«Αν σε κωμόπολη του Τέξας, πέντε τύποι με κυνηγετικές καραμπίνες καταπατούσαν το τριφύλλι αγελαδάρη και αυτός με Καλάσνικοφ τους γάζωνε επιτόπου, το πολύ τρία χρονάκια με αναστολή και την επομένη λαϊκός ήρωας της Αμερικής. Ολα σχετικά. Οπως σχετική είναι η ανάπτυξη του Πολιτισμού. Το απόλυτο μέγεθος είναι η ιδιοκτησία. Και μάλιστα η μικρή. Το σπίτι μου, το χωράφι μου, ο φράκτης μου, ο γάιδαρός μου, η γάτα μου, το κυπαρίσσι μου, η κατσίκα μου, το πρόβατό μου, η κότα μου, το αυγό μου, το κλαρί μου, η τσίχλα μου. Τα ελληνικά δικαστήρια δουλεύουν διπλοβάρδιες και οι δικηγόροι βγάζουν ένα σκασμό λεφτά με αντικείμενο την ουρά ενός σκύλου που τόλμησε να χαϊδέψει τον κήπο του γείτονα. Οικογένειες σκοτώνονται, αδέρφια πλακώνονται και φίλοι καθυβρίζονται στο όνομα μιας ρίζας ελιάς. Μην ακούτε τους ειδικούς και μη δίνετε σημασία στους θεσμικούς. Οσο η ιδιοκτησία θα αποτελεί την υπέρτατη αξία μιας κοινωνίας τόσο ο Ανθρωπος θα παραμένει αιχμάλωτος της ζούγκλας!»

Του Δημήτρη Δανίκα από τη χτεσινή «στήλη άλατος» των «Νέων».