Η Βάινι Μπόροους, μια μικροσκοπική μαύρη από το Χάρλεμ, στη δεκαετία του '80 ήταν καλεσμένη της ΟΓΕ σ' ένα της συνέδριο, με την οποία συναντιόμουν συχνά στη Νέα Υόρκη, μ' έμαθε μερικές ιστορικές αλήθειες.

Η ίδια ήταν η πρώτη φοιτήτρια από το Χάρλεμ που έγινε δεκτή στη θεατρική σχολή του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης.

Στα χρόνια της δικής μας γνωριμίας ήταν πρόεδρος των μη κυβερνητικών οργανώσεων στα Ενωμένα Εθνη.

Αυτό δε σήμαινε καθόλου πως είχε εγκαταλείψει την Τέχνη και προσπαθούσε με διάφορους τρόπους να την μπολιάζει μέσα στην πολιτική της ιδεολογία.

Μητέρα ενός αγοριού, σωματώδους και άνεργου, κι ενός κοριτσιού με πολύ μαύρο δέρμα, μαθήτρια τότε στο Λύκειο.

Η Βάινι μου έλεγε ότι υπήρχαν γενιές ολόκληρες, κυρίως μαύρων και προ παντός του Νότου, που ήταν γραμμένες στους καταλόγους των ανέργων. Οι άνεργοι πήγαιναν στις τακτές ημερομηνίες και στέκονταν στην ουρά για να πάρουν το επίδομα ανεργίας.

Η φίλη μου επέμενε ότι τίποτα δεν είναι πιο εξευτελιστικό από αυτό. Γιατί ο άνθρωπος δεν αρνείται να δουλέψει, αλλά τον καθιστούν άνεργο για τους δικούς "τους" σκοπούς.

Μου πήρε καιρό να ανακαλύψω, πρώτον, ποιοι ήταν πίσω από "τους" και δεύτερον, τους σκοπούς.

Και αυτό, μου έλεγε, είναι μόνο η αρχή. Αλλά μια αρχή που την τραβάνε σε μάκρος. Πρέπει να μορφώσουμε το λαό, έλεγε.

Δεν ξέρω αν αναφερόταν στο λαό των μαύρων, των ανέργων ή συνολικά στο λαό.

Αναρωτιέμαι ακόμα μήπως αυτό το πλήθος των ανέργων είναι η βάση πάνω στην οποία πατάει η κεφαλαιοκρατία για να πάει παραπέρα, πιο ψηλά, ενώ θα χοντραίνει από τα περιθώρια του κέρδους.

Αν είναι έτσι, πόσο στέρεη είναι αυτή η βάση;

Ιωάννα ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ