Βιβλίο

"Κόσμος" μνήμης κι αλήθειας

"Με το γέλιο δεν τα πήγαινα ποτέ καλά. Είναι κρύο και κρατάει τόσο λίγο. Ενώ η λύπη έχει μια υγρασία και διαρκεί", αυτοαποκαλύπτεται στο εν πολλοίς βιωματικό "Σύνδρομο του Παρθένη". Λύπη με υγρασία, που διαρκεί σ' όλες τις ποιητικές και πεζογραφικές σελίδες του, αποπνέει το βιβλίο "Η αλήθεια που δεν υπάρχει" του Γιώργου Κακουλίδη,ενός από τους σημαντικότερους ποιητές της γενιάς του, αλλά και πεζογράφου. Το βιβλίο(εκδόσεις "Εξάντας"), προλογίζει ο Θάνος Μικρούτσικος,όχι μόνο από φιλία στον ποιητή, αλλά κι από αγάπη στον πατέρα του. Τον αξέχαστο, πρόωρα χαμένο, κομμουνιστή ζωγράφο Δημήτρη Κακουλίδη.Δεν είναι μόνο η "υγρασία" της λύπης, που μας κάνει να αναφερθούμε στο βιβλίο. Είναι κι η νοσταλγία, που μας προκάλεσαν για τον ταλαντούχο και αξιαγάπητο σύντροφο Δ. Κακουλίδη, στίχοι - μνήμες του ποιητή από την πρόωρα χαμένη μάνα του, τα παιδικά του χρόνια στην Καισαριανή, τους ανθρώπους των αγώνων. και "πληγών" της κι από τον πατέρα του, όπως και πεζογραφικές σελίδες. Ιδίως το "Σύνδρομο του Παρθένη". Ενα κείμενο αναφοράς στα στερνά του κορυφαίου ζωγράφου Κωνσταντίνου Παρθένη, το οποίο αποτελεί κράμα βιωμάτων, αλλά και αλληγορίας και σχολίου για την "υποδόρεια", συχνά, αλήθεια της τέχνης. Την "αμφιβολία", την "απορία", που βασανίζει κάθε αληθινό δημιουργό, αλλά και "τρέφει" την τέχνη. Για την "κατάρα", την ιδιαίτερη, δηλαδή, ψυχοπνευματική λειτουργία του καλλιτέχνη και την οδύνη που κρύβει η σιωπή κάθε σπουδαίου, αλλά αδικαίωτου εν ζωή καλλιτέχνη.

Ο Γ. Κακουλίδης, σαν ταξιδεύοντας με ένα "Λίμπερτι" (έτσι τιτλοφορείται η πρώτη ποιητική ενότητα του βιβλίου) σε "θάλασσες" αισθήσεων, εικόνων, ανθρώπων που γνώρισε κι αγάπησε, μεταμορφώνοντάς τους, πλάθοντάς τους με τη φαντασία, αλλά με όλη την αλήθεια της ζωής και τη σκληράδα της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας. Ταξιδεύει στις "θάλασσες" των ανθρώπινων όπου Γης. Πονά, οργίζεται για τα νέα πάθη τους. Ταξιδεύει στους Λαμπράκηδες, στις πορείες ειρήνης, στο δημοτικό σχολείο Καισαριανής, νοσταλγικά "ακούει νύχτα το τραγούδι της φάρας" στις γειτονιές της, ξαναβλέπει να τον κουβαλά στους ώμους ο πατέρας του στους δρόμους εκείνης της Καισαριανής, της καρδιάς μας."Τα πέταλά μου ανοίγω μεσάνυχτα/ βγαίνουν τα παιδικά μου χρόνια και δαγκώνουν" και "Βγάζουν δάκρυα τα χέρια μου/ βγάζουν τα περασμένα/ λαμπρά κόκαλα" λέει και "Αγόρι άγριο γίνεται στη θάλασσα μπαίνει",θάλασσα λυτρωτικής δημιουργίας.

Αρ. ΕΛΛΗΝΟΥΔΗ