Ενα μικρό υπαίθριο θέατρο, ένα κιόσκι περιτριγυρισμένο από τεχνητές λίμνες, δενδρύλλια και γκαζόν, στέκει έρημο - για την ακρίβεια, το διασχίζουν κάθε τόσο "παροπλισμένα" στρατιωτικά οχήματα και φαντάροι, επίσης ενός στρατοπέδου - φάντασμα - κάπου στο χώρο του Γουδίου, εντός των ορίων του οποίου φυτρώνουν ακόμη σειρά, κρατικών κυρίως, κτιριακών συγκροτημάτων. Κι όμως, πρόκειται για μια δυνάμει "όαση" στην καρδιά της Αθήνας, σε μια "άγνωστη" έκταση 965 στρεμμάτων.

Μιλάμε για το περίφημο πάρκο - γι' αυτό που συχνά ακούμε, αλλά ποτέ δε βλέπουμε - το οποίο οι κάτοικοι της Αθήνας και του Ζωγράφου ήθελαν πάντα ενιαίο ενδοαστικό πάρκο υψηλού πράσινου.Αλλά δεν είχαν ποτέ το δικαίωμα να το απολαύσουν, αφού ο χώρος αυτός όχι μόνο δεν έχει παραχωρηθεί στο κοινό, αλλά η ύπαρξή του σήμερα, επί της ουσίας, τείνει να ξεχαστεί και εν τέλει να χαθεί οριστικά για τους κατοίκους των Δήμων Αθηναίων και Ζωγράφου, ολόκληρου του Λεκανοπεδίου.

Τελευταία, η συζήτηση για το πάρκο αναζωπυρώθηκε, αλλά οι εξελίξεις έχουν κυρίως να κάνουν με το πώς θα φυτευτούν σ' αυτό, όχι δέντρα, αλλά αρκετοί ακόμη τόνοι τσιμέντου. Ιδιωτικού τσιμέντου, δημόσιου αλλά και πολυεθνικού: Από το γήπεδο του Παναθηναϊκού ως τα συγκροτήματα υπουργείων, αλλά και τις εγκαταστάσεις ολυμπιακών αγωνισμάτων ενόψει του 2004!

Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Γιατί υπάρχει τρόπος να σωθεί το πάρκο. Το δείχνει η ιστορία του. Είναι παλιά, αλλά και διδακτική...