Τις τεράστιες ευθύνες των μέχρι τώρα κυβερνήσεων τόσο για την καθυστερημένη απαγόρευση της παραγωγής, χρήσης και εμπορίας του αμιάντου όσο και για την έλλειψη σχεδιασμού για την ασφαλή διαχείριση αυτού του υλικού, ανέδειξε χτες στη Βουλή με Επίκαιρη Ερώτησή του ο βουλευτής του ΚΚΕ Αντ. Σκυλλάκος.

Απαντώντας ο υφυπουργός Υγείας Α. Γιαννόπουλος είπε ότι από το 1990 και μετά, τα σύγχρονα νοσοκομεία δεν έχουν υλικά αμιάντου παρά μόνο στο Θριάσιο Νοσοκομείο από το οποίο όμως αφαιρέθηκαν και ενταφιάστηκαν σε ξένο χώρο υγειονομικής ταφής. Μιλώντας γενικότερα για τη διαχείριση των υλικών αμιάντου είπε ότι έχει ήδη εγκριθεί Προεδρικό Διάταγμα που ορίζει τη διαχείριση, αλλά και τα μέτρα προστασίας που πρέπει να έχουν οι εργαζόμενοι που ασχολούνται στην αποξήλωση των πλακών αμιάντου. Ο υφυπουργός είπε ότι σε 740 σχολεία υπάρχουν υλικά αμιάντου και τα 65 από αυτά είναι υπό κατεδάφιση, γιατί είναι πλήρως κατασκευασμένα με αμίαντο.

Κατά τον Α. Γιαννόπουλο, για τη μεταφορά και αποθήκευση του αμιάντου στο εξωτερικό η χώρα πληρώνει δισεκατομμύρια και γι' αυτό είπε ότι πρέπει να εξεταστεί το ενδεχόμενο να υπάρξει χώρος υγειονομικής ταφής και στη χώρα μας.

Ο Αντ. Σκυλλάκος τόνισε ότι το θέμα δεν αφορά μόνο στα νοσοκομεία μετά το 1990, αλλά και αυτά που κατασκευάστηκαν πριν από τη χρονιά αυτή. Για τα σχολεία είπε ότι είναι 800 αυτά που έχουν στοιχεία αμιάντου και σε πολύ λίγα έχει γίνει αποκατάσταση, ενώ σε σχολείο της Κέρκυρας ξήλωναν τον αμίαντο και τον άφηναν στο προαύλιο ενώ τα παιδιά έκαναν μάθημα! Υπάρχουν, είπε, και επιχειρήσεις όπως στη ΜΑΒΕ στην Κοζάνη, στην ΕΛΛΕΝΙΤ στην Εύβοια και στον ΑΜΙΑΝΤ στην Αχαΐα, όπου ο αμίαντος είναι εκτεθειμένος έξω στην κοινή θέα και σε πάρα πολλά στρέμματα.

Χρειάζεται, είπε, ένας συνολικός προγραμματισμός, αφού σήμερα δεν υπάρχει ένας κρατικός φορέας που να καταγράφει το πρόβλημα και να παρακολουθεί την αντικατάσταση του αμιάντου. Στη θέση του, κατήγγειλε, δραστηριοποιούνται ιδιωτικές εταιρείες που δεν πιστοποιούνται καν από κρατικό φορέα αλλά από την Ομοσπονδία Εργολάβων της ΕΕ. Το ζήτημα, κατέληξε, θα λυνόταν εάν υπήρχε ένας κρατικός φορέας για την πρόληψη των επαγγελματικών κινδύνων επανδρωμένος με γιατρούς και τεχνικούς και όχι να δραστηριοποιούνται ιδιώτες και να τρέχει κάθε τόσο ο «Δημόκριτος» για να δώσει στήριξη.