Στα τρία χρόνια που πέρασαν από το προηγούμενο, 28ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, το οποίο έγινε τον Μάρτη του 1995, η Συνομοσπονδία κινήθηκε σε μια διαδρομή ήδη προδιαγεγραμμένη και συνομολογούμενη κατά κύριο λόγο από τις ηγεσίες των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, "Αυτ. Παρέμβαση",που αποτέλεσαν και αποτελούν την πλειοψηφία στη διοίκηση της δευτεροβάθμιας συνδικαλιστικής οργάνωσης. Τώρα, λίγες μέρες πριν την πραγματοποίηση του 29ου Συνεδρίου της ΓΣΕΕ, δίνεται η ευκαιρία για μια ματιά προς τα πίσω.

Η τρίχρονη αυτή περίοδος χαρακτηρίζεται από την όξυνση των προβλημάτων των εργαζομένων και την ένταση της επίθεσης σε βασικά δικαιώματά τους. Ολο αυτό το διάστημα, οι εργασιακές σχέσεις - με "ευαγγέλιο" τη"Λευκή βίβλο" της ΕΕ - υποσκάπτονται έμμεσα και άμεσα, ανεπίσημα και επίσημα, ενώ το σχετικό νομοθετικό πλαίσιο προωθείται σιγά σιγά από την κυβέρνηση,για να φτάσει σήμερα ένα βήμα πριν την ολοκληρωτική αναίρεση κάθε έννοιας δικαιώματος.

Οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας,δέχονται επίσης το ίδιο διάστημα αλλεπάλληλα χτυπήματα, ενώ οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες, γυρνούν όλο και πιο γρήγορα στα γρανάζια του μηχανισμού του "κοινωνικού εταιρισμού",σε βάρος της ταξικής διεκδίκησης, στη ρότα που είχαν χαράξει οι πλειοψηφούσες δυνάμεις στη ΓΣΕΕ από την Ολομέλεια της Αλεξανδρούπολης ακόμα.

Αυτές και πολλές άλλες προκλήσεις, ορθώθηκαν μπροστά στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας το προηγούμενο διάστημα και η πλειοψηφία τηςΓΣΕΕ - με την αντίστοιχη ευθυγράμμιση της πλειοψηφίας στην ΑΔΕΔΥ - απάντησε με την απομάκρυνση όλο και πιο σταθερά από την αγωνιστική υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων, από το δρόμο της πάλης απέναντι στην επιχείρηση ριζικής ανατροπής των κατακτήσεων της εργατικής τάξης.

Ομως αυτή της η στάση, παρά τα σοβαρά προβλήματα που δημιούργησε, δεν έγινε δυνατό να βάλει στη "γωνία" τους εργαζόμενους και το μαχόμενο κομμάτι του συνδικαλιστικού κινήματος. Ετσι το προηγούμενο διάστημα, έγινε δυνατό να υψωθεί μια σημαντική "φωνή" αντίστασης, απέναντι στην όξυνση της επίθεσης της κυβέρνησης, των βιομηχάνων και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ολόκληροι κλάδοι, όπως π.χ. οι οικοδόμοι, οι ναυτεργάτες, αλλά και πολλά σωματεία, από χώρους δουλιάς και περιοχές της Ελλάδας, κινητοποιήθηκαν μαχητικά και ελπιδοφόρα, συντονίζοντας σε πολλές περιπτώσεις τη δράση τους. Η δραστηριοποίηση αυτή δεν είναι άσχετη βεβαίως, ούτε με την όξυνση των προβλημάτων, ούτε με τη σταθερή και συνεπή στάση της ΕΣΑΚ που δε σταμάτησε λεπτό να "ενοχλεί" με τις προτάσεις της, αλλά και να προσπαθεί να οργανώσει την αντίδραση των εργαζομένων στη βάση. Οι παρεμβάσεις της ΕΣΑΚ τόσο στη ΓΣΕΕ μέσω του συνδυασμού ΔΑΣ,όσο και σε κάθε Ομοσπονδία, Εργατικό Κέντρο και πρωτοβάθμιο σωματείο, είναι ένα ακόμα χαρακτηριστικό αυτής της περιόδου, η οποία - σε ό,τι αφορά την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ - έληξε με την αποθέωση του "κοινωνικού εταιρισμού" μέσα από τη διαδικασία του "κοινωνικού διαλόγου" και τη συνυπογραφή του κατάπτυστου κειμένου που βαφτίστηκε: "σύμφωνο εμπιστοσύνης προς το 2000"...