Ζαλισμένη από τα πανηγύρια που έχουν στηθεί στη Ρηγίλλης λόγω των γκάλοπ, η ηγεσία της ΝΔ δεν παραλείπει να ανταποκρίνεται στα καθήκοντά που της έχουν τεθεί "άνωθεν", προκειμένου να αποδείξει ότι θα είναι άξια κυβέρνηση. Από αυτό το πρίσμα αντιμετωπίζει και το κίνημα για την Παιδεία. Από τη μια προσπαθεί να βοηθήσει την κυβέρνηση να "εκτονώσει" την κατάσταση και από την άλλη να μην ξεσπάσει πάνω της η οργή των μαθητών και των εκπαιδευτικών.

Ποτέ ο Κ. Καραμανλής δεν ήθελε "δυναμικές κινητοποιήσεις", "κοινωνική αναταραχή", ούτε "μορφές διαμαρτυρίας που στρέφονται κατά του κοινωνικού συνόλου". Ποτέ, εξάλλου, δε βγήκε να υποστηρίξει ανοιχτά τον αγώνα των μαθητών, αλλά διαρκώς επιδιώκει να τον "κοντύνει", να τον υπονομεύσει. Αλλά και επί της ουσίας καθόλου δε διαφωνεί με τη γραμμή πλεύσης της κυβέρνησης Σημίτη ούτε με την αντιμεταρρύθμιση Αρσένη. Το μόνο που θέλει επιπλέον, περισσότερο για να διαφοροποιηθεί και να πλειοδοτήσει, είναι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Η "κριτική" του εξαντλείται στην "αποσπασματικότητα" και "επιπολαιότητα" της αντιδραστικής μεταρρύθμισης.

Αντιλαμβάνεται, όμως, πολύ καλά η ΝΔ ότι δεν μπορεί να βρεθεί ξεκάθαρα δίπλα στην κυβέρνηση, γιατί θα την παρασύρει η νεανική αγανάκτηση και οργή. Γι' αυτό επιχειρεί να γλιτώσει με την πρόταση για "διάλογο" - διάλογο ο οποίος εννοείται θα γίνει πάνω στην κοινά αποδεκτή νεοφιλελεύθερη πολιτική των δύο μεγάλων κομμάτων.

Πολύ σύντομα στη Ρηγίλλης θα καταλάβουν ότι δεν είναι μονοσήμαντη η έκφραση της δυσαρέσκειας...