Με θριαμβολογίες υποδέχτηκαν προχτές τα κόμματα του κεφαλαίου την υπερψήφιση της οδηγίας για την απελευθέρωση των υπηρεσιών στην εσωτερική αγορά, γνωστή και σαν οδηγία Μπολκεστάιν. Η αντίδρασή τους ήταν αναμενόμενη και επιβεβλημένη από τη σκοπιά των συμφερόντων που εξυπηρετούν. Κι αυτό γιατί με τη συγκεκριμένη οδηγία, που πρέπει να ενσωματωθεί στο εθνικό δίκαιο κάθε κράτους μέλους μέσα στα επόμενα τρία χρόνια, γίνεται ένα κολοσσιαίο βήμα στην κατεύθυνση της πλήρους ανατροπής των εργασιακών δικαιωμάτων στον τομέα των υπηρεσιών, που αντιπροσωπεύουν και το 70% της οικονομικής δραστηριότητας στην ΕΕ.

Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι το ευρωενωσιακό κεφάλαιο και οι εκπρόσωποί του μπορούν πλέον να χαίρονται για το γεγονός ότι απέκτησαν ένα τέτοιο αντεργατικό εργαλείο για την παραπέρα αύξηση των κερδών τους. Από την επόμενη κιόλας μέρα της ψηφοφορίας στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου, έχει ξεκινήσει μια χυδαία επιχείρηση να πειστούν οι εργαζόμενοι ότι η εφαρμογή της οδηγίας θα αποβεί προς το συμφέρον τους. Σ' αυτή την κατεύθυνση, δυο είναι τα κύρια επιχειρήματα που προβάλλονται, από το σύνολο σχεδόν των δυνάμεων που είτε ψήφισαν την οδηγία, είτε στήριξαν (λιγότερο ή περισσότερο διακριτικά) τον αντεργατικό της πυρήνα.

Πρώτον, ότι οι τροποποιήσεις κατά τη διάρκεια της διαβούλευσης άλλαξαν την «Αρχή της χώρας καταγωγής» και πλέον ο εργάτης μιας χώρας με αλωμένα τα εργασιακά δικαιώματα θα εργάζεται στη χώρα που θα αποσπάται από την πολυεθνική του εργοδοσία με το ισχύον σε αυτή εργασιακό δίκαιο. Και δεύτερον, ότι δε θίγονται υπηρεσίες όπως η Υγεία και η Παιδεία, αφού σύμφωνα με τους υπέρμαχους της οδηγίας, οι παραπάνω δημόσιες υπηρεσίες δεν υπάγονται στις «γενικού οικονομικού ενδιαφέροντος» που εμπεριέχονται στις ρυθμίσεις της.

Πρόκειται για επιχειρηματολογία που στόχο έχει να ρίξει στάχτη στα μάτια των εργαζομένων. Η «Αρχή της χώρας καταγωγής» μετονομάστηκε σε «Ελευθερία παροχής υπηρεσιών», υποχρεώνοντας την κατάργηση κάθε εθνικού περιορισμού στην παροχή υπηρεσιών ανάμεσα στα κράτη - μέλη, δηλαδή η ελευθερία κίνησης των υπηρεσιών, μια από τις τέσσερις διαβόητες ελευθερίες της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Αυτό που κρύβεται είναι ότι σύμφωνα ακόμα και με την ίδια την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το καθεστώς της απόσπασης εργαζομένων σε άλλη χώρα και οι όροι εργασίας ορίζονται από τη σχετική οδηγία 96/71, την οποία επικαλείται η Μπολκεστάιν, σύμφωνα με την οποία και στο ζήτημα του εργατικού δικαίου κανένας περιορισμός δεν μπορεί να τεθεί από το κράτος υποδοχής των υπηρεσιών.

Ως προς το ζήτημα των «υπηρεσιών γενικού οικονομικού ενδιαφέροντος», τα πράγματα είναι εξίσου επικίνδυνα για τους εργαζόμενους, καθώς υπηρεσίες Υγείας, Πρόνοιας και Παιδείας παρέχονται ήδη έναντι αμοιβής στα κράτη - μέλη της ΕΕ και κατά συνέπεια, με τις απαραίτητες δικονομικές διευκρινίσεις, θα ενταθεί η ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίησή τους. Οσο για τη φτήνια τους που επικαλούνται οι θιασώτες της Οδηγίας, αυτό παραπέμπει σε φτηνή εργατική δύναμη. Ετσι και τα εργασιακά δικαιώματα συμπιέζουν προς τα κάτω και υπηρεσίες κακής ποιότητας θα πουλούνται. Η πρακτική εφαρμογή της οδηγίας έχει πολλά να αποδείξει για τον βαθιά αντιδραστικό και αντεργατικό της χαρακτήρα, επιβεβαιώνοντας τις δυνάμεις εκείνες, όπως το ΚΚΕ, που από την πρώτη στιγμή και χωρίς περιστροφές ζήτησαν την απόρριψή της, καλώντας σε αγώνα ενάντια στο σύνολο της πολιτικής της ΕΕ, των κυβερνήσεων και των κομμάτων της. Η ανάγκη για την οργάνωση αυτού του αγώνα είναι σήμερα πιο επιτακτική παρά ποτέ.