Στα τέλη Σεπτέμβρη, ανέκυψε εκτράχυνση στις σχέσεις Τουρκίας - Συρίας: η Αγκυρα αξίωσε να της παραδοθεί ο Κούρδος ηγέτης, Αμπντουλάχ Οτσαλάν, και κώφευσε στις εκκλήσεις για διάλογο της άλλης πλευράς, συγκεντρώνοντας χιλιάδες στρατιώτες στη μεθόριο και εξαπολύοντας εκστρατεία παραβιάσεων του συριακού εναέριου χώρου. Η Συρία κατηγόρησε το Ισραήλ ότι υποκινούσε την κρίση, η κυβέρνηση Νετανιάχου αρνήθηκε την ανάμειξη, ενώ στην κρίση αναμείχθηκαν κατά σειρά η Αίγυπτος με διαμεσολαβητική πρωτοβουλία, η Λιβύη με απειλές προς την Τουρκία, και το Ιράν με επικλήσεις "ηρεμίας". Οι ΗΠΑ έμειναν αμέτοχες. Ο Τούρκος πρωθυπουργός Μ. Γιλμάζ κλιμάκωσε τις πιέσεις θέτοντας τελεσίγραφο 45 ημερών για την παράδοση Οτσαλάν, απειλώντας με στρατιωτική αντιπαράθεση. Η Συρία απάντησε, μουδιασμένα, ότι ο Οτσαλάν "δε βρίσκεται στο έδαφός της". Κι ο Μ. Γιλμάζ στράφηκε στη Ρωσία, αξιώνοντας έκδοσή του από εκεί ακόμη και επισήμως (27/10). Η Μόσχα απάντησε πως "δεν είχε πληροφορίες" σχετικά.

Παράλληλα, η Τουρκία οργίστηκε από τη φιλοξενία στη Ρώμη της συνεδρίασης του κουρδικού εξόριστου Κοινοβουλίου, κατά την οποία Ιταλοί και Κούρδοι βουλευτές συμφώνησαν σε σχέδιο δράσης που θα περιλαμβάνει την προώθηση του Κουρδικού στον ΟΗΕ, τη σταδιακή αναγνώριση των κουρδικών αρχών από τους διεθνείς οργανισμούς και τη σύγκληση διεθνούς διάσκεψης για την προώθηση του διαλόγου. Ανακάλεσε προσωρινά τον πρεσβευτή της, προκαλώντας "τη λύπη" της ιταλικής διπλωματίας.

Τη στιγμή ακριβώς που το "κρυφτούλι" του Κούρδου ηγέτη έδειχνε να ξεχνιέται, προέκυψε η είδηση: ο Απο "συνελήφθη" και "τέθηκε υπό περιορισμό" στην Ιταλία, την Πέμπτη 12 του Νοέμβρη. Ακολούθησε μια μανιασμένη διπλωματική (sic) προσπάθεια της Αγκυρας να εκδοθεί στην Τουρκία, που η Ρώμη αρνήθηκε, αφού βάσει της νομοθεσίας της δεν μπορεί να εκδώσει οποιονδήποτε υπόδικο αντιμετωπίζει θανατική ποινή. Την 16η του Νοέμβρη έγινε γνωστό ότι ο Οτσαλάν μετέβη στην Ιταλία μετά από γραπτή πρόσκληση 50 Ιταλών βουλευτών για να "αρχίσει διάλογος όσον αφορά το Κουρδικό", κάτι που ουδέποτε συνέβη. Η μαζική κινητοποίηση των Κούρδων στην Ευρώπη, βέβαια, απέτρεψε την έκδοσή του στη Γερμανία, που αρνήθηκε να της παραδοθεί για να δικαστεί. Αλλά από την άλλη, ουδείς Ευρωπαίος ηγέτης τόλμησε να πιέσει πραγματικά για "διεθνοποίηση" του Κουρδικού.

Η δήλωση του Ιταλού πρωθυπουργού περί "ευρωπαϊκής διάστασης" του Κουρδικού ανασκευάστηκε ταχύτατα όταν η Αγκυρα επέβαλε ένα άτυπο εμπορικό εμπάργκο που κόστισε μέσα σε ενάμιση μήνα πάνω από 200 εκατομμύρια δολάρια σε ιταλικές επιχειρήσεις, και το ζήτημα έγινε αίφνης "τεχνικό". Συνέτεινε η πίεση των ΗΠΑ λόγω του "τρομοκρατικού παρελθόντος" του Οτσαλάν, μια πρόφαση που λειτουργεί ως προπέτασμα για το γεγονός ότι η "γεωπολιτική σημασία" της Τουρκίας επιβάλλει προς το παρόν να κρατηθεί αρραγής.

Ο Οτσαλάν, που προσέβλεπε σε "πολιτικό διάλογο" με την Αγκυρα, ανακάλυψε, παρά τις δηλώσεις του περί "αποκήρυξης εγκληματικών πράξεων" από συντρόφους του στο ΡΚΚ (!) και την οικειοθελή "αποχώρησή του" από την ηγεσία της οργάνωσης, ότι η άλλη πλευρά δεν ήθελε να ακούσει. Παρέμεινε, ως το τέλος του 1998, στην Ιταλία, περιμένοντας...

Μπ. Γ.