Να "πετάς" για την Κούβα, που η νικηφόρα επανάστασή της, σχεδόν, σαράντα χρόνια αντιπαλεύει την αμερικανική ιμπεριαλιστική ύαινα, η οποία μηχανεύεται πώς να κατασπαράξει και πάλι τον αγωνιστή κουβανικό λαό. Να συλλογάσαι όσα έχεις διαβάσει και νιώσει για τον απροσκύνητο ηγέτη αυτού του λαού, για τον Τσε - "ιερό" σύμβολο αυτού του λαού και για άλλους επαναστάτες συντρόφους τους, άνδρες και γυναίκες. Και παράλληλα, να διαβάζεις ένα βιβλίο για τους νεκρούς και ζώντες επαναστάτες της δικής σου πατρίδας, τους κυνηγημένους από την ίδια ύαινα. Να μια τυχαία σύμπτωση που, τελικώς, παρά την πίκρα που άφηνε το βιβλίο για τον αδικαίωτο αγώνα των επαναστατών της δικής σου πατρίδας, μέσα από την επαληθευμένη από τη ζωή και την ιστορία ποιητική ρήση "τίποτα δεν πάει χαμένο", στην προοπτική του μέλλοντος πρόβαλε άσβηστη η ελπίδα.

"Ασβηστη ελπίδα",είναι και ο τίτλος και το αισιόδοξο μήνυμα του του τελευταίου βιβλίου του αγωνιστή της ΕΑΜικής Αντίστασης και μαχητή του ΔΣΕ Νίκου Κυτόπουλου (εκδόσεις "Εντός"), με το οποίο ολοκληρώνεται η μυθιστορηματική τριλογία του, με θέμα τους πόθους και τα πάθη του λαού μας τα τελευταία πενήντα χρόνια: Το έπος της Εθνικής Αντίστασης ("Ο μεγάλος ανήφορος", πρώτο μέρος της τριλογίας, 1957), οι απηνείς διώξεις των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης ("Η δοκιμασία", δεύτερο μέρος, 1983) και τέλος η έσχατη πορεία των μαχητών του ΔΣΕ από τον Εβρο στο Γράμμο, τα "σισύφεια" μαρτύριά τους, η ηρωική "έξοδός" τους, το μεγάλο ΟΧΙ τους ("Ασβηστη ελπίδα"). Η "Ασβηστη ελπίδα" (η έκδοση (συμπίπτει με τα πενήντα χρόνια από τη λήξη του εμφυλίου πολέμου που θέλησε ο αγγλοαμερικανικός ιμπεριαλισμός και οι ντόπιοι λακέδες του) συνταράσσει τον αναγνώστη. Οχι μόνο με τη βιωματική αλήθεια (και αυτοβιογραφική, αφού ο κεντρικός ήρωας, ο Φάνης εν πολλοίς "εικονίζει" τον συγγραφέα). Αλήθεια που "απαθανατίζει" μορφές αγωνιστών, τον πρότερο βίο, το χαρακτήρα, τον καθημερινό ηρωισμό και αυτοθυσία τους, ακόμα και ανεκπλήρωτους, πανώριους έρωτές τους. Αλήθεια που "απαθανατίζει" τον εχθρό. Πρόσωπα σιχαμερά, μα και στρατιώτες - παιδιά του λαού - θύματα επίσης του αδελφοκτόνου πολέμου, που δεν τους άφησε να τραγουδήσουν μαζί με τους μαχητές του ΔΣΕ τον "Υμνο της Συναδέλφωσης". Αλήθεια, που με πόνο αλλά και κριτική τόλμη προσωποποιεί και το στοιχείο του κακού στο εσωτερικό των αγωνιστών, διατηρεί άσβηστη την ελπίδα...

Αρ. ΕΛΛΗΝΟΥΔΗ