Αισθαντικός ποιητής ο Νίκος Δεληγιάννη πραγματώνει, στην τέταρτη συλλογή του, το ζητούμενο της ποίησης: Συγκινεί τόσο στην "αντικειμενική" θεματική του όσο και όταν, περνώντας το φράγμα το προσωπικού πόνου, θρηνεί σε παλλόμενους στίχους τον πρόωρο θάνατο του επίσης ποιητή και συγγραφέα αδελφού του Γιώργου Δεληγιάννη (1992): "Από σένα τώρα ζητώ να εγερθείς/ γιατί το ταξίδι αυτό δεν έχει τέλος/ κι είναι ακυβέρνητη στη μέση/ του πελάγου/ η Αργώ που οδηγούσες. / Κοίταξε αυτά τα φώτα των πόλεων/ τρεμοσβήνουν αγιάζοντας/ την ύπαρξή σου...".

Το ίδιο υποβλητική φωνή, όταν συμβολοποιεί πράγματα και καταστάσεις, όπως ένα "εγκαταλειμμένο", άλλοτε σφριγηλό, λιμάνι: "Οι γερανοί που σκούριαζαν/ η προβλήτα του που μαύριζε/ αποζητούσαν ένα πλοίο να φανεί στον ορίζοντα/ για ν' αντικρίσει ο καπετάνιος του/ αυτά τα ύδατα του φωτός/ και μαγεμένος να στρέψει εκεί το πηδάλιό του".

Στην επόμενη ποιητική σύνθεση και στα επόμενα ποιήματα, η θάλασσα επίσης κυριαρχεί, μαρτυρώντας ισχυρό δεσμό του ποιητή μαζί της, αν και με κάποια περιγραφική μεγαλοστομία: "Ποιος είπε πως η θάλασσα/ μπορεί να υποταχθεί/ διαρρέουσα την κοιτίδα του χρόνου; / Μήπως σ' αυτήν δε βουτούν/ για ν' αφήσουν τη στερνή τους ανάσα/ οι αιώνες/ κι απ' αυτή δε σκαρφαλώνουν/ το πρωί οι ορίζοντες στο στερέωμα;".

Θαλασσινά θέματα έχουν και τα νοσταλγικά σχέδια (μελάνι) του ζωγράφου Διονυσίου Γραικού (Εκδόσεις "Ιδμων",ιδρυτής τους ο ίδιος, ο ποιητής, Αριστείδου 10 - 12, τηλ. 50.15.550).

Μανώλης ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ