Για ένα θαύμα... | ΡΕΠΟΡΤΑΖ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

Για ένα θαύμα...

"Και το θαύμα της ΑΕΚ με πρόσφυγες φτιάχτηκε". Το σύνθημα κοσμεί κάποιον τοίχο. Θα μπορούσε να μιλά για τον ΠΑΟΚ, την Καλαμαριά, την παλιά Αρμενική. Δεν αναφέρεται απλά σε ομογενείς, "ομόδοξους" και "ομόπιστους". Αναφέρεται στον πρόσφυγα, στον εξαναγκασμένο μετανάστη. Από πόλεμο, από πείνα, από τον όποιο κίνδυνο. Ο πρόσφυγας είναι το ίδιο φοβισμένος και πεινασμένος, είτε είναι Τούρκος, είτε Κούρδος, είτε Ρωμιός, είτε Σέρβος, είτε Αλβανός.

Και διώκεται το ίδιο, ανεξάρτητα από φυλή ή "πιστεύω". Γιατί ομοιότητες παρουσιάζουν και οι διώκτες του. Είναι πάντα οι ίδιοι στην κοσμοθεωρία τους. Εκμεταλλεύονται τα πάντα και μπορούν να βάλουν στο στόχαστρο - κυριολεκτικά - τους πάντες, αν έτσι προωθούνται καλύτερα τα συμφέροντά τους. Υπ' αυτήν την έννοια, η Γαλλική Επανάσταση δικαιώνεται: Είμαστε όλοι ίδιοι και ίσοι απέναντι στο στόχαστρό τους. Στους ΜΑΤατζήδες τους. Στη "σκούπα" τους. Η, αν χρειαστεί, στις βόμβες εμπλουτισμένου ουρανίου.

Αν τα μέσα δίωξης αλλάζουν, είναι θέμα συγκυριών. Οπως θέμα συγκυριών είναι και το ποιοι από εμάς διώκονται κάθε φορά. Είμαστε θύματα γενικώς. Κάθε φορά, κάποιοι δικοί μας θα χτυπηθούν. Ανήκουμε σε μια ιδιότυπη φαρέτρα, όπου, αντί για βέλη, στοιβάζονται στόχοι.

Το πιο ύπουλο σχέδιο, όμως, των ουρανοκρατούντων είναι η χειραγώγηση των ουρανοπλακωμένων: Θέλουν να στρέψουμε την οργή μας μεταξύ μας. Να μην καταφερθούμε εναντίον των διοικούντων και των συνθηκών που δημιουργούν, για να εξυπηρετούνται οι ίδιοι. Τα προβλήματα, λένε, προκαλούνται λόγω γονιδίων και όχι λόγω συστήματος και αδιεξόδων του. Λες και αν εκλείψουν οι μετανάστες απ' τη χώρα σήμερα, αύριο δε θα υπάρχει έγκλημα, φόνος, απάτη, βιασμός. Λες και, τόσα χρόνια, οι ελληνικές φυλακές "φιλοξενούσαν" μόνο πολιτικούς κρατούμενους και όχι ποινικούς.

Δεν υποτιμάμε, βέβαια, το γεγονός πως η κατευθυνόμενη αυτή "λογική" έχει μολύνει και κάποιους από μας. Πολλά, όμως, είναι και τα θετικά παραδείγματα. Ακόμη και στις γηπεδικές κερκίδες. Ηταν ένας Σκοπιανός, που, από τον καιρό του εθνικιστικού παραληρήματος με το Μακεδονικό, έγινε το αγαπημένο παιδί της Φιλαδέλφειας. Πρόσφυγας ήταν κι αυτός και, μάλιστα, σε "εχθρική" χώρα. Τα παιδιά στην κερκίδα τον αγάπησαν. Δεν τους έφταιγε. Ηταν ίδιος μ' αυτούς και, μ' αυτήν την ιδιότητα, δικός τους. Πρόσφυγας με πρόσφυγες. Ισως, επειδή ξέρουν, επειδή δεν ξεχνούν πως προβλήματα δε γεννούν οι φυλές, αλλά οι φύλαρχοι. Και οι αγωνιώδεις προσπάθειές τους για την κυριότητα της κουτάλας.

Υ.Γ: Είναι τυχαίο; Τα ίδια παιδιά, όταν θεώρησαν κάποιον, "ομόδοξο" και "ομόπιστο", προδότη, δεν το απέδωσαν στο ...φυλετικό DNA. Του πετούσαν πεντοχίλιαρα...

Θανάσης ΜΠΑΛΟΔΗΜΑΣ