Επρεπε να φτάσεις στις αυλές τους, για να καταλάβεις τα προβλήματά τους. Επρεπε να δεις τα μάτια τους, για να διαπιστώσεις πως ο πόθος για την πατρίδα έχει εδώ και χρόνια δώσει τη σκυτάλη στην οργή. Απέναντι σ' όλους αυτούς, που, αφού τους χόρτασαν υποσχέσεις, προσπαθούν τώρα μ' έναν "απίθανο" σκεπτικισμό να τους πάρουν την μπουκιά απ' το στόμα...

Οικισμός Κορυτσά,στην περιοχή του Αεροδρομίου Ελευσίνας.Αυτόν εδώ τον τόπο διάλεξαν 76 ξεριζωμένες οικογένειες Ελληνοποντίων να χτίσουν αυθαίρετα το όνειρό τους, τότε που ακόμα πίστευαν πως η νέα ζωή θα "ξαστέρωνε", με το πέρασμα του χρόνου. Εδώ κι ένα χρόνο, όμως, όχι απλά δεν περιμένουν τίποτα, αλλά νιώθουν πρόσφυγες μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, αφού έχουν προειδοποιηθεί πως τα σπίτια τους θα κατεδαφιστούν. Μάλιστα, η κατεδάφιση έχει προγραμματιστεί στα μέσα του Ιούλη.

"Η απομάκρυνση, έστω και βίαια, των κατοίκων απ' την περιοχή θα σώσει τη ζωή τους!", υποστήριξε χτες ο νομάρχης Δυτικής Αττικής Περικλής Παπαπέτρου που χρησιμοποιεί την ύπαρξη του αεροδρομίου κοντά στις κατοικίες ως το βασικότερό του άλλοθι. Στην επισήμανση των βουλευτών της Διακομματικής Επιτροπής Αποδήμου Ελληνισμού - περιόδευσαν στην περιοχή - πως σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να κατεδαφιστούν αυτά τα αυθαίρετα είπε: "Δεν περνά απ' το χέρι μου, υπάρχει απόφαση και πίεση από εισαγγελέα".

Μόνο που οι πραγματικές προθέσεις του νομάρχη αποκαλύπτονται από έγγραφο που υπογράφει στις 23 Αυγούστου 1997 και απευθύνεται στον υπουργό ΠΕΧΩΔΕ Κώστα Λαλιώτη. Ο Π. Παπαπέτρου λέει: "Η αυθαιρεσία συνεχίζεται στην περιοχή και φοβάμαι ότι σύντομα όλοι θα έχουν αποθρασυνθεί πλήρως. Σύντομα θα πρέπει να διαβιβάσουμε το σχετικό φάκελο στις αρμόδιες εισαγγελικές αρχές. Αναμένω με αγωνία αποτελεσματική και άμεση λύση"...

"Μας έχουν πνίξει στο ψέμα. Οι ίδιοι έρχονταν κάποτε εδώ και μας έλεγαν να χτίσουμε". Δεν μπορεί να κρατήσει την οργή της η Σοφία Παρουτσίδου, που ήρθε πριν πέντε χρόνια απ' τον Καύκασο. Δασκάλα κάποτε εκεί, σήμερα καθαρίζει σκάλες, για να μπορέσει να ζήσει. "Μετάνιωσα πικρά που ήρθα. Κάποτε κλαίγαμε, όταν ακούγαμε για την Ελλάδα. Τώρα κλαίμε κάθε μέρα"...

Η πλειοψηφία των κατοίκων αυτής της περιοχής - πολλοί έχουν διπλώματα πανεπιστημίου - είναι σήμερα άνεργοι. "Ποια πατρίδα; Ελεγα θα πατήσω τα χώματα των προγόνων μου. Κι ήρθα για να γνωρίσω το φασισμό". Αυτά τα σκληρά λόγια προέρχονται απ' το στόμα ενός ευγενικού προσώπου, απ' τα χείλη του παπά Γιώργη Ασλανίδη. "Ξερό παξιμάδι φάγαμε όλοι μας, για να βάλουμε ένα τούβλο στη θέση του. Και τώρα μας καταδικάζουν σε νέα εξορία", λέει χαρακτηριστικά. Ο Αβραάμ Ασλανίδης στέκει ασάλευτος. Το σπίτι του είναι ημιτελές, μοιάζει με γιαπί χωρίς πόρτες, με πρόχειρα παράθυρα. "Ξεκίνησα να χτίσω ένα δωμάτιο, να μπω μέσα με τα τέσσερα παιδιά μου. Μου είπαν πως θα το κατεδαφίσουν και το παράτησα. Σ' αυτό το σπίτι βγάλαμε χειμώνα", λέει. Οσο για τη Σοφία Σιδηροπούλου, τη μάνα που ζει τον άρρωστο γιο της, κάνοντας την παραδουλεύτρα, περιφέρεται στη συνοικία με ένα χαρτί. Το χαρτί της πολεοδομίας που της ζήτησε 200.000 για το σπίτι που θα κατεδαφιστεί! "Ζητιάνεψα, για να μαζέψω αυτά τα λεφτά. Δε μας άξιζε τέτοια τύχη, δε μας αξίζει αυτή η μεταχείριση", λέει αποστομωτικά...