ζήτω" η λιτότητα της ΟΝΕ ή "ζήτω" η αμερικανόπνευστη επίλυση του Κυπριακού, για παράδειγμα, ποιος θα αμφισβητήσει εντός του ΠΑΣΟΚ τον Σημίτη, τον "ηγέτη αυτής της πορείας" στο επόμενο συνέδριο (;), ρωτούν συνεργάτες του...

Σε ό,τι αφορά τώρα την τακτική που θα ακολουθήσει η ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ το επόμενο διάστημα, συνεργάτες του πρωθυπουργού έλεγαν πώς "όχι μόνο δεν υπάρχει σκέψη για εκλογές, αλλά ούτε για ανασχηματισμό". Για μας, έλεγαν, όσα συμβαίνουν στο κόμμα συνιστούν διεκδίκηση αξιωμάτων από μέρους της "εσωκομματικής αντιπολίτευσης" και επαναλαμβάνουν τις δηλώσεις Τσοχατζόπουλου ότι "στο ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχουν πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές". Συνέχιζαν, δε, τονίζοντας ότι το κυρίαρχο για τον πρωθυπουργό είναι η προώθηση της κυβερνητικής πολιτικής. "Οσο οι βουλευτές ψηφίζουν τους νόμους, δεν έχουμε πρόβλημα να αφήσουμε να "σέρνεται" αυτή κατάσταση στο κόμμα", έλεγαν. Στην "απειροελάχιστη" πιθανότητα, όπως τη χαρακτήριζαν, κάποιοι βουλευτές να αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους από την κυβέρνηση, απαντούσαν ότι τότε θα έχουν δώσει την καλύτερη ευκαιρία στον Κ. Σημίτη να τους πετάξει μια ώρα αρχύτερα από το ΠΑΣΟΚ, χωρίς να χρειαστούν τα σχεδιαζόμενα "μαγειρέματα" από τους "εκσυγχρονιστές", είτε με τις λίστες στο συνέδρίο, είτε με τις λίστες των υποψηφίων στις εκλογές του 2000.

Οι ίδιοι παράγοντες δηλώνουν ότι ο πρωθυπουργός δε σκέφτεται αλλαγή του εκλογικού νόμου. "Με μια διαφορά 100-150 χιλιάδων ψήφων από τη ΝΔ, το ισχύον σύστημα μας παρέχει αυτοδυναμία", λένε. Ταυτόχρονα, πάντως, αναφέρουν ότι στα πλαίσια των "κεντροαριστερών" σεναρίων, ο Κ. Σημίτης αν και θέλει την αυτοδυναμία, δεν τη συνδέει με "αμιγώς" ΠΑΣΟΚικά κυβερνητικά σχήματα στο μέλλον. Ομως ο δρόμος μέχρι τις όποιες "κεντροαριστερές" συνεργασίες και ΣΥΝ-κυβερνήσεις δεν μπορεί να προσδιοριστεί από σήμερα. Σήμερα εκείνο που απασχολεί σοβαρά τους κυβερνώντες είναι οι δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές και κυρίως οι νομαρχιακές της Αθήνας, όπου, όπως εκτιμούν, θα "υπάρχουν προβλήματα" με τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ. Εξέλιξη που θα αξιοποιηθεί από την "εσωκομματική αντιπολίτευση", που όμως θα δεχτεί πυρά από την ηγεσία για τη δική της "υπονομευτική" τακτική. Σε κάθε περίπτωση, καταλήγουν συνεργάτες του Κ. Σημίτη, οι όποιες επιλογές του πρωθυπουργού θα ληφθούν με κριτήριο ότι οι πιθανότητες επιτυχίας τους ξεπερνούν το 80%-90%...

Ευσεβείς πόθοι; Θα δούμε. Το σίγουρο είναι ότι από όλους αυτούς τους προβληματισμούς των κυβερνώντων λείπει παντελώς μια παράμετρος: Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα. Δηλαδή, εκείνοι που έχουν τη δυνατότητα να ανατρέψουν τους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς πάνω στους οποίους στήνονται οι προσωπικές στρατηγικές των πολιτικών υπαλλήλων της πλουτοκρατίας. Πρόκειται για ...αξιοποιήσιμη έλλειψη εκ μέρους των εργαζομένων.