"Ο δρόμος του ΚΚΕ είναι ο μοναδικά σωστός και επαναστατικός δρόμος για το ευτυχισμένο μέλλον της χώρας μας. Και η ελληνική νεολαία, με τις ανησυχίες που έχει, με τον ενθουσιασμό που τη χαρακτηρίζει, με τις αναζητήσεις που κάνει, με τη φλόγα για αγώνα που την καίει, και με την ωριμότητα και την πείρα που αποκτά, δεν μπορεί παρά να διαλέξει αυτό το δρόμο. Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΚΚΕ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΩΝ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΔΩΝ".

Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στην Λούλα Λογαρά, δημοσιευμένα σε άρθρο της στο"Ριζοσπάστη", στις 13/4/1975. Τόσο απλό, τόσο ζωντανό, τόσο ισχυρό, τόσο ιστορικό μα, και, ταυτόχρονα, τόσο διαχρονικό είναι το μήνυμα της ζωής αυτής της ξεχωριστής γυναίκας, της κομμουνίστριας και λαϊκής αγωνίστριας Λούλας Λογαρά, όσο αυτά της τα λόγια: Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΚΚΕ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΩΝ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΔΩΝ...

Η Λούλα Λογαρά δεν είναι πια ανάμεσά μας. Συμπληρώθηκαν δύο χρόνια από τότε, 24/7/1997, που έφυγε για το στερνό της ταξίδι, νικημένη από την επάρατη νόσο, το μόνο - εκτός των βαθιών γηρατειών - φίλο του θανάτου, που μπορεί να νικήσει αγωνιστές ανθρώπους της γενιάς της.

Η Αργυρώ (Λούλα) Λογαρά γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1923, από γονείς Κεφαλονίτες. Σε ηλικία 14 χρονών, ύστερα από το θάνατο του πατέρα της και τα οξύτατα οικονομικά προβλήματα της οικογένειά της, βρέθηκε στην Αθήνα. Εδώ τη βρήκε ο πόλεμος και η Κατοχή. Είχε πιάσει δουλιά ως έκτακτος υπάλληλος στο Ταμείο Ασφάλισης Τυπογράφων, απ' όπου και αποσπάστηκε στη συνέχεια στο υπουργείο Εργασίας.

Το πρώτο βάπτισμα του πυρός, στην κολυμβήθρα των λαϊκών αγώνων, το πήρε συμμετέχοντας στην πρώτη απεργία δημοσιών υπαλλήλων, που έγινε στα χρόνια της Κατοχής. Γι' αυτή της τη συμμετοχή, τιμωρήθηκε από τα κατοχικά κυβερνητικά όργανα με μετάθεση στον αρχικό χώρο εργασίας της, δηλαδή στο Ταμείο Ασφάλισης Τυπογράφων. Ομως, αυτό δεν την πτοεί. Συγκροτεί ομάδα αντίστασης, συνδέεται με το ΕΑΜ και μετά τη μεγάλη διαδήλωση της 5ης Μάρτη 1943 στο υπουργείο Εργασίας, οργανώνεται στο ΚΚΕ. Σύντομα θα εξελιχθεί στελεχικά, θα εκλεγεί μέλος της Αχτιδικής Επιτροπής, στην οποία ανήκε η οργάνωσή της, θα πάρει μέρος σε όλους τους λαϊκούς αγώνες που θα αναπτυχθούν στην πρωτεύουσα ενάντια στην ξενική κατοχή και στη μεγάλη διαδήλωση του Ιούλη του '43 θα τραυματιστεί.

Τη νόμιμη δράση, η Λ. Λογαρά θα τη ζήσει για λίγο μετά την απελευθέρωση. Δε θ' αργήσει, όμως, η στιγμή που θα ξαναπεράσει στη βαθιά παρανομία,αγωνιζόμενη στις ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες του μεταβαρκιζιανού καθεστώτος και του εμφυλίου πολέμου για την εκπλήρωση των ιδανικών του εργατικού και του κομμουνιστικού κινήματος. Το Μάρτη του 1949 θα συλληφθεί, θα μείνει δυο χρόνια φυλακισμένη ως υπόδικη και στη συνέχεια, αφού δικαστεί, θα καταδικαστεί σε δώδεκα χρόνια φυλακή - που στη συνέχεια μειώθηκαν σε οχτώ - και πέντε χρόνια στέρηση των πολιτικών της δικαιωμάτων. Θα αποφυλακιστεί τον Απρίλη του 1957 και θα ενταχθεί στην ΕΔΑ, στο συνέδριο της οποίας θα εκλεγεί μέλος της Διοικούσας Επιτροπής. Σ' αυτή τη θέση, θα μείνει ως τη δικτατορία, ενώ στο 8ο Συνέδριο του ΚΚΕ θα εκλεγεί μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του.

Στην πρώτη φάση της δικτατορίας, καταφέρνει να διαφύγει τη σύλληψη και να βοηθήσει αποτελεσματικά στην οργάνωση της παράνομης δουλιάς. Στη συνέχεια συλλαμβάνεται, κρατείται στην Ασφάλεια στην Μπουμπουλίνας, αφήνεται ελεύθερη και ξανασυλλαμβάνεται για να φυλακιστεί στην Αλικαρνασσό. Αποφυλακίζεται με τη διάλυση των στρατοπέδων εξορίας, μπαίνει στην παράνομη δουλιά και λίγο πριν το 9ο Συνέδριο του ΚΚΕ καταφέρνει να διαφύγει στο εξωτερικό. Στο Συνέδριο θα εκλεγεί μέλος της ΚΕ και αναπληρωματικό μέλος του Πολιτικού Γραφείου.

Στην περίοδο της μεταπολίτευσης, έδωσε όλες της τις δυνάμεις για την ανασυγκρότηση και ενίσχυση του Κόμματος, υπερασπιζόμενη τα επαναστατικά του χαρακτηριστικά και τους ακατάλυτους δεσμούς του με την εργατική τάξη της χώρα μας. Στο 10ο Συνέδριο, όπως και στο 11ο και στο 12ο, εκλέχτηκε μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

"Σε όλη μου τη ζωή, έλεγε η ίδια στο βιογραφικό της, έκανα ό,τι μπορούσα για να υπηρετήσω, όχι μόνο πιστά και αδιάλειπτα το Κόμμα, αλλά και αποδοτικά, εξαντλώντας όλα τα περιθώρια για την κάλυψη ιδεολογικών - πολιτικών μου ελλείψεων και αναγκών. Το πόσο τα κατάφερα, δεν είναι δική μου δουλιά να το κρίνω (...). Δε συνέλαβα ποτέ τον εαυτό μου να βάζει τίποτε πάνω και πριν από το συμφέρον του Κόμματος. Ακόμα και όταν αυτό μπορούσε να είναι αφάνταστα οδυνηρό για μένα".

Γ. Π.