Είναι γνωστά τα προβλήματα εθνικής ασφάλειας της Ελλάδας, ιδιαίτερα μετά την επιβολή της Νέας Τάξης. Συνήθως τα αντιμετωπίζουμε από την άποψη της συναίνεσης έως υπόταξης της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας στα κελεύσματα των ισχυρών ιμπεριαλιστικών μιλιταριστικών δυνάμεων. Είναι γνωστή η διαπίστωση ότι η Ελλάδα έγινε ξέφραγο αμπέλι παράνομων δραστηριοτήτων, με κορύφωση το εμπόριο όπλων, την πορνεία και τα ναρκωτικά. Εναντι όλων αυτών των δραστηριοτήτων που συμπυκνώνονται στις επιδιώξεις των ισχυρών της Νέας Τάξης και των θεσμοθετημένων οργάνων της (ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΔΕΕ) υπάρχει ή καλύτερα πρέπει να υπάρχει και ένα μέτωπο κοινωνικών δυνάμεων με κύρια δύναμη την εργατική τάξη. Η σύμπραξη αυτή είναι ό,τι το καλύτερο για ένα ευρύ κοινωνικό μέτωπο που συναντιέται με τις ρίζες του κινήματος ειρήνης και συγχωνεύεται με αυτό. Σ' αυτή την ευρεία κοινωνική αντίσταση, έχει κύριο ξεχωριστό ρόλο η εργατική τάξη ως η "νέα εθνικά ιθύνουσα τάξη της κοινωνίας".

Αυτός ο ξεχωριστός της ρόλος συνδέεται και με το μεγάλο ζήτημα της εθνικής ασφάλειας. Εξηγούμαι: Το όλο ζήτημα της εθνικής ασφάλειας περιλαμβάνει το σύνολο των υλικών υπάρξεων και οικονομικών δυνατοτήτων της χώρας καθώς και το σύνολο των επιστημονικών της γνώσεων, του καλλιτεχνικού της επιπέδου και των πολιτιστικών της παραδόσεων. Δηλαδή περιλαμβάνει το σύνολο της υλικής, ηθικής και πνευματικής της υπόστασης. Εάν αυτά εξαλειφθούν τότε εξαλείφεται η εθνική υπόσταση της χώρας και δεν υπάρχει πλέον ζήτημα εθνικής ασφάλειας. Στη βάση όλου αυτού του εθνικού πλούτου υπάρχει μια διαδικασία παραγωγής και ανάπτυξης που τον αυξάνει ποσοτικά και ποιοτικά. Ο νους αυτής της διαδικασίας σε όλα τα επίπεδα είναι ο άνθρωπος, ο μη ιδιωτικά προσποριζόμενος άνθρωπος. Είναι ο άνθρωπος που ο προσπορισμός του καθορίζεται από το συνολικό αποτέλεσμα της εργασιακής διαδικασίας. Το σύνολο αυτών των συλλογικά εργαζομένων ανθρώπων αποτελεί την εργατική τάξη. Είναι η κοινωνική τάξη που οι άνθρωποί της αναλαμβάνουν να λειτουργήσουν, να αναπτύξουν και να διαφυλάξουν το συνολικό πλούτο για λογαριασμό της κοινωνίας (εργοστάσια, κτίρια, επιχειρήσεις, πλοία, λιμάνια, γη, συγκοινωνίες, δρόμοι, επικοινωνίες κλπ., κλπ. ).

Τι γίνεται όταν αυτά τα νευραλγικά στοιχεία του εθνικού πλούτου, δίνονται στον ιδιωτικό προσπορισμό, δηλαδή στην ιδιωτική εκμετάλλευση; Πόσο π. χ. ασφαλές μπορεί να είναι ένα έθνος όταν λιμάνια, τηλεπικοινωνίες, αγροτική γη και στρατηγική βιομηχανία δίνονται για να λειτουργήσουν στους κάθε λογής μπιζναδόρους; Περισσότερο, τι είδους ασφάλεια υπάρχει όταν οι μετοχές αυτού του ιδιωτικοποιημένου εθνικού πλούτου βρίσκονται σε ανεξέλεγκτα χέρια διεθνών οικονομικών πρακτόρων; Η λογική απάντηση είναι ότι ουδεμία ασφάλεια υπάρχει. Ακόμη κι αν η χώρα γινόταν ταυτόσημη αχτίδα του ήλιου με συνεχή παραγωγική λάμψη, ακόμη και τότε οι κάθε λογής μετοχικοί τζογαδόροι και μπιζναδόροι θα την έκλεβαν να την πάνε σε ένα μέρος που θα τους απέφερε περισσότερα κέρδη. Εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα της εθνικής ασφάλειας ως ένα κατ' εξοχήν κοινωνικό πρόβλημα. Η ποιότητά του είναι ευθέως ανάλογη με την παραμονή του στα χέρια των εργαζομένων που ο προσπορισμός τους καθορίζεται από τη συλλογική λειτουργία και το αποτέλεσμά της. Να γιατί ο ρόλος της εργατικής τάξης, των εχόντων δηλαδή σχέση μισθωτής εργασίας, είναι καθοριστικός στην εθνική ασφάλεια και στη διαφύλαξη της ειρήνης. Οταν η λεγόμενη ιδιωτική πρωτοβουλία πιέζει τους εργαζόμενους να εργαστούν με όρους μαύρης εργασίας λαθρομεταναστών και ναυτεργατικούς όρους Φιλιππινέζων, τότε διαμορφώνουν μια μάζα νεοραγιάδων που αδιαφορεί για την εθνική της υπόσταση. Οταν το αίσθημα εθνικής ασφάλειας σταματά, τότε σταματά και η ίδια η εθνική ασφάλεια. Τότε η "νέα εθνικά ιθύνουσα τάξη της κοινωνίας", η εργατική τάξη, ανυψώνεται σε κυρίαρχη κοινωνική δύναμη. Ο εργατικός έλεγχος στην παραγωγή επιβάλλεται ως αναγκαία ιστορική πράξη στο όνομα της κοινωνίας.