Δεκάξι μέρες έχουν περάσει από τότε, που μπήκε σε λειτουργία η πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ ενάντια στους λαούς της Γιουγκοσλαβίας, σπέρνοντας το θάνατο, τον τρόμο και καραβάνια προσφύγων. Δεκάξι μέρες, που ολόκληρη η ανθρωπότητα παρακολουθεί συγκλονισμένη τους αφέντες της "νέας τάξης" να δολοφονούν εν ψυχρώ αμάχους για χάρη της "αξιοπιστίας" της "συμμαχίας των δολοφόνων". Δεκάξι μέρες και κάποιοι επιχειρούν να μας υποβάλουν την ιδέα ότι πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τον πόλεμο! Λες και είναι υπόθεση ρουτίνας να βλέπεις κάθε μέρα να πεθαίνουν από τους βομβαρδισμούς όλο και περισσότεροι άνθρωποι. Κάποιοι θέλουν να μας πείσουν ότι είναι καλύτερα για όλους και για τα "εθνικά συμφέροντά" μας, αν σκύψουμε το κεφάλι, αν πάμε με το μέρος των "ισχυρών προστατών", αν πάψουμε να είμαστε "συναισθηματικοί", αν κρατήσουμε "ίσες αποστάσεις", αν βολευτούμε με την ιδέα ότι "δεν είμαστε μέρος του προβλήματος", ότι, στο τέλος τέλος, δε μας "αφορά άμεσα".

Δεν είναι, βέβαια, η πρώτη φορά που ο ελληνικός λαός έχει απέναντί του τους ραγιάδες, τους κολαούζους των εκάστοτε ισχυρών, οι οποίοι έχουν στη διάθεσή τους και τα "μεγάλα μέσα". Ομως, ποτέ μα ποτέ δεν μπόρεσαν να γονατίσουν την ψυχή του, να εξαγοράσουν την περηφάνια του, να δαμάσουν το αγωνιστικό του φρόνημα. Ούτε και τώρα θα τα καταφέρουν. Μέρες του Πάσχα και ο ελληνικός λαός είναι στους δρόμους, στις πορείες και στις διαδηλώσεις, για την ανάσταση όχι μόνο τη δική του αλλά όλων των λαών. Ο Γολγοθάς της "νέας τάξης" δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ.