Η ειδική ρύθμιση για τη διαδικασία διορισμού μιας μερίδας των αναπληρωτών, που ψηφίστηκε πρόσφατα, διαλύει σε μεγάλο βαθμό αυταπάτες, που καλλιεργήθηκαν σε ένα κομμάτι αδιόριστων εκπαιδευτικών, με την αντίληψη των συμβιβασμών και του μικρότερου κακού. Γιατί η ειδική ρύθμιση που ψηφίστηκε, από τη μια δεν αφορά όλους τους δικαιούχους, κι από την άλλη αυτούς που υποτίθεται ότι βοηθά, στην πραγματικότητα τους κρατά αιχμάλωτους, καθώς υποχρεώνονται, προτού διοριστούν, να εργάζονται ως αναπληρωτές όποια στιγμή και όπου τους ζητήσει το υπουργείο Παιδείας. Αλλιώς θα διαγραφούν οριστικά από τους πίνακες διοριστέων. Ας βγάλουν όλοι λοιπόν τα συμπεράσματά τους.

Το ΚΚΕ, αλλά και η ΔΕΕ, η παράταξη που υποστηρίζει στο κίνημα των εκπαιδευτικών, μένουμε σταθεροί στο αίτημα για τη διατήρηση της επετηρίδας, γιατί πιστεύουμε ότι αποτελεί εμπόδιο στις νέες αντιδραστικές εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών και στην αποσύνδεση πτυχίου και εργασιακών δικαιωμάτων. Το πρόβλημα δεν είναι συντεχνιακό, μιας ομάδας ανθρώπων, αλλά πολιτικό, που αφορά το μέλλον του εκπαιδευτικού και του σχολείου. Η κατάργηση της επετηρίδας συνδέεται με την πρόθεση να βρεθεί ο εκπαιδευτικός σε καθεστώς "ομηρίας" και τελικά να χειραγωγηθεί, μέσα από τη διαδικασία του διορισμού, την "αξιολόγηση" και την κατάργηση της μονιμότητας. Συνδέεται επίσης με την αντιεκπαιδευτική πολιτική της αποψίλωσης του μαθητικού πληθυσμού και άρα της μείωσης των διορισμών. Οσοι, λοιπόν, αποκρύβουν πως σχετίζεται το πρόβλημα με τη στρατηγική πρόθεση για αντιδραστική αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης, δε συντελούν στη λύση του, αντίθετα. Γιατί η λύση βρίσκεται στην πολιτική υπεράσπιση του δωρεάν χαρακτήρα της δημόσιας εκπαίδευσης, στην ποσοτική και ποιοτική διεύρυνση του βασικού σχολείου. Θα έρθει τόσο γρήγορα όσο κατανοείται από πλατιά λαϊκά στρώματα ότι οι αλλαγές στο διορισμό των εκπαιδευτικών σχετίζονται με τη μορφωτική υποβάθμιση και τη χειραγώγηση των παιδιών τους, όσο περισσότερο συνειδητοποιείται η ανάγκη μιας άλλης πολιτικής. Δεν είναι, επομένως, κάποιο προβληματάκι μιας μικρής ομάδας της κοινωνίας, των αναπληρωτών, που αντιτίθεται τάχα στο συμφέρον του κοινωνικού συνόλου.

Αναρωτιέται κανείς: Τι βγήκε τελικά από τους αγώνες που έγιναν; Ας μη βιαστούμε να κρίνουμε τους αγώνες σαν κάτι που τελείωσε. Ηδη βέβαια κάποια αποτελέσματα διαφαίνονται, όπως η σχεδιαζόμενη για φέτος αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, που κάτω από τη δυναμική των κινητοποιήσεων δεν προχώρησε. Αλλά και οι αλληλοαναιρούμενες εγκύκλιοι για τη Β Λυκείου και το γεγονός πως δεν έχουν ακόμα κατατεθεί μια σειρά νομοσχέδια έτοιμα από καιρό, για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, την ειδική αγωγή κλπ., όλα δείχνουν πως οι αγώνες δεν αφήνουν την κυβέρνηση να εφαρμόσει απρόσκοπτα την αντιεκπαιδευτική αυτή μεταρρύθμιση. Αρα τα πράγματα βρίσκονται σε εξέλιξη, έχουν μια αλληλουχία και είναι βέβαιο πως αν οι αγώνες συνεχιστούν, με καλύτερο συντονισμό και με προσανατολισμό στον πυρήνα της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής, θα δημιουργηθεί σημαντικό αντίβαρο. Γιατί το αποτέλεσμα από τους αγώνες όλων όσοι θίγονται από την κυρίαρχη πολιτική εξαρτάται από τον προσανατολισμό τους, από την ενότητα στην οργάνωση και τους στόχους της πάλης και βέβαια τους πολιτικούς συσχετισμούς που διαμορφώνονται γενικότερα στην κοινωνία. Αυτό που κάθε κυβέρνηση υπολογίζει είναι το πολιτικό κόστος, που έρχεται μέσα από τους αγώνες και καταγράφεται κι εκλογικά, κι όχι κάποια άλλη διαδικασία. Γι' αυτό όσες φορές έγινε διάλογος με το υπουργείο Παιδείας, που δεν πατούσε σε αιτήματα που ενιαία το κίνημα παιδείας διατράνωνε, ήταν αναποτελεσματικός και σε βάρος τελικά του κινήματος. Τέτοιοι διάλογοι που έγιναν με την ηγεσία των αναπληρωτών, τη ΔΟΕ και την ΟΛΜΕ, χρησιμοποιήθηκαν σαν άλλοθι από την κυβέρνηση, όταν για παράδειγμα είχε γενικά στριμωχτεί από τις μαθητικές κινητοποιήσεις που αμφισβητούσαν τον πυρήνα των νόμων: Τι σχολείο τελικά διαμορφώνεται. Την ώρα που το Συντονιστικό των μαθητών απαιτούσε την κατάργηση συνολικά του Ν.2525 κι απαντούσε ότι είναι υπέρ της επετηρίδας σε προβοκατόρικες ερωτήσεις για το αν με αυτό το σύστημα βγαίνουν καλοί καθηγητές (βλ. συνεντεύξεις Γαβρήλου Τσαρκαντόγλου σε αθηναϊκές εφημερίδες), οι ηγεσίες των εκπαιδευτικών συναντούσαν τον υπουργό Παιδείας για να κουβεντιάσουν "μόνο ζητήματα εφαρμογής των νόμων", μέσα σ' αυτά και τον τρόπο να αδειάσει η εκπαίδευση από τους ανεπιθύμητους και δήθεν περισσευούμενους εκπαιδευτικούς (βλ. ειδική ρύθμιση για τους αναπληρωτές). Αντικειμενικά οι κινήσεις "διαλόγου" για το δήθεν επιμέρους ζήτημα του διορισμού των αναπληρωτών διασπούσαν και κατακερμάτιζαν το κίνημα, το αποπροσανατόλιζαν από το κύριο που ήταν η κατάργηση των αντιεκπαιδευτικών νόμων και εμπόδιζαν την αποτελεσματικότητά του.

Το ΚΚΕ θα συνεχίσει με όλες του τις δυνάμεις με συνέπεια να υπερασπίζεται το δικαίωμα στην εργασία και τα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών, για ένα σχολείο που θα χρειάζεται πολλούς εκπαιδευτικούς, ικανούς να διδάσκουν τους μαθητές τους με το παράδειγμά τους το σωστό δρόμο στη ζωή. Τέτοιο σχολείο δεν είναι ρεαλιστικό να περιμένει κανείς μέσα από τη σημερινή αντιδραστική μεταρρύθμιση, γι' αυτό κι επιμένουμε στη συνέχιση και διεύρυνση του αγώνα, για την κατάργηση των νόμων 2525 και 2640. Αλλιώς, στο βωμό της συναινετικής τακτικής και των κοντόφθαλμων συμμαχιών, που άλλες δυνάμεις πρόθυμα προβάλλουν, θα θυσιαστούν τα συμφέροντα των εκπαιδευτικών αλλά και γενικότερα τα μορφωτικά δικαιώματα της νεολαίας.