Δυνατές συγκινήσεις πολιτικών αλλαγών βραχείας διάρκειας. Κάπως έτσι θα μπορούσε να συνοψίσει κανείς με λίγες λέξεις το στίγμα των γεγονότων της περασμένης χρονιάς στην Ινδονησία. Η αποχώρηση του επί 30 και βάλε χρόνια Προέδρου Σουχάρτο από την ενεργό πολιτική σκηνή, συνοδεύτηκε με τα τραγούδια και τα συνθήματα νίκης των εκατοντάδων χιλιάδων φοιτητών και των πολιτών που ζητούσαν την πραγματοποίηση ευρέων μεταρρυθμίσεων. Ομως, το αντίτιμο, (τουτέστιν εκατοντάδες νεκροί κατά τη διάρκεια των αιματηρών ταραχών της περασμένης άνοιξης), φαίνεται πως δεν ήταν αρκετό. Αυτό που εισέπραξαν ήταν ένας άλλος "Βεζίρης" στη θέση του Βεζίρη, καθώς η ανάληψη του προεδρικού θώκου από τον Τζ. Μπ. Χαμπίμπι περιορίστηκε στην αλλαγή προσώπου και όχι πολιτικής. Ο στυγνός έλεγχος της πολιτικής ζωής, η κυριαρχία του στρατού σε κάθε πτυχή της ινδονησιακής κοινωνίας, η οικονομική κρίση που πλήττει τις μεγάλες μάζες της τέταρτης πολυπληθέστερης χώρας του κόσμου, παραμένουν παράγοντες που επιδρούν και θα επιδράσουν ουσιαστικά σε οιαδήποτε εξέλιξη. Ετσι, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο πως η νέα χρονιά θα βρει την τέταρτη πολυπληθέστερη χώρα του κόσμου μπροστά σε καταιγιστικές εξελίξεις και ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα με κορυφαίο την ανάγκη ανατροπής του σαθρού παλιού κατεστημένου. Και όπως προβλέπουν οι πολιτικοί σχολιαστές, εντός και εκτός Ινδονησίας, η ένταση θα ανέβει κατακόρυφα στις αρχές του ερχόμενου Ιούνη. Τότε, (7/6/99), που οι Ινδονήσιοι θα κληθούν στις κάλπες για να εκλέξουν, τυπικά τουλάχιστον, νέους κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους τους, συνειδητοποιώντας για μία επιπλέον φορά πόσο ασφυκτικά "δεμένα" είναι τα χέρια τους από το Σύνταγμα της τυραννικής εποχής Σουχάρτο...

Μια αναδρομή στα πολιτικά και οικονομικά πεπραγμένα της περασμένης χρονιάς, βοηθά να βγάλουμε λίγο καλύτερα συμπεράσματα.

Ο πρώτος κακός οιωνός της κλιμακούμενης οικονομικής κρίσης, εμφανίζεται στις 6 Γενάρη,οπότε η ρουπία (εθνικό νόμισμα Ινδονησίας) κατρακυλά ασταμάτητα στις διεθνείς χρηματαγορές. Η ισοτιμία με το δολάριο φθάνει τις 8.400, και ο υπουργός "Ανθρώπινου Δυναμικού", Αμπντούλ Λατίφ, προβλέπει διπλασιασμό των ανέργων και μείωση των ρυθμών οικονομικής ανάπτυξης από 7,5% σε 4%... Λίγο μετά (15\1\98), ο Σουχάρτο υπογράφει συμφωνία με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο υπό τους σκληρούς όρους λιτότητας και περαιτέρω εξασθένησης της μεγάλης μάζας των φτωχών Ινδονήσιων. Παρά το ξέσπασμα φοιτητικών αντικυβερνητικών διαδηλώσεων και αιματηρών επεισοδίων, ο Πρόεδρος Σουχάρτο επανεκλέγεται στις 10 Μάρτη,οξύνοντας ακόμη περισσότερο τα ήδη τεταμένα πνεύματα. Μέρα με τη μέρα, οι λεηλασίες, οι ταραχές, οι συγκρούσεις αντικυβερνητικών πολιτών και φοιτητών με τις δυνάμεις ασφαλείας αυξάνονται, ώσπου στις 15 Μάη,τουλάχιστον 230 άτομα σκοτώνονται στη διάρκεια πυρκαγιάς σε λεηλατημένο εμπορικό κέντρο της Τζακάρτας. Οι καταιγιστικές εξελίξεις οδηγούν στην αποχώρηση του Σουχάρτο από την ενεργό πολιτική σκηνή στις 21 Μάη.Ωστόσο, ο στυγερός δικτάτορας εξακολουθεί, ακόμη και μετά από 32 χρόνια τυραννίας, να κινεί τα νήματα της πολιτικής και οικονομικής ζωής της χώρας του από την πολυτελή έπαυλη, μέσω του αντικαταστάτη του, Προέδρου Τζ. Μπ. Χαμπίμπι.

Ο "νέος" Πρόεδρος επιχειρεί να κατευνάσει τις λαϊκές αντιδράσεις, παραχωρώντας "ψίχουλα" πολιτικών μεταρρυθμίσεων και άροντας την απαγόρευση σε λίγα κόμματα της αντιπολίτευσης. Η πολιτική του θυμίζει έντονα το καθεστώς Σουχάρτο, κάτι που δε θα μπορούσε να αποφευχθεί, μιας που ο ίδιος εξακολουθεί να στηρίζεται άμεσα από τους παλιούς πολιτικούς και στρατιωτικούς "στυλοβάτες" του προκατόχου του. Η Παγκόσμια Τράπεζα βάζει το "χέρι" της, για μία ακόμη φορά, και επιχειρώντας να "πριμοδοτήσει" οικονομικά τον "νέο" Πρόεδρο, παραχωρεί δάνειο ύψους 1 δισ. δολαρίων.

Την 1η Ιούνη η κυβέρνηση του Προέδρου Χαμπίμπι ανακοινώνει ότι θα διερευνήσει τις... κατηγορίες διαφθοράς στη διάρκεια διακυβέρνησης της χώρας από τον Σουχάρτο, αλλά οι φοιτητές συγκεντρώνονται έξω από το Κοινοβούλιο διεκδικώντας την παραπομπή του Σουχάρτο σε δίκη. Στο μεταξύ (17 Ιούνη) η ισοτιμία ρουπίας - δολαρίου κατεβαίνει στις 17.000! Στις 28 Οκτώβρη,πάνω από 10.000 φοιτητές ζητούν και την παραίτηση του Χαμπίμπι ενώ στις 6 Νοέμβρη κλιμακώνονται οι ταραχές και διαδηλώσεις σε κάθε μεγάλο αστικό κέντρο της χώρας. Λίγες μέρες μετά (13 Νοέμβρη), 30.000 άνδρες των δυνάμεων ασφαλείας ρίχνουν βροχή δακρυγόνων και πυρών σε πλήθος χιλιάδων νεαρών διαδηλωτών σκοτώνοντας πάνω από εννιά άτομα και τραυματίζοντας δεκάδες άλλους. Τέλη Νοέμβρη, η Λαϊκή Εθνοσυνέλευση (που συγκροτείται σε μεγάλο βαθμό από τις "μαριονέτες" του παλιού Προέδρου) αποφασίζει τη διεξαγωγή νέων κοινοβουλευτικών εκλογών στις 7 Ιούνη 1999. Παράλληλα, ψηφίζεται και μια σειρά ρυθμίσεων (όπως περιορισμοί στις εξουσίες του νέου Προέδρου, διακηρύξεις για σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και άλλα 12 νομοσχέδια επιφανειακού πολιτικού ρεφορμισμού), με σκοπό να ριχτεί "σκόνη" στα μάτια των Ινδονήσιων που αντιδρούν υπό το κράτος της στρατιωτικής και αστυνομικής βίας.

Ωστόσο, το ποτάμι της λαϊκής οργής εξακολουθεί να φουσκώνει. Η οικονομική κρίση γίνεται ολοένα και χειρότερη, με αποτέλεσμα να γνωρίζουν έξαρση όχι μόνον οι αντικυβερνητικές κινητοποιήσεις αλλά και οι θρησκευτικές ταραχές μεταξύ Μουσουλμάνων, Χριστιανών και Βουδιστών. Ως εκ τούτου, στις αρχές Δεκέμβρη δεκάδες καθολικοί, βουδιστικοί ναοί και τζαμιά πυρπολούνται στις επαρχίες της χώρας, ενώ οι φοιτητές επιμένουν να υψώνουν κραυγή ελευθερίας και δικαιοσύνης.

ΔΕΣ. ΟΡΦ.