"Η ανθρώπινη ζωή είναι υπέρτατη αξία". Αλλά, ως ποιο σημείο, η περίπτωση των Κούρδων μεταναστών - πολιτικών προσφύγων υπάγεται στη συγκεκριμένη αρχή; Στην περίπτωση του κουρδικού λαού, που διώκεται από κράτη και κυβερνήσεις, μπορεί αυτή η αρχή, να εξυπηρετήσει το σκοπό της και να λειτουργήσει σαν αυτόματος μηχανισμός προστασίας του αγαθού της ζωής;

"Ζωή": Στην περίπτωση των Κούρδων της πλατείας Κουμουνδούρου, για να αναφερθώ σε παράδειγμα πολύ γνώριμο και εξαιρετικά οδυνηρό, οι συνθήκες διαβίωσής τους, η ύπαρξή τους, όπως επαναλαμβανόταν στα διαδοχικά 24ωρα, απαξιωμένη και περιττή από το επίσημο κράτος, ελάχιστη συνάφεια έχει προς τα πραγματικά στοιχεία της έννοιας "ζω". Μόνον "αναπνέω" και ανανεώνω με τις ανάσες μου την παραμονή μου στον κόσμο των ζώντων όντων. Μόνο "ζωή" με τη στενή έννοια. Μόνον ανάσα.

"Ανθρώπινη": Ζωή ανθρώπινη, μόνον επειδή ο φορέας αυτής της ζωής είναι άνθρωπος, δηλαδή πλάσμα γεννημένο από ανθρώπινη μήτρα.

Για ποιους η ανθρώπινη ζωή συνιστά υπέρτατη αξία;

Ολες οι ανθρώπινες ζωές αποτελούν υπέρτατη αξία;

Ετσι θα έπρεπε.

Η ζωή είναι μέγεθος απόλυτο, όχι συγκρίσιμο και σχετικό.

Ομως, οι διεθνείς συνθήκες και συμβάσεις, οι διεθνείς κανόνες δικαίου, σαν να έβαλαν στο περιθώριο των κειμένων τους τέτοιες ζωές. Σαν να μην πρόβλεψαν με τις διατάξεις τους τέτοιες περιπτώσεις... Τέτοιες ζωές είναι ζωές, χωρίς ιδιαίτερο σκοπό, χωρίς ιδιαίτερη σημασία.

Αποτελούν το περιθώριο των ανθρωπιστικών αρχών. Η ζωή είναι μέγεθος συγκρίσιμο, όχι απόλυτο.

Ο Κούρδος μετανάστης - πρόσφυγας έχει βαθιά συλλάβει το πραγματικό νόημα των νομοθετικών κειμένων για τα ανθρώπινα, κοινωνικά, ατομικά δικαιώματα.

Βιώνει, συντριπτικά, την αληθινή νομοθετική βούληση, αυτή που αντανακλά την αληθινή πολιτική βούληση.

Αντιλαμβάνεται ότι η ζωή του, η συγκεκριμένη ζωή, δεν αποτελεί αγαθό δεκτικό προστασίας, αλλά αγαθό προς άμεση κατανάλωση.

Και πυρπολεί τις εφησυχασμένες συνειδήσεις μας.

Και τις μαύρες σελίδες της ιστορίας.

Ζητάει, η κουρδική ζωή να γίνει ανθρώπινη.

Ζητάει, η ζωή να γίνει ανθρώπινη.

Με λαμπαδιασμένα κορμιά, με πυρπολημένες ψυχές, με δόντια σφιγμένα, οι Κούρδοι άνθρωποι προσφέρουν θυσία στα θηρία του πολέμου τη ζωή, που οι "ανθρωπιστές" δεν τους αναγνωρίζουν.

Χαράζουν με τα καμένα αχνάρια τους βαθιές ουλές στο πρόσωπο της ιστορίας, για να αναγνωρίζεται η ντροπή. Για να μην ξεχνιέται.

Ελένη ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ