Για να χαλαρώσω κι εγώ από την ένταση της ημέρας, βγήκα και περπάτησα στους δρόμους της πόλης. Η είδηση των "χαλαρωτικών περιπάτων" των δύο ανδρών με προβλημάτισε από την αρχή της βόλτας μου. Χαλάρωσαν οι δύο πολιτικοί άνδρες; Τα κατάφεραν; Μα, τι είδαν; Τι άκουσαν;

Δεν είδαν τις πλατείες, φορτωμένες με παιδιά χαμένα στη νάρκωση; Δεν είδαν μωράκια φρεσκοβγαλμένα απ' την κοιλιά της μάνας τους, ν' αναπνέουν τη λάβα και το καυσαέριο των δρόμων, γερμένα με το μισό τους κορμάκι πάνω στο πεζοδρόμιο και γαντζωμένα με το άλλο μισό τους στο απλωμένο χέρι του επαίτη πατέρα τους;

Δεν άκουσαν άνεργους, να παρακαλάνε τους περαστικούς "κάνα τριαντάφυλλο, κάνα αναπτηράκι, κυρία, πάρε κάτι, πεινάμε";

Δεν πνίγηκαν στη θέα των πόλεων, που πεθαίνουν από τη ρύπανση, από την υπερπληθωρισμένη εσωτερική μετανάστευση, από την οικοδομική και αρχιτεκτονική ασυδοσία; Δεν είδαν τη θλίψη των βρώμικων γειτονιών, την απελπισία των υπερχειλισμένων σκουπιδοτενεκέδων, που πηγαινοέρχονται τα βράδια, από γωνία σε γωνία, φαντάσματα πόλεων, που αναπνέουν δυσωδία;

Τους βομβαρδισμούς δεν τους άκουσαν, γιατί ήταν "στρατιωτικές επιχειρήσεις".

Την απόβαση στο Λιτόχωρο των στρατευμάτων κατοχής δεν την είδαν, γιατί ήταν "αποβίβαση ειρηνευτικής δύναμης".

Τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία δεν τον αντιλήφθηκαν, γιατί ήταν "ανθρωπιστική βοήθεια".

Την ανεργία, την υποαπασχόληση, την εντατικοποίηση της εργασίας, την κατάργηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων δεν τις καταλαβαίνουν, γιατί είναι"ελαστικές μορφές απασχόλησης", "ανταγωνιστικότητα των προϊόντων", "εκσυγχρονισμός".

Οι 70, όμως, στους 100 ψηφοφόρους δεν την άκουσαν, δεν την είδαν την πραγματικότητα του καπιταλισμού; Δεν κατάλαβαν ότι με την ψήφο τους στήριξαν ακόμα μια φορά τον καπιταλισμό και τις συνέπειές του;

Τι νομίζετε πως είναι ο καπιταλισμός; Φάντασμα ή αόριστο ιδεολόγημα, που αφορά κάποιους θεωρητικούς; Ο καπιταλισμός είναι το σαράκι, που τρώει, καθημερινά, ζωές και ελπίδες. Είναι ο πόλεμος, η ανεργία μας, το κόψιμο της ανάσας μας από τη ρύπανση, η καθημερινή προσβολή μας από την ασχήμια της πόλης, ο περίπατος ανάμεσα από απελπισμένους επαίτες, η αμήχανη πλήξη των νέων μέσα και έξω από τα μπαράκια και τις καφετερίες. Η καθημερινή μας απομόνωση, η μελαγχολική μοναξιά των χωριών, η δυσφορία της άδειας καταναλωτικής, μικρούτσικης ζωής μας. Η ομηρία μας από εφήμερα ρουσφέτια, η υποταγή μας, η παράδοσή μας, η αδιαφορία μας, ο φόβος μας, η ανασφάλειά μας. Αυτός είναι ο καπιταλισμός.

Είναι ορατός με γυμνό μάτι. Είναι εξόφθαλμος. Φαίνεται. Υπάρχει στις πιο απλές εκδηλώσεις της ζωής μας. Κραυγάζει, μας πονάει, σκοτώνει. Ανοίξτε τα μάτια και τα αυτιά του νου και της καρδιάς. Δείτε τον κοριό που αφαιμάζει το μέλλον μας. Δείτε το τέρας, που κλέβει και σφετερίζεται τις ζωές μας, και χτυπήστε το κατάστηθα. Τώρα, πριν ο προσωπικός απολογισμός δείξει ότι η διαδρομή της ζωής μας ήταν άνυδρη, ξερή, έξω απ' το ποτάμι, δίπλα από τις όχθες του, και όχι μέσα στην ορμή και τη δροσιά της κοίτης του.

Ελένη ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ