Το 1998, όλα τούς πήγαιναν ...κατ' ΟΝΕ. Οι διεθνείς τιμές του πετρελαίου είχαν μειωθεί σε επίπεδα κάτω από τα 10 δολάρια ανά βαρέλι, οι αθρόες εισαγωγές κερδοσκοπικών κεφαλαίων είχαν βοηθήσει στη μείωση των επιτοκίων (αποδόσεων) των ομολόγων, ώστε να προσεγγίσουν το αντίστοιχο κριτήριο "σύγκλισης", ενώ οι συνεχείς μειώσεις των επιτοκίων και του πληθωρισμού διεθνώς, είχαν δημιουργήσει μια ευνοϊκή συγκυρία.

Με το έμπα, όμως, του 1999, άλλαξε το βιολί. Οι διεθνείς τιμές του πετρελαίου πήραν την ανιούσα, χτες έφτασαν μέχρι και τα 20,5 δολάρια ανά βαρέλι, τα αμερικανικά επιτόκια αυξάνουν, συμπαρασύροντας και τα ευρωπαϊκά, και, γενικώς, το εσωτερικό και διεθνές περιβάλλον έχει αλλάξει άρδην προς το χειρότερο.

Οι στόχοι της "σύγκλισης" προς τα κριτήρια της ΟΝΕ αρχίζουν να τρεμοσβήνουν... Ομως, προσοχή, οι άνθρωποι έχουν δηλώσει ουκ ολίγες φορές ότι η ένταξη στην ΟΝΕ είναι στόχος αδιαπραγμάτευτος και θα επιτευχθεί έναντι οποιουδήποτε τιμήματος... Γι' αυτό ας μην εκπλαγούμε, αν το Σεπτέμβρη μάς έχουν ετοιμάσει τα φθινοπωρινά "δώρα". Νέα, δηλαδή, βάρη για τους εργαζόμενους. Εχουν αποδείξει, άλλωστε, ότι είναι αδίστακτοι.