Αν η συνεχής προβολή των ιδιαίτερα υψηλών κερδών που κάποιοι αποκομίζουν από την οδό Σοφοκλέους είναι η "σειρήνα", για να εμπλακούν στον χρηματιστηριακό τζόγο δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, το... "μέλι" βρίσκεται στο νομοσχέδιο για το Χρηματιστήριο που δόθηκε τη Δευτέρα στη δημοσιότητα. Πρόκειται για ένα νομοσχέδιο που στόχος του είναι να προσφέρει στους μεγαλοεπιχειρηματίες ακόμα ευνοϊκότερους όρους εξασφάλισης κεφαλαίων και το οποίο, θεοποιώντας τη χρηματιστηριακή αισχροκέρδεια των λίγων, σπρώχνει τους πολλούς και ανυποψίαστους στα σαγόνια της κερδοσκοπίας του "ναού του καπιταλισμού".

Οταν στις αρχές της δεκαετίας η "Ελληνική Εταιρία Εμφιαλώσεων", η γνωστή θυγατρική της πολυεθνικής Coca-Cola, μεθόδευε την εισβολή της στις αγορές των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, το πρώτο ζήτημα που τέθηκε ήταν η εξεύρεση συμπληρωματικών κεφαλαίων. Οι δρόμοι που μπορούσε να ακολουθήσει ήταν δύο: Ο πρώτος,να απευθυνθεί, όπως και μέχρι τότε, σε κάποια τράπεζα για να εξασφάλιζε τη σχετική χρηματοδότηση. Οι τράπεζες πάντα είναι πρόθυμες να συναλλάσσονται με "καλούς πελάτες" και γι' αυτό, άλλωστε, πάντα έχουν ιδιαίτερα ευνοϊκούς όρους (επιτόκια, περίοδοι χάριτος, χρόνος αποπληρωμής, διακανονισμοί κλπ.) για τη χορήγηση επιχειρηματικών δανείων. Ο δεύτερος,μια και επρόκειτο για επιχείρηση που πληρούσε τους σχετικούς όρους, ήταν να ζητήσει την είσοδό της στο Χρηματιστήριο Αξιών της Αθήνας, ώστε με το δέλεαρ της διανομής ενός μικρού και άνευ σημαντικής ουσίας για την επιχείρηση αριθμού μετοχών, να αντλούσε τα αναγκαία κεφάλαια από το κοινό, με το γνωστό πλέον σύστημα των δημοσίων εγγραφών. Τα επιτόκια των δανείων που πληρώνουν οι επιχειρηματίες στις τράπεζες - για την πρώτη περίπτωση - μπορεί να είναι χαμηλά, όμως λόγος γίνεται για κεφάλαια και τόκους που υπό κανονικές συνθήκες πρέπει να επιστραφούν στο αντίστοιχο πιστωτικό ίδρυμα. Στη δεύτερη περίπτωση, στην επιχείρηση εισρέουν κεφάλαια χωρίς να υπάρχει καμιά απολύτως υποχρέωση επιστροφής τους. Η μοναδική υποχρέωση, που αναλαμβάνει όποιος έχει το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών, είναι να δίνει ετήσιο μέρισμα σε όσους έχουν αποκτήσει μετοχές. Ενα ποσό, που στις περισσότερες περιπτώσεις είναι ιδιαίτερα ευτελές και το οποίο δίνεται όταν, όπως και στο ύψος που θα καθορίσει αυτός που παίρνει τις αποφάσεις. Εντελώς ενδεικτικά ν' αναφέρουμε ότι αν κάποιος αγόρασε στα τέλη του προηγούμενου χρόνου μετοχές της συγκεκριμένης εταιρίας το μέρισμα που πήρε ήταν μόλις γύρω στο 1,1% του ποσού που πλήρωσε για να αποκτήσει τις μετοχές.

Παρά τον όγκο των σελίδων του νομοσχεδίου για το Χρηματιστήριο, η ουσία του κυβερνητικού πονήματος που παρουσίασε τη Δευτέρα ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας, μπορεί να συμπυκνωθεί στα εξής: Οι "εκσυγχρονιστές" αμβλύνουν παραπέρα τα, έτσι κι αλλιώς αμφισβητούμενης αποτελεσματικότητας,κριτήρια για την είσοδο μιας επιχείρησης στο χρηματιστήριο, προκειμένου να θριαμβεύσει, σε ποιοτικά νέα και σε ιδιαίτερα μεγάλη κλίμακα από πλευράς όγκου, η βασική αρχή και η κεντρική ιδέα της ύπαρξης των χρηματιστηρίων, ως ιδρυμάτων άντλησης ιδιαίτερα φτηνών - πολλές φορές και εντελώς δωρεάν - κεφαλαίων από ενδιαφερόμενους μεγαλοεπιχειρηματίες.

Μέχρι τώρα, για όσους θα αποφάσιζαν να αγοράσουν μετοχές κάποιας εισαγόμενης στο Χρηματιστήριο εταιρίας, δείκτης "εξασφάλισης" θεωρούνταν η ύπαρξη κερδών τουλάχιστον για τα πέντε τελευταία χρόνια. Τώρα, θα αρκεί μόνο, η επί τριετία δημοσίευση ισολογισμών. Μέχρι τώρα, δείκτης "φερεγγυότητας" των υπό εισαγωγή εταιριών, παρουσιαζόταν η υποχρέωση των επιχειρηματιών να καταβάλλουν και οι ίδιοι - αναλογικά με το ποσοστό μετοχών που κατέχουν - αντίστοιχα κεφάλαια στα ταμεία της εταιρίας. Τώρα, θα μπορούν να εισάγονται στο Χρηματιστήριο, χωρίς να βάζουν δεκάρα. Μέχρι τώρα "ασφαλιστική δικλείδα", ότι όσοι αγοράζουν μετοχές εισαγομένων στο Χρηματιστήριο εταιριών δε θα ήταν θύματα εκ προμελέτης, υποτίθεται πως αποτελούσε ο όρος της μεγάλης διασποράς των μετοχών στο κοινό. Τώρα, θα αρκεί να έχει μοιράσει ο εκάστοτε μεγαλοεπιχειρηματίας το 5% των μετοχών σε 500 άτομα, ώστε να έχει δικαίωμα να ζητήσει την εισαγωγή του στο Χρηματιστήριο, "προσφέροντας" όσες μετοχές κρίνει πως τον συμφέρει. Με δυο λόγια μέσα στα πιθανά σενάρια των οποίων μπορεί να γίνουμε μάρτυρες, αν "περάσει" το σχετικό νομοσχέδιο, είναι να δούμε κάποιον επιχειρηματία οι δουλιές του οποίου πάνε από το κακό στο χειρότερο, να χαρίζει το 5% των μετοχών του σε 100 συναλλασσόμενους μαζί του και σε 5 γνωστούς του σε καθέναν τους από μία μετοχή (σύνολο μετόχων 500), να δηλώνει στη συνέχεια ότι προτίθεται να εισάγει στο Χρηματιστήριο το 10% ή το 20% ας πούμε των μετοχών της επιχείρησής του να συγκεντρώνει κάποια δισεκατομμύρια και μετά... "πού τον είδατε πού τον απαντήσατε".

Η χρονική στιγμή που διάλεξε η κυβέρνηση να προωθήσει το σχετικό νομοσχέδιο δεν είναι τυχαία. Εχει προηγηθεί μιας ασύλληπτης έκτασης διαφημιστική, ουσιαστικά, εκστρατεία για τα δήθεν οφέλη και τα πλεονεκτήματα που υποτίθεται πως μπορεί να προσδοκά ο μέσος πολίτης από τον χρηματιστηριακό τζόγο. Κύριοι πρωταγωνιστές, πέραν από τους κυβερνώντες, το σύνολο σχεδόν των Μέσων Ενημέρωσης που καθημερινά βομβαρδίζουν για τις ασύλληπτες επιδόσεις που παρουσιάζουν οι δείκτες των τιμών στην οδό Σοφοκλέους, αποσιωπώντας, πλήρως και προκλητικά, το γεγονός ότι δεν υπάρχει κανένα κοινό σημείο ανάμεσα στην εμφανιζόμενη μεγέθυνση των χρηματιστηριακών μεγεθών, με την πορεία της οικονομίας και την πραγματική ανάπτυξη της χώρας, το συμφέρον της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων, την άμβλυνση της πολιτικής σκληρής λιτότητας κ.ο.κ. Αντίθετα, σπέρνουν το "δηλητήριο" του εύκολου κέρδους και του... πονηρού πλουτισμού, σαν δήθεν αντίβαρο στην εφαρμοζόμενη πολιτική και την κλιμάκωση της αντιλαϊκότητάς της, με τρόπο ώστε ορισμένες φορές ανυποψίαστοι αναγνώστες, ακροατές και τηλεθεατές να θεωρούν πως ο χρηματιστηριακός τζόγος είναι κάτι που τους αφορά και ενδιαφέρει προσωπικά. Στην πραγματικότητα το ενδιαφέρον είναι άλλων. Ολων εκείνων, που καθορίζουν το σκοτεινό παιχνίδι της Σοφοκλέους και των οποίων πάγιο μέλημα είναι να αυξάνεται συνεχώς ο αριθμός των "παιχτών", με μοναδικό στόχο να βάζουν στο χέρι όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος από τις όποιες αποταμιεύσεις έχει το πλατύ κοινό στη διάθεσή του. Αποταμιεύσεις, που για μεν τους μεγαλοεπιχειρηματίες μεταμορφώνονται αυτόματα σε κεφάλαιο, ενώ για τους... καταθέτοντες τον οβολό τους μπορεί να γίνουν αέρας!