Φέτος είναι η χρονιά που θα γεννηθεί το μωρό, το οποίο θα ανεβάσει τον πληθυσμό του πλανήτη στους έξι δισεκατομμύρια ανθρώπους. Σύμφωνα, όμως, με τα στοιχεία της ετήσιας έκθεσης της UNICEF για την "Πρόοδο των Εθνών", το 1999, δεν υπάρχουν παρά ελάχιστοι λόγοι για πανηγυρισμούς αυτού του γεγονότος.

Κι αυτό, γιατί, παρά τη ρήση που είναι αναγραμμένη σε κάποιο μνημείο της Κίνας πως "ό,τι υπάρχει κάτω από τον ουρανό είναι για όλους", στην πραγματικότητα, ελάχιστοι είναι αυτοί που καρπώνονται τον πλούτο που παράγουν όλοι οι υπόλοιποι, προς "δόξαν" του καπιταλισμού. Μόνο το χρέος που έχει δημιουργήσει το κεφάλαιο στις αναπτυσσόμενες χώρες αποτελεί έναν άμεσο κίνδυνο για την ίδια τη ζωή των παιδιών των χωρών αυτών.

Η έκθεση αναφέρει το παράδειγμα των χωρών της Αφρικής, που βρίσκονται κάτω από τη Σαχάρα, οι οποίες δαπανούν περισσότερα για την αποπληρωμή του εξωτερικού χρέους, συνολικού ύψους 200 δισεκατομμυρίων δολαρίων, απ' ό,τι δαπανούν για την υγεία και την εκπαίδευση των 306 εκατομμυρίων παιδιών τους. Στη Μαυριτανία, κάθε μωρό ξεκινά τη ζωή του με ένα χρέος 997 δολαρίων, στη Νικαράγουα 1.213 δολαρίων και στο Κονγκό 1.872 δολαρίων.

Το εξάκις δισεκατομμυριοστό μωρό θα γεννηθεί σε έναν πλανήτη, όπου την τελευταία δεκαετία το χάσμα μεταξύ των πλούσιων και των φτωχών αυξήθηκε σημαντικά, ενώ μειώθηκε η βοήθεια προς τις αναπτυσσόμενες χώρες. Το πλουσιότερο 1/5 της ανθρωπότητας έχει εισόδημα 82 φορές υψηλότερο από το φτωχότερο 1/5 και καταναλώνει το 86% των παγκόσμιων πόρων.

Στις φτωχότερες χώρες, ο μέσος όρος του ΑΕΠ έπεσε το '96 στα 235 δολάρια το άτομο, από 240 δολάρια το '90. Την ίδια περίοδο, το αντίστοιχο ΑΕΠ των αναπτυγμένων χωρών αυξήθηκε, από 20.900 δολάρια, σε 27.000. Και όμως, η βοήθεια προς τις φτωχές χώρες μειώθηκε κατά 21%, σε σχέση με το '92,με τις ΗΠΑ να έχουν άλλη μια θλιβερή πρωτιά σ' αυτόν το τομέα, αφού η "βοήθειά" τους αντιστοιχεί μόλις στο 0,09% του ΑΕΠ τους, ενώ η Δανία έρχεται πρώτη με 0,97%. Συνολικά, η βοήθεια των βιομηχανικών χωρών προς τις αναπτυσσόμενες με βάση το ΑΕΠ τους, έπεσε συνολικά στο 0,22% κατά μέσο όρο το '97 και αποτελεί το χαμηλότερο σημείο από το 1970, που είχε τεθεί ο στόχος του 0,7%. Ωστόσο, το χάσμα τη φτώχειας και του πλούτου είναι αγεφύρωτο ακόμη και μέσα στις βιομηχανικές χώρες, αποδεικνύοντας περίτρανα την ταξικότητα του προβλήματος. Για παράδειγμα, στην Αυστραλία και τη Βρετανία, το πλουσιότερο 1/5 έχει δεκαπλάσια οικονομική επιφάνεια από το αντίστοιχο φτωχότερο ποσοστό.

Το μωρό αυτό έχει, δυστυχώς, πιθανότητες να είναι ανάμεσα στα 12 εκατομμύρια παιδιά κάτω των 5 ετών που πεθαίνουν κάθε χρόνο, ενώ θα μπορούσαν να έχουν σωθεί. Φτώχεια, αρρώστιες, πείνα, πόλεμος, άθλιες έως ανύπαρκτες ανθρώπινες συνθήκες υγιεινής και διαβίωσης, ρατσισμός, είναι οι κύριες αιτίες. Μόνο η κακή διατροφική κατάσταση της μητέρας είναι αρκετή, για να είναι λιποβαρές το ένα στα πέντε νεογέννητα του αναπτυσσόμενου κόσμου. Την ίδια στιγμή, περίπου 300 χιλιάδες παιδιά και έφηβοι εμπλέκονται σε πολέμους, ενώ τουλάχιστον 62 χώρες δέχονται εθελοντές κάτω των 18 στο στρατό και σε παραστρατιωτικές δυνάμεις.

Η έκθεση αναφέρει, επίσης, στοιχεία για την πολιομυελίτιδα, την έλλειψη βιταμίνης Α και το AIDS. Τα μόνα ενθαρρυντικά στοιχεία προέρχονται από τη μάχη με την πολιομυελίτιδα, αλλά η UNISEF συνολικά διαπιστώνει ότι "η υγεία των παιδιών σε όλο τον πλανήτη είναι περισσότερο επισφαλής σήμερα από ό,τι πριν μια δεκαετία".