Από την έναρξη του φετινού καλοκαιριού ως πριν από κάμποσες μέρες, είχαμε μετρήσει πάνω από διακόσιες πυρκαγιές, που αποτέφρωσαν χιλιάδες στρέμματα δασών από τη μια άκρη της χώρας στην άλλη. Η κυβέρνηση βγήκε να πει τότε ότι σβήστηκε τάχα και η τελευταία εστία και να κομπάσει ότι "ο κρατικός μηχανισμός λειτούργησε άψογα". Αμέσως μετά στις φλόγες τυλίχτηκαν ο πανέμορφος Ταϋγετος και ο Ολυμπος. Και τώρα να, η πύρινη λαίλαπα μετέτρεψε σε στάχτη και κάρβουνο την τραγουδισμένη Πεντέλη και τα γύρω δάση της Αττικής. Στον ουρανό πάνω από την Αθήνα, σχηματίστηκε ένα σύννεφο θανάτου. Πού οδηγούμαστε;
Αν αναζητήσουμε την αφετηρία αυτής της συμφοράς, θα τη βρούμε στη χρονολογία μετά το 1950. Τότε που η Ελλάδα είχε παραδοθεί ολοκληρωτικά στις δυνάμεις του μοναρχοφασισμού και της αμερικανοκρατίας, μετά τη στρατιωτική ήττα του ΔΣΕ στο Βίτσι και το Γράμμο. Η ξενοκρατία και η ξενοδουλεία δημιούργησαν το δικό τους "σύστημα αξιών". Γέννησαν τους άρπαγες, τους καταπατητές, τους οικοπεδοφάγους, τους δασοκτόνους, τους πυρπολητές. Απογύμνωσαν τα χωριά απ' τα πιο δουλευτάρικα χέρια, στέλνοντας εκατοντάδες χιλιάδες αγρότες στα σκλαβοπάζαρα του αδηφάγου ξένου κεφαλαίου. Για να παραδώσουν μετά τη γη τους στους υπερεκμεταλλευτές ιδιώτες. Μετέτρεψαν την Αθήνα σε ζούγκλα με τον υπερπληθυσμό, τα τσιμεντένια τέρατα και τα χίλια τόσα άλλα "αγαθά" της άγριας Δύσης.
Το ερώτημα δεν αφορά μόνο τους κομμουνιστές, τους αριστερούς. Αφορά τον κάθε Ελληνα πολίτη. Οπου και αν ανήκει. Στ' αριστερά, στο κέντρο, στα δεξιά. Οφείλουμε να το δούμε. Οι πύρινες γλώσσες δεν κάνουν διακρίσεις. Πρέπει να αντισταθούμε. Αυτή η γη μας, αυτό το έθνος μας, το βγαλμένο από τα κόκαλα των Ελλήνων τα ιερά, πρέπει να ζήσει. Είμαστε περήφανοι για την ιστορία μας., Να γίνουμε πιο ικανοί και με θέληση να φράξουμε το δρόμο στους δασοκτόνους. Να ορθώσουμε την ενωμένη κραυγή μας στις δυνάμεις που οδηγούν το λαό και το έθνος μας στην καταστροφή:
Αλτ! Εδώ δεν έχει άλλο πέρασμα. Εδώ θα πεθάνετε!
Δημήτρης ΚΗΠΟΥΡΟΣ